• Gegroet, sterveling! Nieuw op het forum?
    Als je wilt deelnemen aan het forum heb je een forumaccount nodig. Registeer er snel een! Heb je al een forumaccount? Dan kun je hier inloggen.

Escape #4: Seashells

Status
Niet open voor verdere reacties.

DeletedUser20542

Gast
Iemand sterft op dag 3.2

1 is C door Tristan met 10
2 is D door Sanhal met 8
3 is B door Kyra met 7
4 is A door Rabbid met 5

Stand:
1 is Tristan met 18
2 is Kyra met 15
3 is Sanhal met 14
4 is Rabbid met 12

Tot mijn grote spijt moet ik meedelen dat Rabbid afvalt. We gaan met 3 mensen verder.
 

DeletedUser20542

Gast
Excuus, wegens echt weinig tijd zal ik morgen een nieuwe situatie posten. Liever een beetje laat dan slechte kwaliteit. Sorry voor het ongemak.
 

DeletedUser20542

Gast
Dag 4

Opnieuw een haaltje, 3 deelnemers, deadline als die allemaal hebben ingestuurd. Dus als je nu echt geen inspiratie hebt mag je best een paar dagen wachten. Maar rek het aub niet al te lang.

Storyteller zei:
Dat was maar net gelukt. Half was ik verlamd geweest, maar met behulp van de pinguin was ik aan land gekomen. Echter ontdekte ik in de verste verten de groep niet. Waarom moest ik nou zo nodig die oester zien? Maar ik kon niet meer terug. Al een tijdje niet meer. Dus zat ik daar maar, op een random plaats ergens op een eilandje dat naar mijn hoop niet al te ver van Hawaii lag. Dus besloot ik eens over het eilandje rond te lopen. Telkens langs de kustlijn. Misschien vond ik dan een aanknopingspunt, of mensen die me de weg konden wijzen.

Dus liep ik. Na eens goed nagedacht te hebben besloot ik linksom te gaan, langs het strand. Daar was ik makkelijker te zien, en was er minder kans op wilde dieren uit het bos dat ik rechts zag liggen. Rustig en goed rondkijkend sjokte ik verder. Na een tijdje kreeg ik echter een droge keel en een leeg gevoel in mijn maag. Ik had al een paar dagen niets gegeten of gedronken. En ik wist maar al te goed dat ik zonder voedsel niet al te lang meer zou overleven. Maar zo'n uur later. het eiland bleek vrij groot, zag ik op het strand een palmboom. Ik hoefde niet te twijfelen, ik rende direct naar de vruchten die bovenin hingen. Of, dat was toch de bedoeling. Enkele meters voor de boom was ik toen er een groep mannen aangerend kwam. Ze oogden als kannibalen. Ik vreesde gelijk te hebben, en verkoos de hongerdood boven het eindigen als hoofdschotel van een kannibalisch 7-gangendiner. Dus rende ik weg. Ik had natuurlijk wel eerder moeten bedenken dat die mannen niet de traagsten zijn. Binnen enkele seconden had eentje me al vast. De anderen zagen er uit alsof ze mij met hun blote handen uit elkaar wouden rukken. Ik viel bijna flauw van angst. Maar misschien was er nog een laatste hoop op redding. Ik stond op punt kapotgetrokken te worden, maar van op de zee zag ik een beeldschone zeemeermin behulpzaam toekijken.
 

DeletedUser20542

Gast
Kyr en Tris, daar wacht ik nog op. Maar ik hou meer van verhalen met kwaliteit dan van verhalen geschreven in vijf mins wegens geen tijd. Maar liefst zie ik morgenavond de volgende deadline.
 

DeletedUser21204

Gast
Dat had je wel even wat eerder mogen zeggen, ik weet niet of vanavond 20:30 lukt.
 

DeletedUser20542

Gast
Dag 4.1 -> De Halve Finale

Na lang wroeten is er ingestuurd, hier de verhaaltjes van vandaag:

A zei:
Ik was niet voor niets een puber, en dus knoopte ik langzaam mijn shirt open, en liet deze op de grond vallen. Met nog een verleidelijke glimlach van mij erbij, was de zeemeermin helemaal verkocht. Ze sleepte zichzelf het land op, waar ze spontaan benen kreeg (dit had iets te maken met een kwaadaardige zeeheks met wie ze een deal had, ene Ursula geloof ik). Ze wou mij al te hulp schieten met de drietand die ze van haar vader had gejat, maar dat was al niet meer nodig. De kannibalen hadden nog nooit een shirt gezien, en zaten deze dus te onderzoeken. En zo kon ik veilig wegkomen, en vluchtte ik met mijn zeemeermin die technisch gezien geen zeemeermin meer was naar de andere kant van het eiland. Daar hoorde ik mijn maagje opeens rommelen, wat aangaf dat ik toch wel honger had. Ik keek vluchtig eens naar mijn rechterzijde. Mijn plan stond al snel vast, en na een duw belandde de vrouw naast me met een plons in het water, waar ze meteen weer vinnen kreeg. Ze keek me verbaasd aan, en na het zien van de kwaadaardige blik in mijn ogen veranderde haar uitdrukking in angst. Ik pakte een touw van achter mijn rug, en sprong ook in het water. Ze probeerde nog weg te komen, maar ik was te snel voor haar. En niet veel later zat ik dus te genieten van zeemeermin aan 't spit.
B zei:
Ik moest iets bedenken om bij het water te komen, misschien kon de zeemeermin mij dan wel redden van deze vreselijke kannibalen, maar ik zat vast. Ze hielden me heel hard vast en er kwam al iemand aangelopen met een mes. Gelukkig zag ik nog net op tijd een kokosnoot van een boom hangen, met een handige beweging trapte ik het mes uit de kannibaal zijn handen en landde de kokosnoot op de kannibaal die mij vast hield.
Ik rende naar het strand toe met de 2e kannibaal nog steeds achter mij aan maar ik had een plan en hij niet, ik had vroeger heel veel over zeemeerminnen gelezen en dan niet over het kleine zeemeerminnetje, ik wist dat de schoonheid van deze beesten iedereen die er de ogen op legt verlamt tot eeuwenlange liefde.
Ik keek toe hoe de kannibaal naar de zeemeermin keek en nu was het moment van de waarheid de zeemeermin zou hem aankijken en ervoor zorgen dat hij in eeuwige liefde zou vallen… Maar het bleek toch maar gewoon een sprookje te zijn, binnen enkele handige slagen had de kannibaal de zeemeermin vermoord en nam hij haar mee naar zijn stam. Ik keek nog 1 laatste keer achterom en rende snel de andere kant op.
C zei:
Daar zwom ik dan. Het was 5 voor 12. Vlak voor de deadline, ergo: 20:17 en ik had geen flauw idee hoe ik moest ontsnappen. Ik begon rondjes te lopen, na te denken, te ijsberen terwijl ik "Rudolph the red nosed reindeer" zat te neuriën. Dit hielp niet echt, ik had geen flauw idee wat ik moest doen. Ik zag de prachtige zeeuwmeermin (Zeeuw? Ja, dat gebeurt er als je bij Terneuzen naar lings gaat.) behulpzaam kijken (Dat was voor het eerst, normaal kijk ik naar mooie vrouwen en wenste ik dat ik ze kon helpen) en besloot haar om hulp te vragen. Na wat gestotter van mij, kwam ik erachter dat ze op de bodem van de oceaan geen Nederlands spraken. Verrassend. Ik had toen geen flauw idee wat ik moest doen, dus besloot ik mijn paarse rugzak te pakken. Er sprong een pratende landkaart uit en met zijn allen zongen we een liedje. Een liedje? Ja, een liedje. Dat is een van de meest bijzondere dingen van de wereld, het maakt niet uit door hoeveel mensen je achtervolgd wordt, zodra je begint te zingen lijkt het niet uit te maken, dan stopt alles en iedereen met waar ze mee bezig zijn en beginnen ze te dansen. Na 3 coupletten van "Op de kaart op de kaart" kwam Diego in zijn zijn vliegtuig aanzetten. Met dat aapje van hem, ik kom even niet op zijn naam. In sprong in zijn jetski en samen gingen we weg. Jeeey! Ik was veilig. Wow. So much Story. So much bullsh*t. Please don't judge me :x
Deadline is Maandag om 20u.
 
Status
Niet open voor verdere reacties.
Bovenaan