Had Superpollepelman niet alleen zijn asielzoekerscentrum opnieuw opgebouwd, maar was ook zijn waardigheid hersteld. Langzaam maar zeker kwam de wereld opnieuw tot leven en hoewel pollepels nu alles vervingen, heerste Superpollepelman enkel met liefde en zorg over zijn pollepelrijk. Het duurde ook niet lang voordat de eerste andere keukengerei werden gespot, maar gelukkig kwamen zij ook in vrede aan.
Nu, iedere oktober, staat Superpollepelman bij het graf van de originele asiekzoekerscentrumeigenaar en zijn vrouw. Hij wilde ze zoveel zeggen; Hoe dankbaar hij was voor de pollepelkrachten die zij achterlieten, hoe onverantwoordelijk ze waren om deze krachten bij hem achter te laten zonder enige uitleg...
Veel komt er nooit van, want voordat de eerste woorden zijn lippen konden verlaten, komen zijn kinderen al naar hem toegerend. Ze knuffelen hem en met een glimlach pakt hij ze op en draagt hij ze mee naar huis, waar zijn vrouw al lekker soep aan het koken is met, ja, een pollepel.