• Gegroet, sterveling! Nieuw op het forum?
    Als je wilt deelnemen aan het forum heb je een forumaccount nodig. Registeer er snel een! Heb je al een forumaccount? Dan kun je hier inloggen.

RPG | Het zuidelijke land

Status
Niet open voor verdere reacties.

Maximus le Petit

Winnaar Adventswedstrijd 2019
Naam: Thomas Maximus
Post: #1
Plaats: Gevangenis

Het was vroeg in de ochtend. De muren en torens die de gevangenis omringden verdwenen in de mist. Het was vrij koud. Elke ademhaling rolde als een golf open in de kille luchtlagen. De eerste zonnestralen probeerden de dikke mist tevergeefs te verjagen.
Hij zat daar op een bankje in de open lucht en volgde verward de schaduw van een cipier die voortdurend ijsbeerde over de hoge gevangenismuur. Deze ochtend mocht hij uitzonderlijk vroeg zijn cel verlaten. Het was de gewoonte geworden dat gevangen eerst even mogen afkoelen op het binnenplein van de gevangenis. Deze keer was Thomas er helemaal alleen.
Hij dacht aan de dag waarop een cipier binnen was gekomen en hem een brief had voorgelezen. In erg ingewikkelde woorden had de cipier hem proberen duidelijk maken dat hij zich moest voorbereiden op een koninklijke missie. Het zou gaan over een tocht naar het Zuiden. Er waren maar weinig geïnteresseerden geweest want de vreselijkste geruchten deden de ronde over die gruwelijke landen waar je dodelijke ziektes zou oplopen. Hierdoor had de koning geen andere keuze gehad dan misdadigers zoals hij aan te nemen in de crew die vandaag zou gaan vertrekken. Hij telde... nerveus tikte hij de seconden af met zijn wandelstok.

De mist had zich intussen bijna weggetrokken. De zon deed haar dagelijkse werk weer. Ze straalde vandaag.
Opeens galmde een gekraak over heel het ommuurde plein. De enkele gevangenen die intussen ook op het plein waren beland keken op, maar Thomas bleef naar de grond staren. Hij voelde alles in zijn buik kriebelen. Jaren had hij op dit gekraak gewacht. Als deze poort al kraakte was het om een doodskist naar buiten te brengen en heel soms werd een gevangene vrijgelaten door die poort. Toen had hij er altijd bijgezeten zonder enige hoop of besef dat hij misschien ooit wel eens door die poort kon wandelen, de vrijheid tegemoet.
Nu had de poort hem geroepen. Het gekraak van de poort had precies zijn naam gefluisterd.
Een cipier kwam in het deurgat staan en hield een blad voor zich.
'Gevangene 10642, gelieve u te melden!' kraaide het jonge ventje.
Thomas wreef over zijn borst en voelde de gebrandmerkte cijfers in zijn vel. Vervolgens duwde hij zich recht aan zijn stok en hinkte in de richting van de deur. Triomferend in zichzelf stapte hij de drempel van de poort over en volgde de cipier naar een chic bureau waar een plaatje opstond met 'J. Stuart, gevangenisdirecteur'.
Een vetzak die zich in een legeruniform had gepropt keek even op.
'10642...' begon hij zuchtend.
'Thomas Maximus', viel Thomas hem in de rede.
De cipier gaf hem een stamp in zijn zij, maar Thomas bleef onbeweeglijk staan.
'Meneer Maximus,' begon de gevangenisdirecteur weer, 'een koets zal u zo dadelijk oppikken en u naar de haven brengen waar een schip zal klaarstaan waarmee u zult vertrekken naar het Zuiden. Hier is een papier met alle voorwaarden. Schendt u ook maar één van deze voorwaarden, dan zorg ik er persoonlijk voor dat de naam Thomas Maximus wordt uitgeroeid en dan zult u altijd weer luisteren naar uw gebrandmerkte nummer.'
Stuart vouwde het papier samen en stak het in een zak waar in dikke letters 10642 op geschreven stond.
'Uw spullen...' besloot de gevangenisdirecteur en hij gooide de vuile zak naar Thomas die het behendig met één hand opving. De cipier opende de deur.
'Ik moest u ook nog een goede reis wensen in naam van de koning', mompelde de gevangenisdirecteur bijna onhoorbaar. Thomas bleef even staan en liep vervolgens weer door.
Niet veel later stapte hij zelfverzekerd de koets in en vertrok op avontuur.
 
Laatst bewerkt:

DeletedUser

Gast
Naam: Captain Rabbid
Post: #1
Plaats: The Blue Pearl

Hij keek naar zijn bemanning en knikte. Ze keken hem allemaal aan, niemand kende hem. Hij grinnikte, hij had al meer zeeën bevaren dan dat deze knapen jaren hadden doorgebracht. Hij krabte over zijn elleboog, die deed de laatste tijd veel te veel pijn. Hij was als kapitein aangesteld, ook al had hij dat niet gewild. Hij had geprotesteerd, maar een weekje cel had hem daarna vrij snel van gedachten veranderd. Normaal was hij niet zo gemakkelijk beïnvloedbaar, maar soms was het eens handig om de zwakkeling te spelen. Zodra deze lui ver genoeg naar het Zuiden waren zou hij vrij zijn. Hij werd overtuigd door de roem en de eer die de koning hem aanbood. Hij haatte het nu voor hem de werken, deze luie zak had nog niets in zijn leven bereikt en zou dat ook niet doen. Hij was een zwakkeling, een nietsnut, hij verachtte hem. Hijzelf zou het land nog beter kunnen regeren. Door de jaren heen was zijn haat jegens hem gegroeid. Hij had enkele plannen gemaakt om hem om te leggen, zowel vredevol als vol pijn. Maar al bij al had hij ze toch naast zich neergelegd. En dit was misschien de waarom. De koning was zo blind dat hij nog wel eens van pas kon komen. Hij vertrouwde hem, de sufferd. Hij grinnikte bij het denken aan die dwaas. Hij opende zijn ogen weer en besefte dat hij een hele poos stil was geweest en had geglimlacht. De bemanning keek hem nog steeds aan, nu met een ietwat wantrouwende blik in hun ogen. Hij groette hen.'Gegroet, matrozen. Ik Kapitein Rabbid zal jullie begeleiden en onder de vaandel van de Koning varen. Ik zal met jullie een einde maken aan de honger en een oplossing vinden in de Zuidelijkere Wateren.' Hij grinnikte even, hij was waarschijnlijk de enige die enigszins wist hoeveel van dit alles uiteindelijk zou gaan gebeuren.'Ik heb de hele nacht op dit schip gewerkt, zoals Navigator Haes wel zal kunnen beamen. Ik ga dan ook zometeen slapen, jullie zien maar wat jullie doen. Luister maar naar Haes, hij weet wel wat je moet doen, hij geeft jullie wel taken.' Hij zag de verwarde blik in de ogen van de landrotten. Dachten ze nu echt dat hij, Kapitein Rabbid, ook maar enigszins werk voor hen ging opknappen? Dan hadden ze het goed mis, hij was hier enkel om de leider te spelen, nu en dan eens te controleren of iedereen zijn werk deed en voor de rest met de eer en roem te gaan lopen mochten ze effectief een oplossing voor de hongersnood vinden. Met die gedachten verliet hij het dek en begaf hij zich naar zijn kajuit.

Hij was net halverwege toen hij achter hem iemand zijn naam hoorde roepen. 'Captain Rabbid?' klonk een stem achter hem. Hij zuchtte, liet zijn schouders zakken en draaide zich toen om, met op zijn gezicht de vuilste blik die je je kon inbeelden. Het leek op het gezicht wanneer je hem 's morgens zou wakker maken. De matroos herhaalde zijn vraag: 'Captain Rabbid?'
Hij haalde een wenkbrauw op, welke nietsnut daagde hem nu zo uit. Hij liet zijn zak vallen, enkele spullen vielen eruit, maar zijn blik bleef op de matroos gericht. Iedere gewone matroos zou nu bang zijn geworden, maar deze niet. Misschien bevond er toch nog iets van waarde op dit schip. Of hij was gewoon dom. Met trage, kalme stappen stapte Rabbid op de matroos af. Hij zag er oud en ervaren uit. Hij dacht dat hij werkelijk iets kon. Tijd om hem eens het tegendeel te bewijzen, dacht hij grinnikend. Hij ging vlak voor hem staan, hij was ongeveer even groot. Hij opende zijn mond en blies een stroom warme, gore lucht in het gezicht van de matroos.'Wat mot je?'
 

DeletedUser

Gast
Naam: Charles
Post: #2
Locatie: de Dokken

Nog nooit had hij zoiets moois mogen aanschouwen. Als deze reis zijn laatste was, was hij tevreden. Elans Revenge I stond er geschreven aan de linker zijde van de romp. Het schip schreeuwde drie dingen uit. Gratie. Kracht. Snelheid. Het schip was over het algemeen erg licht bruin geverfd, met als romp een woedende draak, die het idee gaf vuur te spugen. Op de masten was een grijze wolf getekend, teken van het Noorden. Snel probeerde hij het aantal kanonnen te tellen, na 30 gaf hij het op. Hij voelde zich nu al thuis. De rekruteur wees hem zijn schip aan. Dit was een geluks dag. Elans Revenge I. Hij deedt best om zelfverzekerd door te lopen, maar zijn knieën begonnen te knikken. Zo'n schoonheid... "Mijn goede vriend, het is tijd om afscheidt te nemen. Op het dek zal de kwartiermeester u een verblijfplaats geven. Nogmaals, veel succes met de reis. Het ga u goed." De rekruteur draaide zich om en liep al schreeuwend weg. Met nog steeds knikkende knieën liep Charles de trap op naar het schip.

Dit was inderdaad zijn geluksdag. Meteen herkende hij de kwartiermeester, een oude veteraan waar hij eens een koopvaardij schip mee had gekaapt, ze hadden samen gevochten, gebloed, en gedronken."Rodrick! Ouwe hoeren neuker die je der bent!" De rood bebaarde man draaide zich abrupt om, en kreeg een grote grijns op zijn gezicht toen hij Charles herkende. "Charles, maatje van me, ben jij ook omgekocht door die puistenkop van een koning?" Charles begon te grijnzen. "Geen kans dat ik nee zeg tegen een goed betalende opdracht. Mijn vriend, ik ben bang dat ik moet werken, kun je me mijn kwartieren aanwijzen?" "Tuurlijk, tuurlijk. Weet je wat, kan me niks schelen, kies er maar een, wanneer we vertrekken zitten ze toch maar voor 3 vierde vol." Charles schudde zijn vriend de hand, waarna hij zich omdraaide en zich naar de buik van het schip verplaatste. Hij zag een lekker kontje, en besloot dat de hut naast de hare wel passend zou zijn. Zodra hij zijn spullen had geïnstalleerd ging hij naar boven, kijken of hij nog ergens kon helpen.
 

DeletedUser

Gast
Naam: Steward Pain
Post: #1
Plaats: Onderweg naar The Blue Pearl/Aan boord van The Blue Pearl

Vanmorgen nog liep Steward de derderangs herberg, waar hij had overnacht, uit en kwam zo in een van de achterbuurten van de stad terecht. Hij besloot op zijn gemak naar het schip, alhoewel hij eigenlijk al bijna te laat was, te lopen en daarbij de kortste route te nemen. Zo bleef hij dus nog een tijd door de achterbuurten lopen. De halfdode kinderen die hij zag deden hem natuurlijk niets, evenals de vrouwen die nu al met hun zware arbeid bezig waren. Toen hij echter een man overvallen zag worden, greep hij direct in. Met zijn pistool in de hand ging hij de achtervolging in, hij was echter traag en daardoor raakte de man, die wegrende, steeds verder van hem weg. Hij bleef daarom staan, keek hem twee seconden na, en schoot hem, hij was al zo'n vijfentwintig meter van hem verwijderd en er waren toch nog wel wat mensen tussen de misdadiger en Steward in, dood. Vervolgens ging hij weer rustig verder wandelen naar het schip, er was natuurlijk niets bijzonders gebeurd, aangezien hij toch al bijna weg was zou dit zonder twijfel onbestraft blijven.

Hij was op tijd aan boord van het schip aangekomen, zelfs op tijd genoeg om de toespraak van Captain Rabbid aan te horen. Na afloop ervan was echter nog niet alles voor hem duidelijk, en aan de verwarde blik van de meeste anderen te zien was dat het voor de rest ook nog niet. Hij besloot daarom om iets nog na te vragen aan hem: 'Captain Rabbid?'. De kapitein, die zich net had omgedraaid om weg te lopen, draaide zich weer om en keek alles behalve tevreden. Steward liet zich hierdoor natuurlijk niet van slag brengen. 'Wat denkt hij wel niet' dacht hij 'hij heeft bij lange niet zoveel bereikt als ik, dus er is voor hem geen enkele reden om zo arrogant te wezen'. Hij besloot hem maar opnieuw te roepen: 'Captain Rabbid?'. Captain Rabbid liep naar hem toe, opende zijn mond en blies een stroom warme, gore lucht richting hem. Steward deinste eerst achteruit, maar hij herpakte zich direct. Hij had de neiging om naar hem uit te halen, beheerst door woede, echter deed hij het toch niet. Hij wist zich in te houden, het was ook beter voor hem om zich in te houden, bedacht hij zich. En zonder iets te zeggen, draaide hij zich om en liep hij weg.
 

DeletedUser22163

Gast
naam: Vinie Kenway
post:#2
plaats: The Blue Pearl

"Veel succes en mogen de kansen immer in je voordeel zijn!", zei de rekuteur voor ik vertrok. Die woorden blijven hangen in mijn hoofd. Vol moed ging Vinie stap voor stap het schip verkennen. Hij keek goed rond hij zag niemand op het schip. Tot hij kapitein Rabbid zag staan met een matroos. Hij zag Steward boos weg lopen, Vinie trok er niks van aan en ging naar zijn hut om te kijken hoe zijn bed eruit zag. Hij legde zijn spullen op zijn bed en ging weer naar het dek. Toen hij terug op het dek was ging hij richting het kraaiennest. Daar zou hij immers de hele dagen doorbrengen. Hij klimde omhoog waarbij hij het mooie uitzicht over de zee kon zien. Toe ik eenmaal boven was zag het er nog mooier uit de zon stond boven de hemel en in de verste verte zag hij nog een dolfijn. Hij ging nog snel een dutje doen voor ze mij echt nodig hadden.

Even later schoot Vinie wakker van het geschreeuw op het beneden dek. Hij zag weer mensen die hij niet kende. Hij ging snel naar beneden om wat verder rond te kijken. Toen hij even later beneden in de opslag was, zag hij een vat met erop: BIER. Dat hoefde hij niet 2 keer te lezen. Hij zocht snel een glas en schonk snel een glas bier voor zichzelf in. "Hopelijk word ik niet betrapt.", dacht Vinie. Hij dronk snel zijn glas leeg en ging vlug terug naar het dek zonder dat iemand hem zou zien. Misschien had de kapitein nog iets te zeggen voor we echt vertrekken?
 

DeletedUser20542

Gast
Naam: Sandrine Slegers
Post: #1
Plaats: In de haven, bij de Elans Revenge I
Tijd: Gisteren eind van de middag

Natuurlijk was ze heel vereerd geweest. Natuurlijk wou ze de koning graag helpen. Maar wat was nou de reden voor het starten van de missie in zo'n vuile stad? Met haar gemeenschap was ze naar een plek in de buurt gevaren. De haven betraden ze niet, want sommige bemanningsleden kregen al allergische reacties van het zíen van een stad. Daar verliet ze dus haar gemeenschap, na uren afscheid nemen - allerlei speciale afscheidsrituelen werden in de gemeenschap gebruikt - en liep ze langs de kust richting de stad. Het was nog wel een tijdje lopen, maar gauw ontdekte ze de gebouwen waarin zij ook enkele verloren - volgens haar toch - jaren in gewoond had. Haar walging bedwingend schuifelde ze de laatste honderden meters achterstevoren naar de stad. Lang was ze er niet meer geweest. Zelfs inkopen voor in haar keuken werden liever in schattige dorpjes gedaan.

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Zo gaat de uitdrukking, en voor het eerst snapte Sandy die woorden echt. Het laatste stukje was het moeilijkst. Maar na heel wat braakneigingen en zuchten was ze er toch. Enkele anderen ontdekte ze al, die stonden ook dicht bij de kust. Maar gelijk ontdekte ze een nadeel aan de indeling van de boten. Ze bleek namelijk niet op een keukenhulp te kunnen rekenen. Mannen waagden het beter niet eens om op de deur te kloppen. Er waren wel drie vrouwen aan boord, maar de eerste zag er veel te onhandig uit, de tweede te mannelijk en daarmee niet verfijnd, en de derde voelde zich schijnbaar te goed voor hard werk in de keuken. Dus installeerde Sandy zich eerst in haar kajuit. Daarna bracht ze al haar van tevoren op een dorpsmarktje gekochte spullen en haar keukengerei naar de keuken, die ze helemaal naar haar eigen smaak in kon richten aangezien verder bijna niemand binnen zou komen. Daar zou ze waarschijnlijk veel tijd door gaan brengen. Tenzij de vrij aantrekkelijke, op het eerste gezicht toch, mannen haar af en toe wat wouden schenken. Maar daar moest ze nog niet mee bezig zijn. De eerste dagen zou ze proberen zo sociaal mogelijk te zijn en mensen te leren kennen, daarna kon het spel echt beginnen.
 
Laatst bewerkt door een moderator:

DeletedUser

Gast
Naam: Captain Rabbid
Post: #2
Plaats: The Blue Pearl

De matroos deinsde achteruit en liep langs hem heen, richting de kajuiten. Hij grinnikte, de zwakkeling. Hij stond in ieder geval nu op z'n plaats. Hij keek om zich heen en zag opeens een matroos meer staan. Hij wreef zijn ogen uit, maar hij had niet verkeerd gekeken, er was er echt eentje bijgekomen. Hij herinnerde zich opeens iets. Er was een stuurman aan boord, hij herinnerde dat de Koning zoiets had gezegd. Een of ander wijf claimde dat ze daar ervaring mee had en zou dat nu ook worden op dit schip. Over het algemeen moest hij niet echt iets hebben van vrouwen, toch niet in die functie. Maar op dit moment liet het hem eigenlijk koud. Hij voelde het bier dat hij eerder die dag zo gretig naar binnen had gekapt terug naar boven komen en besefte dat hij het maar hier bij moest laten. Hij keek om zich heen en zag 2 vrouwen, wat kregen we nu? Voelden ze zich opeens stoer, nudat ze op zee waren in dienst van de Koning. Hij schudde zijn hoofd, draaide zich om en riep nog achter zich:'Wijziging van de plannen, stuurman, handel jij dit hier maar af.' Zonder te weten welke van de vrouwen lichtjes knikte, verliet hij het dek, de andere matroos achterna. Op weg naar zijn kajuit om daar eerst alles uit te braken en vervolgens in een diepe slaap te verzinken.
 

DeletedUser

Gast
Naam: Gary Bottom
Post: #2
Plaats: Het schip

Nou, daar stond hij dan, in zijn hut, die niet erg veel inhield. Maar goed, hij mocht niet klagen. In de hut naast hem lag een vrouw van middelbare leeftijd, daarnaast zag hij een jongen die nu al zijn ogen niet van haar af kon houden. De hoogmoed van hem zal zijn val nog wel worden. Hij pakte zijn boek erbij, deed hem open, en sloeg hem weer dicht. Laat ik eens sociaal doen, dacht Gary. Hij liep zijn hut uit, het dek op. Hij zag dat de vrouw bij het roer stond. Hij begreep nu waarom die matroos zo naar haar keek. Het was geen lelijke vrouw. Maar toch, ze stond bij het roer. Zijn roer. "Hallo juffrouw, mijn roer aan het bewonderen?" De vrouw keek op. Ze keek niet blij. Verdomme, verpest ik het nu al? Dacht Gary. Hij wachtte maar af wat ze zou zeggen...
 

DeletedUser10508

Gast
Naam: Kapitein Ramon
Post: 1
Plaats: Zijn schip, Elans Revenge I

Ramon zuchtte luid. Hij bekeek nogmaals alle brieven die hij voor zich zag liggen op zijn houten tafel. Dit schip, zijn schip, moest zo'n onbenullen toelaten? Hij had nooit vooroordelen, maar iemand uit de gevangenis, dan 2 tot zelfs 3 vrouwen, en voor de rest alleen maar amateurs. De enige die hij kende was Navigator Rex, wat je kennen noemt. Hij had veel verhalen over hem gehoord, maar alsnog vond Ramon hem maar niks. De kapitein stond op, en zorgde ervoor dat de documenten mooi opgeborgen waren in zijn kastje. Hij keek door de raam naar buiten, en verdronk even in het zicht van de zee. Wat kan er nu in de wereld mooier en levendiger zijn dan de zee? Het was al vroeg in de ochtend. Ze gingen elk moment vertrekken, echter had de kapitein zich nog niet vertoond. Ramon wist dat er al veel mensen op de boot waren, waaronder de navigator, maar alsnog wilde hij zich (nog) niet tonen. Hij wilde nog even genieten van het uitz... Er werd geklopt op zijn deur.

"Excuseer voor het storen..." ondertussen kwam er een iets oudere man zijn kamer binnen, eens dat ze oogcontact maakten ging hij verder. "We gaan elk moment vertrekken, en ik wilde me voorstellen aangezien ik je veel zal helpen. Mijn naam is ..." Ramon antwoordde sneller dan dat deze oude man het kon. "Navigator Rex." De navigator bekeek hem even verward, maar had daarna door dat Koning Niels hem vast al had ingelicht over zijn crew. Ramon ging verder. "Goed, stap met me mee." Ramon voorop, achtervolgd door de navigator, gingen ze uit de kamer en stonden uiteindelijk buiten op het schip. "Ik ben kapitein Ramon. Dit schip, Elans Revenge I, behoort tot mij, net zoals jullie, aye? Wij zijn in dienst van de Koning, en natuurlijk willen wij het grootste geschenk geven aan Koning Niels, namelijk nieuw land. Het is niet de bedoeling dat Captain Rabbid en zijn crew met onze beloning gaat lopen, dus hoe sneller jullie landrotten te werk gaan, hoe sneller we kunnen vertrekken." Hij riep luid en duidelijk, en was er zeker van dat zelfs iemand helemaal beneden in het schip het kon horen. "Dus genoeg getreuzeld, aan het werk!" Iedereen begon te werken, het was duidelijk wat Ramon wilde, namelijk de grootste beloning die Koning Niels kon bieden.
 

DeletedUser16774

Gast
Naam: Roos Dulcis
Post: 2
Plaats: het schip

Roos was het schip binnengegaan. Ze koos een mooie kajuit uit. Het was de allerhoogste kajuit, vanuit het balkon kon je een paar meter omhoog klimmen en daar was dan haar kraaiennest. Bovendien lag het tegenover de keuken! Ze ging naar de keuken, en kookte wat brownies voor zichzelf als late snack. Toen ze genoeg had, besloot ze de overige brownies naar de kajuit van de kapitein te brengen. Toen ze dat gedaan had, ging ze naar haar balkon. Vanaf daar klom ze voor het eerst op haar kraaiennest. "Wat is het uitzicht hier mooi!" Toen zag ze plots een mooie jongen. Ze bloosde.
 

DeletedUser

Gast
Naam: Francesca Di Lucci
Post: #2
Plaats: De Elans Revenge I

Met tegenzin was ze naar het schip vertrokken, maar nu ze uiteindelijk aan de dokken stond en de zilte geur van de zee opving werd ze gevuld met een fris gevoel. Haar gewoonlijke verblijfplaats was wel mooi en luxueus, maar het schip was toch waar ze thuishoorde, waar ze een compleet gevoel van vrijheid kon hebben.
Het duurde niet zo lang voor ze het schip waar ze moest zijn had gevonden. De koning was dan wel een nietsnut, maar smaak had hij in elk geval wel. De naam alleen al, De Elans Revenge I...
Met zelfverzekerde passen liep Francesca op het schip af. Er waren al een aantal mensen voor haar aangekomen, maar dat maakte niet zo veel uit. Die mensen waren te druk bezig geweest met het bewonderen van het schip; Francesca zag het iets praktischer. Eerst een goede kajuit zoeken, voor alle mooie plekjes weg zijn, dan pas bewonderen.
In lichte looppas liep ze de trappen naar beneden, waar ze vluchtig alle kajuiten inspecteerde. Ze nam de kajuit die haar het ruimste leek, en waarvan er niks onder het raampje stond. Ze wist maar al te goed hoe die konden open waaien of breken tijdens stormen, waardoor alles wat eronder lag zou doorweken. Haar koffer stak ze weg onder het bed, waar het zou blijven zitten tot iemand het er vanonder haalde, en haar geld en andere waardevolle spullen verstopte ze zo zorgvuldig mogelijk. Toen alles mooi verstopt zat wandelde ze rustig haar kajuit uit, en draaide de deur op slot. Veel zou het slot niet helpen, zo omringd als ze was door professionele moordenaars en dieven, maar sloten gaven haar toch een zeker gevoel van veiligheid... en daarbij zou ze de dief wel eens heel goed op heterdaad kunnen betrappen door die paar seconden extra tijd die het openen van het slot hem of haar had gekost.
Toen Francesca de trap weer opliep passeerde ze de jonge matroos die ze een tijdje daarvoor naar haar - vooral haar kont, eigenlijk - had zien staren. De jongen met het pikzwarte haar en de lichtblauwe ogen. Luchtblauwe ogen...
Waar had ze dat al eens eerder gezien...

Haastig liep ze verder de trappen op, en probeerde het enge Deja-Vu moment van zich af te schudden. Ze wou het roer en het schip nog eens goed inspecteren voor ze koers zouden zetten naar het Zuiden. Ze was tenslotte verantwoordelijk voor de navigatie-instrumenten en het corrigeren van de al-bestaande kaarten die Navigator Rex tot zijn beschikking had, zodat mensen die in de toekomst het zelfde pad zouden kunnen bevaren, en, nog belangrijker, zij zouden kunnen terugkeren. En, natuurlijk, zou zij ook moeten sturen als de shift van de eerste stuurman erop zat, wie hier ook voor was aangesteld. Ze vermoedde de broer van de heer Bottom. Die jongens hadden nog een tijdje onder haar gewerkt. Goeie gasten. Vooral Kevin, die erg knap was geweest, een bovennatuurlijk stel hersens had bezeten en een buitengewoon oriëntatievermogen had gehad. Gary mocht ze iets minder, al wist ze niet precies waarom. Ze vermoedde dat hij, doordat zijn broer zo geweldig was geweest, hij nooit meer dan de schaduw van Kevin was geweest. Gary was niet echt knap, en hij was ook niet zo bovennatuurlijk slim als zijn broer - wat niet wou zeggen dat hij dom was -. Aan de andere kant... Gary leefde tenminste nog.
En toen ze een tijdje daarna een bruinharig joch, niet knap, niet lelijk, die er vermoeider uitzag dan ze zich ooit kon herinneren, naar boven zag komen werden haar vermoedens bevestigd.
 
Laatst bewerkt door een moderator:

DeletedUser22163

Gast
Naam: Vinie Kenway
Post: #3
Plaats: De blue pearl

Vinie stapte naar het dek via de trap omhoog. Hij liep naar het de kapitein's hut om te vertellen dat we heel snel moesten vertrekken. Toen ik het korte gesprek met kapitein Rabbid te hebben gehad ging ik lekker naar mijn bedje want Sam Cutty, de andere landrot die in het kraaiennest moest zitten, wou vandaag dienst doen. Zo kon hij lekker naar het mooie kont van de mooie en lieftallige piraten vrouw Ann. Sam zou graag het liefst de hele dag naar dat kontje van haar kijken, "maar daar krijgt hij niet de kans voor" dacht Vinie. Hij ging lekker naar zijn bedje met een glasje bier in zijn hand. "Ik hoop dat we morgen toch echt vertrekken.", dacht Vinie. "Op naar een mooi avontuur vol spanning en gevaar, maar eerst.. ga...slapen.........." en hij viel in een diepe slaap en hij droomde over de mooie dingen die hij zou beleven. Maar ook aan de mooie vrouwen aan boord.
 

DeletedUser2792

Gast
Naam: Cay
Post: 2
Plaats: Elans Revenge I

Cay had het juiste schip weten te vinden. Ze had al snel gezien dat er veel vrouwen aan boord waren. Ze vond het het een beetje vreemd maar misschien had ze dan geen last van hitsige mannen die haar zouden opzoeken voor een pleziertje. De vrouwen waren mooie vrouwen vond ze en die gedachtes stemde haar positief.
Ze ging op zoek naar een slaapplaats. Ze was maar een matroos en die sliepen over het algemeen in het ruim. In het ruim aangekomen zag ze helemaal achterin een mooi plekje waar zij haar hangmatje kon ophangen. Ze had maar weinig bezittingen, een paar kledingstukken, haar mes en haar tekeningen en dagboeken. Het mes stopte ze achter de riem van haar broek en controleerde of haar dagboekje nog in haar zak zat. Het zat haar niet lekker dat haar dagboeken voor het grijpen lagen, haar hele leven was er in beschreven, maar het was even niet anders.

Na wat gemijmer liep ze naar het dek en kapitein Ramon sprak de bemanning toe. "Goed begin Catherine, dat heb je al gemist" mompelde ze tegen zichzelf. Het was wel een mooi moment om de verschillende mensen eens goed te bekijken. Ze zocht achteraf een onopvallend plekje waar ze iedereen goed kon zien. Naast de kapitein stond navigator Rex. Zonder ooit die twee mannen gesproken te hebben voelde ze al een afkeer en ze besloot ter plekke die twee zoveel mogelijk te ontlopen voor zover dat gaat op een schip.

Zonder een woord te horen ging haar blik over de rest van de bemanning..
 

DeletedUser

Gast
Naam: Gary Bottom
Post:3
Plaats: Elans Revenge I

Hij schaamde zich wel een beetje, dat hij Francesca niet meer herkende. Het was dan wel een paar jaar geleden, maar toch. Samen met haar, haar bemanning en Kevin op dat schip. Hij zuchtte. De goede oude tijden, toen Kevin er nog was. Hij had gisteren nog een heel gesprek gehad met Francesca, over vroeger, over wat er nu zou gaan gebeuren. Hij had haar wel gemogen vroeger. Ze leek nu wel iets anders echter. Wat serieuzer kwam ze over. In haar jongere jaren was ze nogal een feestbeest geweest. Maar wat wist hij daar nu van. Hij was zelf nog niet eens 30. Op het schip hadden veel mensen hem herkend. En ze hadden hem naar Kevin gevraagd... Waar was hij gebleven? Waarom is hij niet bij je? Hij zou het ze maar eens vertellen.

Bijna iedereen was op het dek. Dit was wel het perfecte moment om het te vertellen... "Wie is er in voor een sterk verhaal?" Hij zag dat zo'n beetje iedereen naar hem keek. "Jullie kennen mijn broer Kevin vast wel he? Nou, hij had dus, zo'n 3 jaar geleden nu, denk ik, een brief gekregen. Het was er een met de persoonlijke zegel van koning Niels. Hij werd gevraagd voor een expeditie. Hij moest samen met een bemanning, uitgezocht door de koning, naar het zuiden, om op zoek te gaan naar eten. Toevallig he, dat wij dat nu ook moeten he? Er is nooit meer iets van Kevin vernomen... De missie is dus waarschijnlijk niet gelukt... Wel raar, dat wij diezelfde missie nu ook moeten doen he?" Hij liep het dek af, richting zijn hut. Hij wist dat de missie gedoemd was te mislukken. En het maakte hem niets uit.
 
Laatst bewerkt door een moderator:

DeletedUser20542

Gast
Naam: Sandrine Slegers
Post: #2
Plaats: De keuken van de Elans Revenge I
Tijd: Zojuist

Het was een mooie keuken, vond Sandy. Niet al te klein, al haar spullen kon ze kwijt. Ook over het schip was ze wel tevreden. Er leken haar wel aardige mensen rond te lopen, en ook wel enkele sexy mannen. Maar dat was voor later. Eerst wou ze écht kennis maken. Dus liep ze van kajuit naar kajuit, en klopte ze aan. Soms werd ze weggeschreeuwd, maar de meesten lieten haar wel toe voor een kwebbel. Zo leerde hen een voor een kennen; ten eerste de Navigator, daarna de stuurman. Ook de andere vrouwen wouden wel eens praten, behalve Francesca. Die leek inderdaad, zoals Sandy's eerste indruk al was geweest, in haar gedachten ver boven de rest te staan. Bij de mannen werd ze ook vriendelijk onthaald. Enkel Soldire Jons werd achtergelaten met een pijnlijke wang nadat hij net iets te verleidelijk aan haar broek had getrokken. Gary, de laatste bij wie op de deur werd geklopt, bleek er niet te zijn. Dan maar voor een andere keer, zeker.

Zo kon ze dus met bijna iedereen kennis maken. In het schrift dat ze had meegenomen schreef ze in lelijke letters, op je achtste weglopen heeft invloed op je vaardigheden, van elke persoon een korte beschrijving. Daarna liep ze naar de keuken. De schemering kwam al op, en er moest worden gekookt. Ze zou om te beginnen een klassieker maken, gebakken rundvlees, sterk gekruid, met kleine aardappeltjes. In haar oude gemeenschap viel dat altijd goed in de smaak. Dus kookte ze maar gezellig. Het ging best fijn, tot er op de deur werd geklopt...

(to be followed)
 
Laatst bewerkt door een moderator:

Sanhal

3e plaats KonijnenSpelen 2013
Naam: Nickolas Ledger
Post: #2
Plaats: Op de Blue Pearl

Toen Nickolas Ledger op het schip was aangekomen zag hij pas de echte schoonheid ervan in. Het was een zeer groot schip, het deed hem dan ook wel een beetje denken aan het schip dat zijn vorige werkplek had gezonken, maar dit keer zou hij aan deze kant van de kanonnen staan. Dit keer zou hij degene zijn die de rijkdommen uit het andere schip jat. “Nee, niet hieraan denken, je bent op de vlucht voor moordenaars en werkt nu voor de koning” zei Nickolas tegen zichzelf terwijl hij zichzelf op zijn voorhoofd sloeg.

Na een korte verkenningstocht door het schip vond hij een mooi afgezonderd plekje om zijn hangmat op te hangen waar er maar één ingang was en hij dus goed kon zien waar zijn medepiraten waren. Of medematrozen, ach het was ook een oude traditie, goed opletten als hij ging slapen. Maar daar was het nu nog geen tijd voor, hij had zijn slaapplek gemaakt en zijn spullen opgeborgen, nu was het tijd voor de speech van de kapitein en het klaarmaken van het schip voor vertrek.

Na de toespraak moest iedereen hard aan het werk om ervoor te zorgen dat het schip gelijk weg kon en was er dus ook geen tijd om de andere piraten matrozen te ontmoeten, dat moest die avond maar. Na een dag lang het schip klaar te maken voor vertrek en ook tijdens het vertrek schoon te maken en de zeilen uit te klappen, keek hij nog één keer om naar waar de stad lag en besloot naar zijn slaapplek te gaan. Nog één keer omkijkend naar het kraaiennest en bedenkend dat hij daar graag nog eens in wilde klimmen ging hij slaperig naar bed toe.
 

DeletedUser

Gast
Naam: Charles
Post: #3
Locatie: Elans Revenge

Charles had meteen een hekel aan de kapitein. Een opgeblaze edele die dacht de zee en haar bewoners de baas te kunnen wezen. Dan kende hij hem nog niet. Landrotten... Charles, je bent een matroos, geen koning. Zei hij tegen zichzelf. Toen begon de stuurman een verhaal te vertellen, alsof ze niet wat beters te doen hadden dan luisteren naar de zoveelste kakker die dacht dat er een sprankje hoop was voor de gevallene. Als een etter gaf hij dan ook flauw antwoord op elke vraag die de Stuurman stelde. "Nooit gehoord van die Kevin, zou het net zo'n puistenkop zijn als deze griezel?" Zodra de ergerlijke man klaar was met zijn verhaal ging Charles naar beneden, hij had geen nacht dienst... En er waren wel leuke dingen te bezoeken op dit schip.
 

DeletedUser2792

Gast
Naam: Cay
Post: 3
Plaats: Elans Revenge I

Op het eerste gezicht vond ze de bemanning maar weinig voorstellen en haar eerder optimistische gevoel verdween dan ook. Na de toespraak van de kapitein, waar ze geen woord van gehoord had, begon een ander een heel verhaal op te hangen. Zijn naam was Gary Bottom, dat had ze wel opgevangen. Echter trok een ander haar aandacht.

Ze had gezien dat deze man met een zelfde afkeer als haar naar de kapitein had gekeken. En nu bij het verhaal van Gary maakte hij de meest onpasselijke opmerkingen. Zelfs zij was beter opgevoed. Ze bekeek hem eens goed, hij zag er goed uit moest ze toegeven. Gespierde armen, getint door de zon en helder blauwe ogen. Haar hart maakte een sprongetje. "Doe niet zo idioot Catherine" mompelde ze weer tegen zichzelf.
Toch kon ze haar ogen niet van hem afhouden en toen hij aanstalte maakte om naar beneden te gaan, liep ze als vanzelf zijn richting op. Hij was nog even druk met vervelende opmerkingen te maken tegen Gary en ze ging geruisloos achter hem staan. Toen hij werd aangestoten door de andere bemanning greep ze haar kans en snel en ongemerkt ging haar hand in en uit zijn zak en ze liep achteloos weg.

Ze zocht haar oude plekje weer op en bekeek haar buit. "Nou Catherine, dat was de moeite waard" zie ze iets te hard toen bleek dat ze een verbleekt stukje papier en een waardeloos muntje had gerold. Ze was nieuwsgierig naar deze man en liep achter hem aan. Doordat ze snel een plan moest bedenken had ze niet in de gaten waar ze liep. Ze struikelde en greep het eerste wat ze kon pakken, wat de jas van de man was. Een vloek ontsnapte haar mond en toen ze opstond keek ze recht in de mooiste blauwe ogen. Ze stak haar hand uit en mompelde: "Sorry, ik ben Cay, matroos". Ze voelde een blos opkomen, maar ze rechtte haar rug, en herpakte zich zelf......

Charles pakte haar hand galant vast, en hielp haar bij het opstaan, waarna hij de hand stevig schudde. "Charles, ook matroos. Je hebt wat laten vallen... Ik pak het wel even voor je op."
"Nee" zei ze iets te hard, "doe ik zelf wel" en raapte de munt en het papiertje snel op. Schouderophalend kijkt Charles toe hoe ze haar spullen opraapt. "Zal ik je begeleiden naar je kajuit? er Lopen hier veel ongure figuren rond."
"Ik heb geen kajuit en ik kan best voor mezelf zorgen" zei ze nors en wilde weglopen, bang dat hij gezien had wat ze had laten vallen.
"Excuses, vervolgens zal ik dan maar niet mijn hulp aanbieden aan een jong ogende vrouw in een schip vol gevaarlijk schorum." zei Charles
"Mijn plek is in het ruim, de plaats van elke matroos" zei ze sarcastisch "maar als je er op staat mag je wel meelopen"
"Niet van elke matroos, met goede vrienden, slaap je beter, en eet je beter." Terwijl hij haar een gebaar geeft dat ze hem voor moet gaan werpt hij nog een blik naar der borsten. niet verkeerd...
Ze rolde met haar ogen toen ze merkte dat hij een blik op haar borsten wierp. "Zet dat maar uit je hoofd Charles" zei ze lachend en liep richting haar slaapplaats.
Grijzend gaf hij haar een knipoog. "Tsjah, zijn mooiere vissen in de zee," voegde hij er plagend aan toe.
"Ik ben niet te vangen" zei Cay toen ze bij haar hangmat waren. Ze zag nu de ketting om zijn hals. "Ik red mezelf nu wel, bedankt voor het meelopen" zei ze iets te stoer, en draaide zich om..
 
Laatst bewerkt door een moderator:

DeletedUser

Gast
Naam: Gary Bottom
Post: 4
Plaats: Elans Revenge I

De bemanning leek de moed niet verloren te hebben. Ze hadden waarschijnlijk niet eens geluisterd. Tsjah, dat krijg je Gary, als je met achterlijke piraten omgaat! Hij stond aan het roer, een beetje rond te kijken op het schip. Die aggresieve matroos, Charles, was lekker het dek aan het zwabberen. Cay, liep wat rond te dralen op het dek. Voor de rest was het rustig. Het was al laat. Iedereen zou wel zo'n beetje in zijn hut zijn. Gary niet, die genoot van de nachten op het dek. Hij bewonderde de hemel en zijn sterrenbeelden. Hij zag Oreon, de grote beer en de kleine beer. Die lui op het schip hier zouden ze niet eens kennen. "Zijn toch gewoon sterren?" Was wat een piraat zou zeggen. Gary had nooit echt gekozen voor dit leven. Hij en zijn broer waren gewoon op zoek naar werk geweest in de haven. Wisten zij veel dat ze op een piratenschip zouden belanden! In ieder geval kon hij dit leventje niet meer verlaten. Eens een piraat altijd een piraat. Niet dat het er Beel toe zou doen. Ze zouden allemaal sterven, net als wat Kevin was overkomen. Man, wat miste hij zijn broer. En zo bleef hij de rest van de nacht over sombere dingen denken. Het werd een lange nacht voor Gary.
 

DeletedUser22163

Gast
Naam: Vinie Kenway
Post: #4
Plaats: De blue pearl midden op zee

Vinie was al vroeg uit de veren. Hij stapte uit "bed" en trekte snel zijn kleren aan, stopte zijn wapens net in de houders en ging lekker naar boven om een luchtje te scheppen. Hij liep heel stil de trap op zodat hij niemand anders wakker moest maken. Maar dat ging niet zo gemakkelijke. Die stomme trap kraakte bij elke stap die hij nam. Hij liep naar boven met een enorme koppijn. "Dat laatste glas bier was echt niet goed voor mij.", dacht Vinie. Maar ja, hij moest maar niet zoveel bier drinken. Hij keek naar de zee en het leek een rustige dag te worden op zee. Ik ging snel naar het kraaien nest toe om die lui en denk ik dronken Sam uit zijn nest te roepen. Ik klimde snel naar boven en inderdaad daar lag Sam Cutty lekker te slapen. "Tijd om op te staan landrot" riep Vinie met een harde stem. Sam schrok wakker en vloog ongeveer een meter in de lucht. "Je kunt lekker verder slapen beneden in je bed" zei Vinie. Sam zei nog iets mompelend wat ik echt niet versta. hij klom naar beneden en Vinie veronderstelde dat hij naar zijn bed ging. Of mischien naar de bloedmooie Ann, dat kan natuurlijk ook nog.

Ergens in de middag keek Vinie lekker op zee neer waar ik alle soorten dieren zag zwemmen die hij nog nooit had gezien. Hij was immers ook op gegroeid op een boerderij. hij keek goed neer op de zee toen ik in de verte grote grijze wolken zag aan komen. Hij draaide om naar de bel en riep: "Storm op komst!!!!". Hij herhaalde een paar keerde deze woorden. "Nu zou iedereen wel wakker zijn denk ik", dacht Vinie. Hij hield zich goed vast want meer kon hij niet doen het was stuurvrouw Ann die alles in handen heeft. Er daalde 2 grote golven neer op het schip, maar iedereen hield zich goed vast. Totdat Vinie plots naar beneden viel. Hij viel recht naar beneden, maar kon net op tijd het touw aan het romp van het schip pakken. "Zou ik deze storm overleven?", dacht Vinie, "Of komt niemand mij helpen?"

Wordt vervolgt?
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Status
Niet open voor verdere reacties.
Bovenaan