RPG | Het zuidelijke land

[DeletedUser16774]

Naam: Roos Dulcis
Post: #3
Plaats: Het schip

Roos verveelde zich. Er viel eigenlijk nu nog niets te doen op het kraaiennest. Dus besloot ze om een pauze te nemen. Ze ging de keuken binnen en zei tegen Sandy: "Ik ga vis halen!". Ze keek goed in het heldere water. Lang staarde ze ernaar. Tot ze iets zag bewegen in het water. De lenige vrouw sprong meteen in het water en zwom achter de vis aan. De vis wilde nog weg zwemmen, maar Roos had haar staart beet. Ze gooide de vis vlug op het schip en liet hem daar spartelen. Zo ving ze er nog drie en toen besloot ze dat het goed geweest was. Ze bracht het voedsel vlug naar Sandrine.

Daarna besloot ze sociaal te zijn. Ze had al kennis gemaakt met de kapitein, en nog wat andere mensen. Maar ze besloot eens een bezoekje te brengen aan het andere schip. Vanuit het kraaiennest slingerde ze met een touw naar het andere schip en belandde lenig zonder zich te verwonden. Toen zag ze een vrouw die Ann heette. "De perfecte nieuwe vriendin!" dacht Roos. "Hallo, ik ben Roos! Hoe heet jij?"

Later besloot ze eens een bezoekje te brengen aan die prachtige jongen. Ze maakte eerst een lekkere schaal pudding in de keuken, en toen ging ze naar de jongen toe die blijkbaar Soldire heette. "Hallo! Ik ben Roos. Ik zag dat je er hongerig uitziet, dus heb ik pudding voor je gemaakt", zei ze. Ze schaamde zich. Maar ze wist niet waarom. Ze was zo bang om te blunderen bij hem dat ze vanbinnen onbekwaam en depressief werd.

 

[DeletedUser20542]

Naam: Sandrine Slegers
Post: #3
Plaats: De keuken
Tijd: Gisteravond, waar post 2 ophoudt

Het bleek Roos te zijn die binnen kwam. Ze wou wat vis vangen, ook al was dat alles behalve nuttig voor die avond; vis stond niet op het menu. Dus besloot Sandy om de volgende avond maar brood met haring te bereiden, als dat zo gewild was. Maar verder ging ze met koken. Ze had Roos nog gewaarschuwd om niet meer de keuken binnen te komen, eten was haar terrein, en niet dat van anderen. Dat leek de indringer goed begrepen te hebben.

Plaats: In haar kajuit
Tijd: Vanmorgen

De eerste nacht op het vreemde schip was goed verlopen. Ze had de gezelligheid 's avonds zoals die er bij haar oude gemeenschap was wat gemist, maar desondanks was het best oké geweest. Graag wou ze nog lang blijven liggen, ze was niet gewend aan vroeg opstaan, maar iets zei haar dat dat op missie voor Koning N. niet de bedoeling was. Dus stond ze maar weer op. Ze zou nog eens kennis gaan maken met de piraten waarmee dat de vorige dag niet had gekund. Maar blijkbaar was uitslapen toch zo vreemd niet, want zowel Gary als Francesca gaven geen blijk van aanwezigheid. Weer wat geleerd. Uitslapen is ook op missie voor Koning N. niet ongebruikelijk. Met die gedachte kroop ze maar weer in bed, wachtend op een sein dat ze echt iets moest gaan doen.

 

[DeletedUser10508]

Naam: Kapitein Ramon
Post: #2
Plaats: Elans Revenge I

(Tijd: De ochtend wanneer de boten vertrokken)

Na zijn speech, keerde hij zich terug om naar Navigator Rex. "Dus jij bent de o-zo bekende navigator?" vroeg Ramon. Zonder hem te laten antwoordden, ging Ramon verder. "Kom terug mee naar mijn hut." beval de kapitein. Nog steeds zwijgend volgde de Navigator hem. Ondertussen begon het schip al te varen, en eens dat ze in de hut van de kapitein waren, was het schip al bijna helemaal verstopt achter de ochtenddauw. "Aangezien je 'de beste' navigator bent.." De navigator onderbrak hem. "Er zijn twee goede navigator's, Edward Haes is blijkbaar ook één van de beste." Ramon zuchtte. "En die zit op het ander schip. Wel, dan hoop ik voor jou en de rest van de crew dat jij de betere navigator bent, want ik wil en zal die beloning hebben van Koning Niels." De navigator bekeek hem alsof de dreiging hem niks deed. "Aangezien we pas ongeveer over 2 dagen aan de grens zijn..." ondertussen nam hij een slecht getekende kaart "heb je tot dan om deze keer uit je hoofd te leren, en eventueel route's te plannen. Over 2 dagen exact zie ik je terug hier, tot dan stoor je me niet." De navigator knikte, en vertrok uit zijn hut.

Naam: Navigator Rex
Post: #2
Plaats: Elans Revenge I

(Tijd: De ochtend wanneer de boten vertrokken)

Rex verlaatte de hut van de kapitein met verschillende gevoelens die hij perfect kon verbergen. Wat denkt die onbenul wel niet, dat ik zijn slaaf ben? dacht Rex. En hij was zeker en vast niet de enigste! Hij zag nog een andere matroos die duidelijk niet blij was met deze kapitein. Wie was het? Hij had de documenten gezien op het bureau van de kapitein, alleen kon hij de namen niet goed lezen. Het was één over andere Charl... of was het Carl? Hij wist het terug, het was Charles! Nu hem nog zoeken. Rex begon bij de hutten te zoeken waar iedereen sliep, op de hoop Charles te zien. Wanneer hij net voorbij een hut liep, ging de deur open en stond de matroos er waar hij naar op zoek was. "Goedemorgen Charles, zou ik je even kunnen spreken in je hut?" De matroos, die duidelijk niet in een goede stemming was, liet hem toch binnen zonder enige antwoord te geven. Eens de deur terug toe is, antwoordde Charles. "Dus, over wat wilde je spreken, matroos?" Rex grijnsde. "Noem me maar Rex of Navigator. Ik wilde het hebben over onze kapitein, tijdens zijn, laten we het een speech noemen, had ik duidelijk gezien dat je het niet helemaal met hem eens bent?" Dreigend spande Charles zijn spieren. "En waarom vraagt onze Navigator Rex dat?" Rex grijnsde alweer. "Wel, is dat niet duidelijk? Hij behandelt ons als slaven, alsof we muizen zijn en hij de kaas heeft, alsof we hem blindelings volgen. Het zou me niet verbazen moest er snel een muiterij komen..." En toen, begon ook Charles te grijnzen.

 

[Maximus le Petit]

Naam: Thomas Maximus
Post: #2
Plaats: The Blue Pearl
Tijd: Na de toespraak van Captain Rabbid

Hij had ergens aan de zijkant van het publiek gestaan terwijl Captain Rabbid zijn toespraak had gehouden. De matrozen hadden doodsbenauwd de woorden van de kapitein gevolgd. Hij had zijn bemanning kunnen laten voelen wie de baas was, hij had zijn gezag bijna letterlijk met zijn afschuwelijke adem over de bemanning van de Blue Pearl geblazen.
Hoe dan ook, hij was er niet in geslaagd geweest respect op te brengen voor zijn bemanning. Een logisch gevolg daarvan zou zijn dat zijn bemanningsleden ook geen enkel respect zouden kunnen opbrengen voor hun kapitein, sterker nog, misschien zal dit gedrag van de kapitein ooit wel tegen hem keren in de vorm van muiterij...

Het hele gedoe deed hem denken aan de tijden dat hij zelf aan het hoofd had gestaan van een schip. Hij pakte het toen heel anders aan. Zijn ervaring had hem geleerd dat gezag voortvloeide uit wederzijds respect. Wie een schip kon onderhouden op een respectvolle manier zou evenveel of zelfs meer respect ontvangen van de bemanning. Op dit schip was slechts één iets dat hem stoorde: de aanwezigheid van vrouwen. Vrouwen aan boord brengen ongeluk. Niemand kon dat beter weten dan Thomas zelf, hij had met zijn eigen ogen gezien hoe zijn eigen vrouw aan boord van een schip om het leven was gekomen.
Hij had het wel gezien... hoe enkele jonge dames nogal klungelig aan boord waren geklommen. Tot nu toe had hij zich goed kunnen inhouden, maar hij wist bijna zeker dat er onder weg een bom zou ontploffen tussen hem en enkele vrouwen aan boord.

Toen de bevelen waren gegeven van de hoogste rangen uit, was het zijn beurt. Als bootsman was het zijn taak om de dagelijkse gang van zaken van de matrozen in het oog te houden.
'Je hebt het gehoord,' riep hij luidkeels met een zware stem,' aan het werk, licht het anker, zeilen strak en met volle snelheid de diepe wateren in!'
Enkele matrozen waren al verdwenen in hun kajuiten, anderen die nog even waren blijven hangen keken hem even verbaasd aan en gingen toen aan het werk.
Hij zuchtte. Veel discipline hadden sommigen wel niet. Hij snapte niet dat het achterwerk van een vrouw voor sommigen mooier was dan de pracht en praal van een schip. Hij zou het hen later wel duidelijk maken. Eerst moest hij orde op zaken stellen.
Toen Thomas vaststelde dat het merendeel van de bemanning aan het werk was, besloot hij zelf zijn kajuit te verkennen. Voor hij het trapje afging keek hij even naar de persoon die aan het roer stond. Toen hij recht in de ogen van een zeebonk van het andere geslacht keek, dook hij snel weg. Het hout kraakte onder hem. Vliegensvlug hinkte hij de trap af en begaf zich naar zijn kleine kajuit.

Het was een vrouw geweest. Dit was een ramp: hij zal gedurende de hele reis orders moeten ontvangen van een vrouw! Erger dan dit kon niet. Wat moest hij nu doen? Tot nu toe had hij zich kunnen inhouden, maar hoelang zou dat nog duren?

 

[DeletedUser]

Naam: Gary Bottom
Post: #4
Plaats: Elans Revenge I

Het was erg rustig op het schip. Iedereen voerde gewoon zijn werk uit. Geen opstootjes. Geen onruststokers. Dat was fijn, vond Gary. Hij had geen zin in moeilijkheden op deze reis. Maar hij had wel verwacht dat er een beetje groepjes zouden ontstaan, maar dit gebeurde ook niet... Zijn dienst zat erop. Hij ging naar Francesca's hut om haar te wekken en te zeggen dat het haar beurt weer was. 'Francesca, wakker worden!' Ze deed open, nog half in slaap. 'Het is jouw beurt om aan het roer te staan.' Zei hij grijnzend. Het leek wel of Francesca hem wilde slaan. Hierdoor werd zijn grijns alleen maar breder. 'Oke Gary, ga nu maar weg voor ik je iets aandoe!' Snel vluchtte hij naar zijn hut, nog nagenietend van Francesca's humeur. Tijd om wat slaap in te halen.

 

[DeletedUser2792]

Naam: Cay
Post: 4
Plaats: Elans Revenge I

Cay keek Charles na toen hij wegliep. Ze was zeker nieuwsgierig naar de man. Ze haalde een vel uit haar zak met spullen en een stompje van wat ooit een potlood was geweest. Ze maakte een ruwe schets van Charles en merkte niet dat op haar gezicht een glimlach speelde. Nadat ze tevreden was over haar tekening pakte ze haar dagboekje en begon te schrijven. Ze schreef alles wat er die dag was gebeurt tot in detail op, en zeker de ontmoeting met Charles.

Ze was blij dat niemand echt in de gaten had dat ze aan boord was en kwam zo mooi onder haar werkzaamheden uit, zo mijmerde ze wat verder tot ze in een rusteloze diepe slaap viel. Ze werd wakker van het geknor van haar maag, ze rekte zich uit, sprong soepel uit haar hangmat en ging op zoek naar de kombuis. Ze had al kennis gemaakt met de kokkin Sandrine, maar vond haar niet aardig, een beetje overdreven zelfs en ze was vast uit op de aandacht van de mannen.

Cay ging op weg naar de keuken, het was even zoeken en ze doolde een beetje door het schip. In de gangen kwam ze Navigator Rex tegen. Hij leek iemand te zoeken en ze besloot hem op afstand te volgen. Hij stopte bij de hut van charles, liep naar binnen en sloot de deur. Cay keek om zich heen en zag verder niemand. Ze sloop naar de deur en kon delen van het gesprek tussen Charles en navigator Rex horen. "muiterij?" zei ze hardop toen ze dat woord hoorde vallen.
Ze wist niet wat ze er van denken moest en liep snel verder voor iemand haar in de gaten kreeg. "Naar de keuken Catherine" mompelde ze tegen zich zelf. Al snel had ze de keuken gevonden en die was verlaten. Ze keek snel rond en vond een stuk brood en wat fruit.

Ze kon het gesprek van Charles met navigator rex niet uit haar hoofd zetten. Ze zou wachten tot het nacht werd....

Toen het eenmaal donker was ging ze op weg naar hut van Charles, ze wist niet precies wat ze liever had, dat hij er was of dat hij weg was en ze zo zijn hut kon doorzoeken...

 

[DeletedUser19654]

Naam: Sam
Post: #2
Plaats: The Blue Pearl

Sam stond vanaf de haven te kijken naar de 2 prachtige schepen die klaargestoomd werden voor de reis naar het zuiden. Zo kijkend naar de schepen moesten dit wel de snelste en sterkste schepen van het Noorden zijn die hun weg zouden nemen richting het Zuiden. Sam kon niet wachten om te vertrekken in de hoop op een mooi avontuur.
Met de katana op zijn rug liep hij naar het schip waarop hij was ingedeeld. Hij zou in het kraaiennest gaan zitten, de beste plaats op het schip voor hem. Urenlang in de rustige wind en brandende zon over de oceaan kijken.

Op het schip zag hij verschillende mensen, vanuit een hoekje probeerde hij zo onopgemerkt mogelijk ze een voor een te bekijken. Plots bleven zijn ogen staan en bleef hij maar kijken naar die prachtige verschijning. Het was de mooiste vrouw die hij ooit had gezien en hij besloot haar in de gaten te houden. Hier en daar rondvragend kwam Sam erachter dat ze Ann heette.

Hij was rustig aan het luisteren naar Captain Rabbid, maar eigenlijk interesseerde het hem geen reet wat hij allemaal nou net had gezegd. Even later na zijn toespraak waren we uiteindelijk vertrokken en kon de reis beginnen. Hij ging toen snel eens kijken waar hij zijn kajuit had en door hier en daar wat geronseld te hebben wist hij een kajuit naast die van Ann te pakken.

Hij zat al uren op zijn post, blijkbaar was er nog een vervelend persoon die dezelfde taak had, maar gelukkig had hij de eerste dag. Hij keek rond en overal waar hij keek was zoals te verwachten niets anders dan water. Hij voelde zich wel op zijn gemak. Vanuit hier kon hij alles goed zien zonder zelf duidelijk in beeld te zijn. Hij ging dus maar even kijken naar beneden op het dek hoe het eraan toe ging. Sam probeerde Ann te zien. Verbaast zag Sam haar achter het roer staan, zozo dacht hij, pittig.
Plots zag Sam dat ze naar hem keek.

Word vervolgt... (blijkbaar doet toch iedereen dat dusja)

 

[RabbidRobin]

Naam: Edward Haes
Post: #2
Plaats: The Blue Pearl

Hij stapte zijn bed uit en ging rechtop staan. Hij keek even in de oude, kapotte spiegel en zag een vermoeid gezicht in de scherven die nog heel waren. Hij voelde de boot flink heen en weer schommelen en vloog bijna tegen de rechtse muur. Waarom was hij hier verdomme niet van wakker geworden? Hij vloekte, greep zijn broek, trok hem aan, viel met zijn gezicht op de grond. Krabbelde recht, gespte snel zijn sabel om, en stormde de deur uit, richting het dek. Hij stormde door de gangen, de wind suisde tot hier en hij zag dan ook iets verder in de gang de deur wijd open staan. Hij werkte zichzelf stukje voor stukje naar de deur en bereikte deze uiteindelijk. Buiten zag het er vreselijk uit. Regen beukte op het dek, links en rechts werden ze door golven ingesloten en de wind beukte op de mast. Degene die boven in de mast zat, hij kon het van hier niet zien, moest vast doodsangsten uitzitten. Hij hoorde geschreeuw van overal komen, nu en dan eens het gieren van de wind overstijgend. Hij maakte zich klein en sloop naar de mast om niet al te veel wind te vangen. Waarom had niemand hem gewekt. Hij keek rond zich heen en zag Thomas en Ann aan het roer staan, ze probeerden zich zo goed als ze konden te verweren tegen de woest windelementen, terwijl ze samen hun best deden het schip uit het noodweer te krijgen. Hij keek naar boven, in het Zuiden leek de lucht helderder, het schip ging nu echter naar het Noorden. Waarom ging het schip naar het noorden? Hij probeerde te zien of er nog mensen op het dek waren, maar hij kon het niet zien, alles wat op het schip had gestaan was in de golven verdwenen. Hij besloot dat hij maar moest proberen naar het roer te geraken om daar een overzicht van de situatie te krijgen.

Hij zette voet voor voet en liep zo langzaam naar het verhoogje, waar de bootsman en de stuurvrouw dicht bij elkaar stonden. Alle vier de handen om het stuur, beide wisten ze wat ze deden en wat ze moesten doen. Ervaring hadden ze zo te zien, dacht hij. In de enkele momenten dat hij nu op het dek was, was hij tot op de botten verkleumd. Zijn kleren hingen als natte vodden rond zijn lijf, en de koude wind gluurde daartussendoor. Hij kon nu niet opgeven, voet voor voet kwam hij dichter bij het roer. Hij hield zich laag, maar werd toch opgepikt door een luchtstroom. Hij vloog enkele meters door de lucht en belandde hard met zijn rug tegen de andere kant van het schip. Hij schreeuwde door de wind heen en voelde de ogen van enkele matroosjes op hem gericht. Hij strompelde recht en liep nu wat sneller naar het roer, waar hij de uit concentratie gehaalde makkers aantrof en vlak voor hen neerviel. Hij krabbelde mee recht en keek hen snel aan. Hun ogen zeiden genoeg, woorden waren toch niet tot bij de ander aangekomen. De adrenaline stroomde door zijn lichaam en hij voelde niets van de pijn. Hij knikte en met z'n drieën trokken ze aan het roer. Hopend dat het zou bewegen en het schip zijn weg richting het Zuiden zou vinden.

 

[DeletedUser16774]

Naam: Roos Dulcis
Post: #4
Plaats: Het schip

Roos lag in haar bed. Het was nog vroeg, niemand was al wakker. Ze had 's nachts gedroomd over Soldire. Wat verlangde ze hem toch haar liefde te verklaren. Maar genoeg nu, piraten en liefde gaan toch al niet zo goed samen. Sandrine had haar gezegd niet meer in de keuken te mogen komen. Ze was diep beledigd, aangezien ze erg goed wist dat ze een klein keukenhulpje was.

Toen het ongeveer half zeven in de ochtend was, had Roos honger. Het ontbijt duurde nog even, en de meesten sliepen nog, Sandy waarschijnlijk ook. Toen had ze een plan. Ze sloop heel zachtjes de keuken binnen, en maakte een muffin soldaat. Ze nam de muffin mee naar haar kamer, en at hem daar om. "Hmmm, dat smaakt lekker!" zei ze smakkend.

Daarna ging ze een luchtje scheppen op haar balkon. Ze ademde goed in, en sloot haar ogen. Toen ze haar ogen weer opendeed, schrok ze. Daar beneden stond Charles. Ze sliep altijd met een kleine bh en een onderbroek, en ze had zich nog niet omgekleed. Ze zat er nu niet echt naar uit te kijken dat Charles haar in haar slipjes zou zien dus ze ging naar binnen en deed de gordijnen dicht. Ze hoopte dat hij haar niet had gezien.

Toen was het tijd om te gaan werken. Roos ging - deze keer met kleren - naar beneden. Het was nog steeds te vroeg om op te staan, maar ze besloot te gaan vissen. Deze keer wel met een vishengel. Ze gooide de hengel handig tegen een passerende inktvis, en ze gooide hem naar boven. Ze kneep in de inktvis boven een emmer totdat de emmer vol zat met inkt. Toen liet ze het dier weer vrij in de zee. "Bedankt, maatje!" zei Roos. "Maatje!" zei Gaai die was meegegaan. Ze deed de inkt netjes in een grote fles en zette die in de kajuit van de kapitein met een briefje zonder hem wakker te maken.

Roos nam uiteindelijk nog een douche, en ze zong daarbij. Daarna ging ze aan haar vertrouwde kraaiennest staan. Het was tijd om haar echte plicht te vervullen.

 

[DeletedUser22163]

Naam: Vinie Kenway
Post: #5
Plaats: De blue pearl midden op zee

Vinie vloog een paar keer tegen het romp van het schip, maar kon net op tijd het touw vast pakken voor hij viel. Hij hield het touw goed vast en hij slingerde heen en weer. Hij probeerde zijn voeten op randje van het schip vast te klemmen om zo beter grip te krijgen. Na veel keer te proberen mijn voet vast te klemmen lukte het uiteindelijk. Vinie klom zo snel mogelijk weer aan boord en pakte 1 van de zeil palen. Na een tijdje kon men het schip in bedwang houden en ging de storm eindelijk liggen. Hij ging snel, maar ook boos terug naar beneden om al mijn woede weg te drinken. "Niemand kwam mij reden", dacht Vinie heel boos, "Ik zal het onthouden". Hij pakte snel een paar glazen bier. En ging boos terug naar zijn post. "Nu maar hopen dat dit nooit meer gebeurd", dacht Vinie. Maar dit zou niet de laatste storm zijn. Hij zat weer terug op mijn post denkend of het ander schip ook zo'n tegenslag hadden gehad. Vinie hoopte het van wel en dat ze hun snel tegen kwamen om lekker eens te plunderen. Vinie zat zich weer te staren naar de zee hopend dat die andere landrot snel zijn post overnam.

 

[DeletedUser10508]

Naam: Navigator Rex
Post: #3
Plaats: Elans Revenge I

Rex wilde verder met Charles praten over de muiterij, maar hun gesprek werd ruw onderbroken door geschreeuw en een enorme duw tegen de Elans Revenge I. Boven het geschreeuw hoorde Rex de kapitein, Ramon, schreeuwen. Het was onverstaanbaar, maar één ding was duidelijk: ze werden aangevallen!

De navigator liep naar de deur en toen hij die opende zag hij een vrouw. Was ze ons aan het afluisteren, vroeg Rex zich af. Maar hij had geen tijd te verliezen, en haastte zich naar het dek. Dat waren zorgen voor later, nu eerst de situatie gaan observeren. Eens op het dek was alles duidelijk. Ze zijn in het zuiden aangekomen, en zijn direct op mogelijke vijandige troepen gestuit. Er waren nog geen kanonskogels afgevuurd of gevechten plaatsgevonden, blijkbaar wilde ze gewoon enteren. En onze kapitein liet het toe?

De navigator rende naar Ramon, en begon half uitgeput tegen hem te praten. "Kapitein, wat zijn je bedoelingen? Wie zegt dat ze geen vijandelijke troepen zijn? Ze kunnen ons nu even goed neerhalen!" Ondertussen begon Rex zijn stem te verheven, en dat vond de Kapitein maar niks, aan zijn gezichtsuitdrukking te zien. "Beste navigator, wellicht ben je vergeten dat we op een queeste zijn voor onze Koning, en dat het de bedoeling is voor zo wel nieuwe bondgenoten als grondstoffen als land?" Hij begreep de kapitein wel, maar was nog steeds woest dat hij ze gewoon liet doen. Ondertussen was de vijandige boot, of in elk geval de andere boot naast hun, en waren ze bezig aan de enterbrug. Ze hadden allen een bruinere huidskleur, en vechten voor een blauwe vlag met een soort van vogel erin. Rex had nog nooit zo een mensen gezien, laat aan staan met hun onderhandelt. Iedereen was nu al op het dek, verwonderd naar wat er ging gebeuren. De kapitein van hun schip, die je duidelijk kon herkennen aan zijn hoed met een paarse pluim er op, stapte op de enterbrug achtervolgend door 2 mensen met grote zwaarden.

Sommigen van onze schip vertrouwden hun niet, net zoals Rex. Eenmaal dat beide kapitein's voor elkaar stonden, begon de andere te praten. "Le'thar, que ioar?" Onze kapitein keek verward naar de andere kapitein. De kapitein met zijn rare hoed zei dezelfde woorden opnieuw, alleen luider. Hij vroeg iets, maar niemand begreep wat. Ramon , nog steeds verward, kon geen woord zeggen. De andere kapitein kon er duidelijk niet mee lachen, en verliet ons schip. De twee andere "bodyguards" van deze rare kapitein, bleven staan en hadden gewacht totdat de Kapitein terug op de schip zat met de blauwe vlag. Toen knikte hij, en de twee mannen namen hun zwaard en waren van plan Ramon te doden, echter waren ze te traag en had Rex met zijn haak en zijn zwaard de twee mannen tegengehouden.

(Jullie gaan dus vanaf hier verder ^^ Reken er maar op dat de andere schip ons dood wilt, dus vluchten zou wellicht het beste zijn...)

 

[DeletedUser16774]

Naam: Roos
Post: #5
Plaats: kraaiennest

Roos stond op het kraaiennest, haar taak uit te voeren. Ze staarde maar in de verte, maar het was hier zo goed als onbewoond. Totdat ze plots een schip zag. "Kapitein," zei ze. "Er is daar een schip! Misschien is het wel vijandelijk! Ze zien er niet echt vriendelijk uit!" Even later kwam de rest ook naar buiten, waarschijnlijk op bevel van de kapitein. De schepen naderden elkaar, tot de kapitein en twee mannen naar ons toekwamen. De zuiderse kapitein mompelde iets onverstaanbaars en ging toen terug naar zijn schip. De twee mannen probeerden navigator Rex te vermoorden, maar die jaagde hen weg.

Het was oorlog. Er ontstonden gevechten. Het kraaiennest was de veiligste plek voor een gevecht. Roos raakte één van de mannen, en begon op de andere vijanden te schieten. Gaai vocht met de papegaai van de vijandelijke kapitein. Er ontstond een groot gevecht.

 

[DeletedUser]

Naam:Charles & Fransesca ( je weet hoe lui ze is)
Post: #5
Locatie: Elans Revenge I


Charles volgde de Navigator, zijn wenkbrauw ophalend toen hij de vrouw van gisteren tegenkwam. Boven sloeg hij alles gade. Dit was de perfecte gelegenheid, alsof goden van boven hem eindelijk gunst gaven, na al die jaren ongeluk. Hij keek naar de stuurman. Het was de vrouw met het lekkere kontje. Hij hoopte van harte dat het iemand was met pit. De kapitein gilde bevelen rond, terwijl Roos en de vijandelijke uitkijk schoten losten op de mensen beneden, richtend op de Kapitein. Dit was zijn kans. Zijn goude kans. De kans om zijn kapitein van de troon te stoten. Voor hij na dacht wat hij precies deed pakte hij zijn pistool en schoot recht door het hart van de kapitein. Hij keek vluchtig rond, hij hoopte van harte dat niemand het had gezien. “Kapitein is geraakt! Kapitein is geraakt! Stuurman neemt Commando!” schreeuwde Charles boven het geluid van de slag die er geleverd werd.

Fransesca hoorde het nieuws en kreeg een glimlach op der gezicht. Mooi zo. Eindelijk was ze van die schreeuwlelijk af. “We vertrekken mieren neukers! Beman de kanonnen, pak de pistolen. Hijs de zeilen!” Toen, werd alles voor haar ogen zwart. Kogels doen zeer.

Charles zag de stuurman in elkaar zakken. Verdomme. De strijd ging hard, ze zouden verliezen. Zijn instinct volgend rende hij naar het roer, die hij resoluut overnam. Maar, met het roer, hoort macht. "Vuur de kanonnen!" Hij hoorde de kanonnen. Nee, hij voelde het. Door heel zijn lichaam voelde hij de kakafonie die ontstond als echte destructie werd aangericht. Hij hoorde versplinterend hout. Hij hoorde angst. Hij rook angst.

(verder dan dit kan ik tot mijn spijt niet gaan zonder te godmodden, en anderen verdienen ook een kans om wat toe te voegen aan het verhaal.)

 

[DeletedUser]

Naam: Gary Bottom
Post: #5
Plaats: bij het roer

Wat gebeurt hier nou? Hij zag Rex de 2 blauwe vogels, bij gebrek aan een betere naam, neerhalen. Het eerste wat in Gary op kwam, was "weg hier!" Toen bedacht hij zich. Deze lui waren waarschijnlijk de moordenaars van Kevin. Of misschien, heel misschien, de mensen die hem gevangen hadden! In ieder geval. Ze moesten dood. Hij pakte zij pistool en schoot een blauwe vogel in de schouder. Toen ontdeed hij zich van het wapen en pakte zijn rapier erbij. Met een strijdkreet mengde hij zich in het strijdgewoel. Met soepele en sierlijke bewegingen manouvreerde hij zich tussen piraten en blauwe vogels door. Hij haalde de keel open van een vijand. Van een ander haalde hij de maag open, waardoor zijn darmen over het dek glibberde. Gary nam even een kijkje om zich heen. Het leek er op dat de blauwe vogels in de overmacht waren, maar door de betere bewapening van de piraten werden deze Zuiderlingen toch teruggedreven. Toen raakte een projectiel zijn dij. Hij viel, maar hees zichzelf aan de mast weer overeind. Hij bloedde niet al te erg. Plots werd Gary omsingeld door 3 blauwe vogels. Doordat Gary niet goed meer kon lopen moest hij ze hier tegenhouden. De eerste werd afgeweerd met zijn rapier. Dat betekende wel dat zijn linkerzijde helemaal openlag. Daar leken de 2 gebruik van te willen halen. Rex schoot Gary echter te hulp en sloeg er 1 dood. De ander werd neergeschoten van boven. Dat moet Roos zijn geweest, dacht Gary. Toen merkte Gary dat hij op het dek zat. En die plas bloed op de grond was toch wel erg groot. Maar hij bloedde toch helemaal niet? En waarom kan hij zijn rapier niet meer vast houden? Toen werd alles hem zwart voor de ogen.

Hij kwam weer bij. Om zich heen zag hij dat er nog steeds gevochten werd. Hij was naar een relatief veilige plek gebracht. Vanaf hier kon hij het gevecht volgen, zonder in gevaar te zijn. Er zat een lap om zin arm heen, en nog een om zijn been, beiden doordrenkt van het bloed. Hij kon zij arm en been nog bewegen, dus hij was blij. Nu was het afwachten hoe het gevecht verder zou verlopen. Hij was uitgespeeld. Voorlopig.

 

[DeletedUser2792]

Naam: Cay
Post: 4
Plaats: Elans Revenge I

Cay werd afgeleid door het rumoer boven op het dek. "Wat nu weer" dacht ze. Met een slecht voorgevoel pakte haar mes en rende vlug richting dek. Eenmaal boven werd ze in verwarring gebracht, ze zag Charles zijn pistool op de kapitein richten en schoot. "De vuile....." dacht ze, al reageerde ze voor klaar was met denken en de adrenaline schoot door haar magere lijf. Snel en behendig begon ze richting het roer waar Charles zich inmiddels bevond te rennen, dwars door de vechtende menigte. Ze zag dat sommige van haar mede bemanningsleden het moeilijk hadden de vijand van zich af te houden. Ze zag dat Gary gewond bezig was drie van die vreemde mannen af te weren. De mannen zagen haar niet en zo kon ze bij een van die mannen zonder enige twijfel zijn nek doorsnijden met haar kleine maar scherpe mes. Ze zag niet wie de andere voor hun rekening hadden genomen. Ze kon Gary hier niet laten liggen, ze greep hem vast en sleepte hem uit het gevecht. Snel scheurde twee repen stof van haar jas en verbond hiermee zo goed als mogelijk de wonden van Gary en ze vervolgde haar weg naar het roer. Ze werd hier en daar geraakt met een mes of zwaard, maar de adrenaline maakte haar sterker en zekerder dan ze eigenlijk was en zonder ernstige verwondingen bereikte ze het roer.

Ze sloop richting Charles die te druk bezig was met bevelen te roepen naar de bemanning en toen ze achter hem stond zette ze met een bibberende bebloede hand haar mes op zijn keel. "Ik hoop dat je bedoelingen goed zijn" zei ze op dreigende toon in zijn oor. " Jij schoot de kapitein neer, met deze hou ik mijn mond" zei ze en ze greep zijn ketting. Om haar woorden kracht bij te zetten drukte ze het mes diep in zijn keel zodat er een kleine bloedende snee ontstond en zo vlug als ze was gekomen verdween ze weer in de strijd....

 

[Sanhal]

Naam: Nickolas Ledger
Post: #3
Plaats: Op de Blue Pearl

Met een barstende koppijn werd Nickolas wakker, het hele schip was nog steeds aan het schommelen. Het laatste wat hij zich kon herinneren was dat de man uit het kraaiennest te laat had geroepen dat er een storm was en ze er al praktisch midden in waren, een hangmat is een mooie plek om in te slapen maar niet in het ruim en ook niet wanneer allemaal tonnen bier op je hoofd vallen.

Gedesoriënteerd liep hij dan ook naar de uitgang toe, oplettend dat hij niet uitgleed in het bier en rum dat uit de kratten was gelopen. Toen hij eenmaal boven kwam was de situatie er erger aan toe dan hij dacht, de matroos van het kraaiennest (hij kon door de storm niet zien wie het was) hing aan de touwen en was klaar om eraf te vallen. Net toen Lickolas naar hem toe wilde gaan zag hij hem loslaten, ach dat krijg je ervan als je niet goed oplet.

Zonder nog maar een keer om te kijken of de matroos niet gewond was rende Nickolas naar het roer toe, daar stond Edward Haes met nog twee andere mensen, ze waren hopeloos bezig met het veranderen van de koers maar tot nu toe lukte dat nog amper. En ook al zouden ze hulp vragen aan Nickolas dan zou hij het niet kunnen horen door de storm heen. Het roer bewoog amper, het leek net alsof het vast was gezet. Snel rende Nickolas naar de achterkant van het schip en keek overboord, daar helemaal in het water was het roer en tussen het roer en het schip lag een afgebroken houten plank van het schip. Hij wist dat het gevaarlijk was, maar als hij dit niet deed kwamen ze nooit weer uit de storm.

Hij klom langs de achterkant van het schip naar beneden, naar het roer toe. Hij gleed nog een keer bijna weg maar gelukkig kon hij zich net vasthouden, verkleumd door de golven water die de hele tijd over hem heen kwamen, kwam hij eindelijk aan bij het roer. Hij trapte tevergeefs tegen de houten balk aan maar die wilde niet buigen. Net toen hij het wilde opgeven hoorde hij een luide kraak, de balk was gebroken en het roer weer vrij, tenminste als hij op tijd zijn voet uit de gleuf wist te halen. Met een gebroken voet hing hij daar, aan de achterkant van het schip zonder dat iemand hem had zien weggaan en met golven water die steeds over hem heen sloegen.

 

[DeletedUser20542]

Naam Sandrine Slegers
Post 4
Plaats Om en nabij de keuken van Elans Revenge I

Sandy stond in haar keuken toen ze wat geluiden hoorde. Maar ze was net met een soepje bezig, dus besloot even te wachten. Maar er klopte iemand op de deur. "Buiten!" riep Sandy, want het was waarschijnlijk Roos weer. Maar ze hoorde nog steeds gebonk op de deur. Dus ze ging maar eens kijken. Toen ze de deur opendeed, zag ze iets wat ze niet echt had verwacht. Na een saaie week was er eindelijk echt iets aan het gebeuren. Ze zag in haar buurt namelijk allemaal hete vechtende mannen! Die vechten om mij, dacht ze. Want soms had ze een iets te groot ego. Maar, uit de roes van de liefde, merkte ze op dat er ook mannen van op het andere schip op de Elans Revenge neer waren gestreken. En die bonk, snapte ze nu, was een vechtende man die nogal toegetakeld en wat uit evenwicht was gebracht. Ze dacht nog even aan te bieden de wonde met wat garen dicht te naaien, maar snapte net op tijd dat het geen tijd was voor humor. Toch een beetje bang gemaakt door de gebeurtenissen ging ze weer de keuken in, en voor de zekerheid deed ze de deur op slot. Je wist maar nooit...

De soep pruttelde gezellig, en Sandy dacht even na over wat ze gezien had, en hoe het er nou voor stond. Het eerste was datgene waar ze het meest zeker over was: die Blue Pearls waren niet te vertrouwen. Toen kwamen de minder samenhangende gedachten: Gary was stoer en ook nog eens knap, die zou zich zeker voor haar in de strijd willen gooien. Misschien moet ik daar nog eens mee praten, en misschien nog wel iets meer doen dan praten. Dat was de volgende niet al te samenhangende gedachte. Nee, ze moest nu weer even serieus worden. Maar zo gauw bedacht ze geen geleerde dingen meer, dus verzette ze haar gedachten maar weer naar de soep, die ondertussen bijna klaar was. Ze moest zich beter niet bemoeien met mannendingen, ook niet de loshangende - letterlijk en figuurlijk - dingen niet.

 

[DeletedUser22163]

Naam: Vinie Kenway
Post: #6
Plaats: De blue pearl hopelijk op zee

Vinie ging na zijn lange post in het kraaiennest vlug naar bed. Hij klom rustig naar beneden en liep rustig naar de keuken waar het eten al klaarstond. Na het eten ging hij nog eens een keer een rondje op het schip lopen, want hier valt toch niet veel te beleven. Na zijn lange wandeling liep hij rustig terug naar zijn bed. Dat was de enige plek waar Vinie rustig was. Hij ging liggen en viel al snel in slaap. hij begon weer te dromen van de tijden als dief en rover op een piratenschip.

Een paar jaar terug

Vinie stond op het schip Interceptor. Dit was het gevreesde piratenschip van het Noorden. Zij roofde elk schip leeg. Tot op die ene vervloekte dag. Interceptor ging vol kracht voor uit richting het schip van de koning: Royal Revenge. Hier zouden ze veel goud en andere spullen die veel waard waren aantreffen. In de verte zag Vinie het schip Royal Revenge liggen. We maakte ons klaar voor een aanval op het schip. Hij maakte zich ook klaar voor de aanval en Interceptor maakt een draai van 120 graden. Vinie hoorden de kanonnen schieten. De mannen op het dek maakte zich klaar om te enteren. Volgens Vinie ging alles te gemakkelijk. De mannen gooide hun enterhaken richt Royal Revenge en klommen aanboort. Vinie pakte ook een touw een slingerde naar het andere schip toe. Hij vechten voor zijn leven, maar de piraten hadden na een paar minuten al de macht over het schip Royal Revenge. Dat dachten we toch. Toen we het schip wouden leeg roven gebeurde iets onverwacht: het luik van het schip ging open en er kwamen heel veel mannen uit het onderdek. Dit hadden de piraten niet verwacht en keken elkaar bang aan. Vinie keek automatisch naar Richard. We vochten zo hard we konden. Maar dit gevecht konden we gewoon niet winnen. Vinie stond met 4 man tegelijk aan het vechten toen plots een schot hoorden vanuit de andere kant van het schip. Die kogel vloog langs mijn oren recht op een paar tonnen met buskruit. Toen Vinie dat zag rende hij zo snel als hij kon naar het romp van het schip. Maar blijkbaar was hij niet snel genoeg. Hij vloog door de kracht van het buskruit over de romp recht het water in en alles werd zwart voor zijn ogen.

Even later werd hij wakker in 1 of ander stadje in het Noorden. Naast hem lagen allemaal brokstukken van de schepen. En onder 1 van deze brokstukken lag zijn trouwe vriend Richard te hoesten van al het water wat er in zijn mond zat.

Toen werd hij zwetend wakker

 

[DeletedUser]

Naam: Gary Bottom
Post: #7 dacht ik
Plaats: Elans Revenge I

Het was al weer een dag na het gevecht. Gary had veel geluk gehad, want hij heeft geen ernstige verwondingen opgelopen. Hij kan alweer lopen, hij hinkte slechts een klein beetje, en zijn arm had hij helemaal geen last meer van. Anderen waren niet zo gelukkig geweest. Er waren enkele doden onder de piraten. Iedereen had wel een lichte verwonding, velen liepen rond met veel zwaardere wonden dan Gary. Maar ze hadden het gevecht gewonnen. De Zuiderlingen waren werkelijk afgeslacht. Het gevecht duurde niet heel lang, het was kort maar hevig. En nu moesten ze de draad weer oppakken. Maar wie zou de groep piraten leiden? Gary zag het zichzelf niet doen. Hij was een goede stuurman, dat wel, maar leiding geven was niet voor hem weggelegd. Best veel mensen keken naar Charles. Hij werd door hen als een goede leider gezien. Er moest overlegd worden. Gary riep iedereen bij elkaar, om zo samen, op een democratische manier, een leider te kiezen. "Laten we stemmen mensen! Iedereen die kapitein van dit schip wil worden, zeg het, en geef direct ook maar aan waarom we jou als kapitein moeten kiezen. Ik stel mezelf niet verkiesbaar, wie wel?"

 

[DeletedUser10508]

Naam: Navigator Rex
Post: 4
Plaats: Elans Revenge I
(Tijd: Tijdens de aanval)

Rex kon de twee bodyguards tegenhouden, en uiteindelijk vermoorden, maar dat was het ook. Hij moest snel iets doen, voor de kapitein! De kapitein? Waar is de kapitein? Rex draaide zich om, en zag Ramon op de grond liggen. Doodgeschoten... Het is onmogelijk dat iemand van het ander schip zo ver kon schieten. Het was dus iemand van dit schip?

Het maakte hem op dit moment niet veel uit, als hij niet snel wat deed ging Ramon niet de enigste dode zijn. Ondertussen waren er al een stuk of 3-5 mensen over de brug gekomen, en er gingen er nog meer komen. Ze waren duidelijk in de overmacht, en dus was er maar één optie: vluchten. Rex sneed de touwen door, en liet de brug tussen de schepen zakken, zo dat er tenminste minder mensen komen. Hij keek snel rond en observeerde. Gary Bottom was diep in de problemen, maar Erwin en Soldire ook. De laatste twee waren voor elkaar aan het vechten, en Rex ging hun komen helpen, maar tot zijn spijt was hij te laat. Iemand van de blauwtjes stak zijn zwaard door de keel van Erwin en hij schoot met zijn geweer in het hoofd van Soldire.

Dat telde dus 3 doden, maar gelukkig had iemand anders op het schip al tijdelijk de leiding genomen. En toevallig met hetzelfde plan als hem, of dat leek zo. Charles gaf commando's om aan te vallen, en terwijl ook te vluchten. Er was geen andere optie.

Dag één in het Zuiden, en al 3 doden. Rex was er zeker van dat dit een grootse avontuur zal worden.