• Gegroet, sterveling! Nieuw op het forum?
    Als je wilt deelnemen aan het forum heb je een forumaccount nodig. Registeer er snel een! Heb je al een forumaccount? Dan kun je hier inloggen.

De nederlandse wet

DeletedUser

Gast
Zo ver ik weet is hier nog geen topic over maar toch een best belangrijk onderwerp.

Zelf vind ik de Nederlandse wet op een paar gebieden vrij raar , ik zal even een voorbeeld noemen.

Stel
Er wordt ingebroken bij jou thuis en de inbreker heeft een wapen bij zich en hij/zij dreigt om het wapen te gebruiken dus jij verwondt de inbreker.
Je belt de politie en ze arresteren de inbreker
maar
De inbreker kan jou aan klagen vanwege verwonding (bijv als jij zijn arm hebt gebroken) oftewel je mag inbrekers niet verwonden ook al hebben ze een wapen mij
 

DeletedUser

Gast
AW: De nederlandse wet

Volgensmij is die laatst ingetrokken. Sowieso, dat ie je aan kan klagen wil nog niet zeggen dat je veroordeeld wordt. Zelfverdediging kan nog altijd aangetoond worden.
 

DeletedUser

Gast
AW: De nederlandse wet

Volgensmij is die laatst ingetrokken. Sowieso, dat ie je aan kan klagen wil nog niet zeggen dat je veroordeeld wordt. Zelfverdediging kan nog altijd aangetoond worden.

In eerste instantie ben je illegaal bezig vroeger mocht dit nog,
maar in de praktijk wordt je in 99% van de gevallen onschuldig verklaard
 

DeletedUser

Gast

DeletedUser

Gast
AW: De nederlandse wet

dan is er sprake van wat heet " buitensporig geweld "

je gaat een kind dat een snoep rol jat toch ook niet standrechterlijk executeren ?
Dan heb je het artikel nog niet helemaal gelezen,
De inbreker stak de vrouw van het echtpaar neer met een riek en dreigde daarna ook nog de man met de riek te steken maar de man hield hem uit zelfverdediging onderwater
 

DeletedUser

Gast
AW: De nederlandse wet

Bij mijn weten is er (in België toch) sprake van wettige zelfverdediging vanaf het moment dat de fysieke integriteit van iemand in gevaar komt. (correct me if i'm wrong)
Als je dan dus bvb een inbreker zijn arm breekt, mag hij jou nog zo vaak vervolgen als hij wil, hij zal niet winnen.
Edit: aangezien het topic over de nederlandse wetgeving gaat en niet de belgische (en ik dat nu pas doorheb :p) is deze post eigenlijk irrelevant :p
 
Laatst bewerkt door een moderator:

DeletedUser9522

Gast
AW: De nederlandse wet

Een mooi literair voorbeeld hieromtrent (je moet er wel Frans voor kunnen:))

Wat voorafging hieraan: Het is zeer warm in algerije, 's ochtends hadden Meursault(hoofdpersonnage) en zijn vrienden een conflict dat uitliep op een gevecht met de arabieren. Zijn moeder is kort geleden doodgegaan en hij heeft niet geweend. Hij vraagt/eist de revolver van zijn vriend en hij gaat wandelen naar een bron.

La chaleur était telle qu'il m'était pénible aussi de rester immobile sous la pluie
aveuglante qui tombait du ciel. Rester ici ou partir, cela revenait au même. Au bout d'un moment, je suis retourné vers la plage et je me suis mis à marcher. C'était le même éclatement rouge. Sur le sable, la mer haletait de toute la respiration rapide et étouffée de ses petites vagues. Je marchais lentement vers les rochers et je sentais mon front se gonfler sous le soleil. Toute cette chaleur s'appuyait sur moi et s'opposait à mon avance. Et chaque fois que je sentais son grand souffle chaud sur mon visage, je serrais les dents, je fermais les poings dans les poches de mon pantalon, je me tendais tout entier pour triompher du soleil et de cette ivresse opaque
qu'il me déversait. A chaque épée de lumière jaillie du sable, d'un coquillage blanchi ou d'un débris de verre, mes mâchoires se crispaient. J'ai marché longtemps. Je voyais de loin la petite masse sombre du rocher entourée d'un halo aveuglant par la lumière et la poussière de mer. Je pensais à la source fraîche derrière le rocher. J'avais envie de retrouver le murmure de son eau, envie de fuir le soleil, l'effort et les pleurs de femme, envie enfin de retrouver l'ombre et son repos. Mais quand j'ai été plus près, j'ai vu que le type de Raymond était revenu. II était seul. Il reposait sur le dos, les mains sous la nuque, le front dans les ombres du rocher, tout le corps au soleil. Son bleu de
chauffe fumait dans la chaleur. J'ai été un peu surpris. Pour moi, c'était une histoire finie et j'étais venu là sans y penser.
Dès qu'il m'a vu, il s'est soulevé un peu et a mis la main dans sa poche. Moi,
naturellement, j'ai serré le revolver de Raymond dans mon veston. Alors de nouveau, il s'est laissé aller en arrière, mais sans retirer la main de sa poche. J'étais assez loin de lui, à une dizaine de mètres. Je devinais son regard par instants, entre ses paupières mi-closes. Mais le plus souvent, son image dansait devant mes yeux, dans l'air enflammé. Le bruit des vagues était encore plus paresseux, plus étale qu'à midi. C'était le même soleil, la même lumière sur le même sable qui se prolongeait ici. Il y avait déjà
deux heures que la journée n'avançait plus, deux heures qu'elle avait jeté l'ancre dans un océan de métal bouillant. A l'horizon, un petit vapeur est passé et j'en ai deviné la tache noire au bord de mon regard, parce que je n'avais pas cessé de regarder l'Arabe. J'ai pensé que je n'avais qu'un demi-tour à faire et ce serait fini. Mais toute une plage vibrante de soleil se pressait derrière moi. J'ai fait quelques pas vers la source. L'Arabe n'a pas bougé. Malgré tout, il était encore assez loin. Peut-être à cause des ombres sur son visage, il avait l'air de rire. J'ai attendu. La brûlure du soleil gagnait mes joues et j'ai senti des gouttes de sueur s'amasser dans mes sourcils. C'était le même soleil que le jour où j'avais enterré maman et, comme alors, le front surtout me faisait mal et toutes ses veines battaient ensemble sous la peau. A cause de cette brûlure que je ne pouvais plus supporter, j'ai fait un mouvement en avant. Je savais que c'était stupide, que je ne me débarrasserais pas du soleil en me déplaçant d'un pas. Mais j'ai fait un pas, un seul pas en avant. Et cette fois, sans se soulever, l'Arabe a tiré son couteau qu'il m'a présenté dans le soleil. La lumière a giclé sur l'acier et c'était comme une longue lame étincelante qui m'atteignait au front. Au même instant, la sueur amassée dans mes sourcils a coulé d'un coup sur les paupières et les a recouvertes d'un voile tiède et épais. Mes yeux étaient aveuglés derrière ce rideau de larmes et de sel. Je ne sentais plus que les cymbales du soleil sur mon front et, indistinctement, le glaive éclatant jailli du couteau toujours en face de moi. Cette épée brûlante rongeait mes cils
et fouillait mes yeux douloureux. C'est alors que tout a vacillé. La mer a charrié un souffle épais et ardent. Il m'a semblé que le ciel s'ouvrait sur toute son étendue pour laisser pleuvoir du feu. Tout mon être s'est tendu et j'ai crispé ma main sur le revolver. La gâchette a cédé, j'ai touché le ventre poli de la crosse et c'est là, dans le bruit à la fois sec et assourdissant, que tout a commencé. J'ai secoué la sueur et le soleil. J'ai compris que j'avais détruit l'équilibre du jour, le silence exceptionnel d'une plage où j'avais été heureux. Alors, j'ai tiré encore quatre fois sur un corps inerte où les balles
s'enfonçaient sans qu'il y parût. Et c'était comme quatre coups brefs que je frappais sur la porte du malheur.
Bron L'étranger, Albert Camus
 

DeletedUser6513

Gast
AW: De nederlandse wet

kan iemand hem vertalen ofzo. ik kan frans maar niet zo goed:)
 

DeletedUser

Gast
AW: De nederlandse wet

De hitte was zo groot dat het was ook pijnlijk blijft roerloos in de regen
verblindend uit de lucht vallen. Blijf hier of ga, was het hetzelfde. Na een tijdje ging ik terug naar het strand en ik begon te lopen. Het was dezelfde rode barsten. Op het zand, de zee van alle hijgen en snelle ademhaling verslikte hij beetje vaag. Ik liep langzaam naar de rotsen en ik voelde mijn hoofd zwellen in de zon. Al deze warmte was gebaseerd op mij en maakte bezwaar tegen mijn voordeel. En elke keer als ik haar warme adem voelde op mijn grote gezicht, Ik klemde mijn tanden, mijn vuisten gesloten in de zakken van mijn broek, hield ik naar het geheel van de zon en de intoxicatie ondoorzichtige veroveren
Ik goot het. Elk zwaard van licht die voortkomt uit het zand, gemalen of gebroken glas Shell, waren mijn kaken geklemd. Ik liep een lange tijd. Ik zag veruit de kleine donkere massa van rots omringd door een halo van verblindend licht en stof zee Ik dacht aan de koele achter de rots. Ik wilde naar het ruisen van het water te vinden, willen de zon, stress en tranen van een vrouw eindelijk eens in de schaduw en rust te vinden ontsnappen. Maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat Raymond was het type van het inkomen. Hij was alleen. Hij lag op zijn rug, handen achter zijn hoofd, gezicht in de schaduw van de rots, het hele lichaam aan de zon. Zijn blauwe
warm gerookte in de hitte. Ik was een beetje verbaasd. Voor mij was het een afgesloten hoofdstuk en ik had hier te komen zonder na te denken.
Zodra hij mij zag, hief hij een beetje en stak zijn hand in zijn zak. Me
Natuurlijk, ik schudde het pistool in mijn jas Raymond. Dan weer, liet hij zich terug, maar zonder het verwijderen van de hand uit zijn zak. Ik was vrij ver van hem, ongeveer tien meter. Ik raadde zijn ogen op keer, tussen zijn half gesloten oogleden. Maar meestal, zijn beeld voor mijn ogen, brandend in de lucht. De geluidsgolven waren nog meer lui, meer verspreid dan 's middags. Het was dezelfde zon, hetzelfde licht op dezelfde zand dat hier uitgebreid. Was er al
twee uur op de dag deed meer dan twee uur had ze voor anker in een zee van gesmolten metaal. Aan de horizon, een kleine stoom roos en ik denk dat de zwarte vlek op de rand van mijn oog, omdat ik niet had gestopt om het Arabisch te kijken. Ik dacht dat ik had een halve ronde te gaan en het zou worden afgewerkt. Maar een hele reeks van levendige zon gedrukt achter me. Ik maakte een paar stappen in de richting van de bron. De Arabische verroerde zich niet. Toch was het ver genoeg. Misschien omdat de schaduwen op zijn gezicht, hij leek te lachen. Ik wachtte. Zonnebrand verdiende mijn wangen en ik voelde zweetdruppels verzamelen in mijn wenkbrauwen. Het was dezelfde zon als de dag dat ik begraven en moeder, als toen, het voorhoofd met name werd doet me pijn, en al zijn aderen net samen onder de huid. Vanwege deze branden kon ik niet uitstaan, ik maakte een voorwaartse beweging. Ik wist dat het dom was dat ik niet ontdoen van de zon in mij verplaatsen van een stap. Maar ik deed een stap, een stap vooruit. En deze keer, geen lift, de Arabische zijn mes trok, introduceerde hij mij in de zon. Het licht werd gespoten op staal en het was als een lange glanzende blad dat mij bereikt op de voorkant. Op hetzelfde moment het zweet in mijn wenkbrauwen zonk een klap op het oog en was bedekt met een sluier warm en dik. Mijn ogen waren verblind met tranen achter het gordijn en zout. Ik voelde niet meer dat de bekkens van de zon op mijn voorhoofd en, zonder onderscheid, de verblindende zwaard het mes nog steeds sprong voor me. Dit zwaard knagen het branden van mijn wimpers
en zocht mijn ogen pijn doen. Dan is alles getwijfeld heeft. De zee was carted adem dik en sterk. Het leek erop dat de hemel geopend over de gehele omvang van de brand regen te laten. Mijn hele wezen was gespannen en ik klemde mijn hand op de revolver. De trigger is mislukt, sloeg ik de buik van de voorraad en gepolijst dat is, het geluid in zowel droge als donderende, is het allemaal begonnen. Ik schudde het zweet en de zon. Ik realiseerde me dat ik de rest van de dag, de uitzonderlijke stilte van een strand waar ik gelukkig was vernietigd. Dus ik nog vier keer geschoten op een inerte lichaam waar de kogels
zonk zonder schijn. En het was zo kort vier schoten Ik klopte op de deur van het ongeluk.
Bron het buitenland, Albert Camus


Google translate.
 
Bovenaan