DeletedUser
Gast
Ja, ik vind het ook niet leuk dat je mijn naam gebruikt. Niemand hoeft te weten dat ik Imran heet.
-
Gegroet, sterveling! Nieuw op het forum?
Als je wilt deelnemen aan het forum heb je een forumaccount nodig. Registeer er snel een! Heb je al een forumaccount? Dan kun je hier inloggen.
VerhalenTopic
- Topicstarter RabbidRobin
- Startdatum
DeletedUser19689
Gast
Deel I
Na een korte stilte nam Imran terug het woord. We moeten een kamp bouwen, we moeten een dak boven ons hoofd hebben. Hij vroeg: “Weet iemand iets van hutten bouwen?” Ergens achteraan de kleine menigte kwam een stem: “Ja, ik kan dat.” Wat is je naam vroeg Imran, hij antwoorde dat het Robby was. “Robby”, zei Imran, “Jij hebt de leiding, neem een tiental mensen mee en bouw een paar hutten aub”.
Plots nam Jan het woord: “Zouden we niet eerst die boot daar onderzoeken? Misschien zitten er handige spullen in.” Zogezegd, zo gedaan. Iedereen ging de redelijk grote boot in vergelijking met het aantal gestrande personen in om te zoeken. Een tijdje later kwam iedereen terug samen op het strand. De buit was zeker de moeite waard: Medicijnen, EHBO spullen, kapmessen,… . Het belangrijkste was uiteraard water en voedsel.
Imran nam terug het woord: “Ok, we zullen moeten rantsoeneren, we weten niet hoelang we hier nog vast zitten. Jij daar, jij hebt de leiding over het voedsel”. Ondertussen ging Robby met nog wat anderen (waaronder Ruben) bomen kappen om een soort van kamp op te bouwen. Jan en Imran en de rest gingen nog wat voedsel zoeken op het eiland, het duurde niet lang voor ze wat ananassen vonden.
Toen Imran terug kwam geloofde hij zijn ogen niet, er stond potverdorie een heel huttendorp. Robby en zijn kompanen hadden dit in een relatief korte tijd helemaal opgebouwd. Trots kwam Robby naar Imran en zei: “Het is niet zo stevig, maar het kan ermee door voor vannacht”.
Na een stevige maaltijd rond het vuur besloot iedereen maar te gaan slapen, het was een vermoeiende dag geweest.
...
Na een korte stilte nam Imran terug het woord. We moeten een kamp bouwen, we moeten een dak boven ons hoofd hebben. Hij vroeg: “Weet iemand iets van hutten bouwen?” Ergens achteraan de kleine menigte kwam een stem: “Ja, ik kan dat.” Wat is je naam vroeg Imran, hij antwoorde dat het Robby was. “Robby”, zei Imran, “Jij hebt de leiding, neem een tiental mensen mee en bouw een paar hutten aub”.
Plots nam Jan het woord: “Zouden we niet eerst die boot daar onderzoeken? Misschien zitten er handige spullen in.” Zogezegd, zo gedaan. Iedereen ging de redelijk grote boot in vergelijking met het aantal gestrande personen in om te zoeken. Een tijdje later kwam iedereen terug samen op het strand. De buit was zeker de moeite waard: Medicijnen, EHBO spullen, kapmessen,… . Het belangrijkste was uiteraard water en voedsel.
Imran nam terug het woord: “Ok, we zullen moeten rantsoeneren, we weten niet hoelang we hier nog vast zitten. Jij daar, jij hebt de leiding over het voedsel”. Ondertussen ging Robby met nog wat anderen (waaronder Ruben) bomen kappen om een soort van kamp op te bouwen. Jan en Imran en de rest gingen nog wat voedsel zoeken op het eiland, het duurde niet lang voor ze wat ananassen vonden.
Toen Imran terug kwam geloofde hij zijn ogen niet, er stond potverdorie een heel huttendorp. Robby en zijn kompanen hadden dit in een relatief korte tijd helemaal opgebouwd. Trots kwam Robby naar Imran en zei: “Het is niet zo stevig, maar het kan ermee door voor vannacht”.
Na een stevige maaltijd rond het vuur besloot iedereen maar te gaan slapen, het was een vermoeiende dag geweest.
...
Laatst bewerkt door een moderator:
RabbidRobin
Ex-Teamleider Forum
Nostalgie 
DeletedUser19689
Gast
Wat vind je van het verhaal Rabbid (en anderen)? Is het een beetje interessant?
Laatst bewerkt door een moderator:
RabbidRobin
Ex-Teamleider Forum
Ik vind het leuk 
DeletedUser19689
Gast
Deel I
Deel II
Na een deugddoende nachtrust werd iedereen wakker, iedereen begaf zich richting het vuur. Jan was echter al langer wakker en besloot om nog eens richting het schip te gaan. Hij naderde het schip, de naam viel hem nu pas op SS Anne stond er in grote letters op de boeg geschreven. Als een donderslag bij heldere hemel herinnerde Jan zich terug wat er gebeurt was. Hij besloot om de slapende niet wakker te maken en het schip nog maar eens van boven tot onder uit te kammen. Dit bleek al snel zijn vruchten af te werpen. Hij vond namelijk de goed verstopte bagageruimte, een kaart, en nog een langeafstandsradio . Jan besloot maar eigenhandig samen met Robby (die ondertussen wakker was en Jan op de boot bezig zag) de bagage op het strand te leggen. In een mum van tijd was dit klusje geklaard. Na even zoeken vond Jan zijn koffer ergens onderaan de gevormde berg, hij deed ze open en zocht er zijn Ajax truitje in. Niet veel later had hij zijn T-shirt gewisseld voor het Ajax truitje. Toen Jan en Robby klaar waren met dit karweitje was iedereen wakker en hadden ze zich rond het kampvuur geschaard. Jan ging in het midden van de kring staan en toonde de kaart met hun route op. “Kameraden, ik weet hoe we hier verzeilt zijn geraakt.” “Zoals jullie al verwacht hadden, zijn we uiteraard met die boot, de SS Anne gekomen” Onze reis van Rotterdam naar Buenos Aires is echter ietsje anders verlopen” Geen idee, wat het was, maar de woorden Buenos Aires waren een soort van Trigger, iedereen kon zich de reis terug herinneren. Jan scheen echter de enige te zijn die zich de crash kon herinneren. Jan vroeg: “Wie was de kapitein? En kent iemand iets van boten herstellen?” Nee, riep een duidelijke stem, die is niet meer te reden, ik ben de kapitein trouwens. Een grote teleurstelling volstrekte zicht over de menigte. “Ik heb het goede tot het laatste gehouden… Ik heb een langeafstandsradio gevonden!” Het had niet veel gescheeld of een Mexican Wave ging door het groepje, maar het bleef rustig doch was iedereen opgewonden. Jan ging verder, ik kan me ook herinneren hoe we schipbreuk hebben geleden. We zijn op een ijsberg gevaren! Iedereen fronste de wenkbrauwen. Hoe kan er nu in Godsnaam een ijsberg zijn in zo een warm klimaat?
Deel II
Na een deugddoende nachtrust werd iedereen wakker, iedereen begaf zich richting het vuur. Jan was echter al langer wakker en besloot om nog eens richting het schip te gaan. Hij naderde het schip, de naam viel hem nu pas op SS Anne stond er in grote letters op de boeg geschreven. Als een donderslag bij heldere hemel herinnerde Jan zich terug wat er gebeurt was. Hij besloot om de slapende niet wakker te maken en het schip nog maar eens van boven tot onder uit te kammen. Dit bleek al snel zijn vruchten af te werpen. Hij vond namelijk de goed verstopte bagageruimte, een kaart, en nog een langeafstandsradio . Jan besloot maar eigenhandig samen met Robby (die ondertussen wakker was en Jan op de boot bezig zag) de bagage op het strand te leggen. In een mum van tijd was dit klusje geklaard. Na even zoeken vond Jan zijn koffer ergens onderaan de gevormde berg, hij deed ze open en zocht er zijn Ajax truitje in. Niet veel later had hij zijn T-shirt gewisseld voor het Ajax truitje. Toen Jan en Robby klaar waren met dit karweitje was iedereen wakker en hadden ze zich rond het kampvuur geschaard. Jan ging in het midden van de kring staan en toonde de kaart met hun route op. “Kameraden, ik weet hoe we hier verzeilt zijn geraakt.” “Zoals jullie al verwacht hadden, zijn we uiteraard met die boot, de SS Anne gekomen” Onze reis van Rotterdam naar Buenos Aires is echter ietsje anders verlopen” Geen idee, wat het was, maar de woorden Buenos Aires waren een soort van Trigger, iedereen kon zich de reis terug herinneren. Jan scheen echter de enige te zijn die zich de crash kon herinneren. Jan vroeg: “Wie was de kapitein? En kent iemand iets van boten herstellen?” Nee, riep een duidelijke stem, die is niet meer te reden, ik ben de kapitein trouwens. Een grote teleurstelling volstrekte zicht over de menigte. “Ik heb het goede tot het laatste gehouden… Ik heb een langeafstandsradio gevonden!” Het had niet veel gescheeld of een Mexican Wave ging door het groepje, maar het bleef rustig doch was iedereen opgewonden. Jan ging verder, ik kan me ook herinneren hoe we schipbreuk hebben geleden. We zijn op een ijsberg gevaren! Iedereen fronste de wenkbrauwen. Hoe kan er nu in Godsnaam een ijsberg zijn in zo een warm klimaat?
Laatst bewerkt door een moderator:
DeletedUser20586
Gast
Goed verhaal!!
DeletedUser19689
Gast
DeletedUser19689
Gast
Deel I
Deel II
Deel III
Na een stilte die voor Jan wel een eeuwigheid leek te duren sprak de kapitein “Hoewel het vreemd klinkt moet ik dat beamen, de schade aan het schip komt inderdaad overeen met een botsing met een ijsberg”. Niemand zei iets, maar iedereen dacht hetzelfde. Zijn we echt zover afgedwaald? Imran besloot dat het terug tijd was voor actie. “Ik stel voor dat we ons opsplitsen in 2 groepen. Robby, jij neemt de leiding over het verder uitbouwen van ‘het dorp’. Ik stel voor dat de andere groep met mij mee het eiland gaat verkennen en…” Jan onderbrak hem abrupt. “Zouden we niet eerst de radio uittesten?” Imran was dit volledig vergeten, hij knikte instemmend. Jan schakelde de aan, godzijdank dat de batterij nog werkte. Het signaal bleef echter uit. “Er zijn dus 2 mogelijkheden. 1) Er is niemand binnen het bereik van de radio 2)Het signaal wordt om onbekende reden geblokkeerd. Ik stel dus voor dat we elke dag af en toe de radio aanzetten, op deze manier besparen we de batterij. Ten tweede worden alle mobieltjes uit jullie koffers gerantsoeneerd, niemand mag ze gebruiken. Af en toe zetten we er 1 op om te kijken of we bereik hebben. Kan iedereen hier mee leven?” De kleine menigte knikte.
Niet veel later was de Imran-groep gepakt en gezakt om het eiland te verkennen. “Ik heb ten Westen van ons, ik schat op zo een 2km een berg gezien. Vanaf daar hebben we misschien bereik met de radio, ook hebben we vanaf daar het beste uitzicht over het eiland. Ik heb papier gevonden en potlood gevonden op het schip, kan iemand vanuit daar het eiland schetsen?”. “Ik kan dat zei Ruben trots”. Ruben en Imran pakte de kop van de colonne, gevolgd door de overige 10.
Nog op het strand hadden Robby en Jan even iedereen kort gebriefd over wat er moest gebeuren. Iedereen had het begrepen, men begon aan de heuse verbouwingwerken. Iedereen droeg zijn steentje bij: Houthakken, sjorren,…
Imran en Rubin waren ondertussen al ongeveer halverwege hun tocht toon ze plots iets hoorde stromen. Zou het zijn?, dacht Rubin. Naarmate men dichter kwam werd het duidelijk, stromend water van een klein riviertje. Dit was ver heugelijk nieuws. Water, de basis van het leven! Imran was zo gelukkig dat hij direct iemand terugstuurde om het nieuws aan Robby te vertellen.
Imran en Rubin vervolledigden hun tocht. Ze baanden zich een weg door de jungle. De jungle was goed behandelbaar, de dichtheid viel redelijk goed mee. Tien minuten later kwamen ze bij de voet van de berg aan. Imran besloot om maar een rust/drinkpauze in te lassen voor ze aan de beklimming zouden beginnen. Na een kleine pauze begon de redelijk steile beklimming, na een tijdje waren ze boven. Wat een prachtig uitzicht klonk ergens in de menigte. Ruben was ondertussen al haastig bezig met schetsen. Het eiland bleek nogal redelijk uitgestrekt te zijn, de exacte afmetingen durfde niemand schatten. Imran dacht echter wel dat je meer dan een dag zo nodig hebben om van Noord naar Zuid of van Oost naar West te moeten gaan. Van bovenaf kon je niet echt veel onderscheiden behalve wat bos, wat open vlaktes en Robby’s dorp in wording. Terwijl iedereen nog aan het genieten was van het uitzicht zette Imran de radio aan. Deze klik zette iedereen terug in focus. Het eventuele signaal bleef echter uit.
Ondertussen was het werk bij Robby en Jan al goed opgeschoten. Plots kwam er iemand uit de jungle gerent, buiten adem kondigde de persoon aan dat ze stromend drinkbaar water hadden gevonden. Drinkbaar water flitste er door Robby’s hoofd. Het duurde niet land voor Robby iedereen opdracht gaf om een grote bak te maken. In een mum van tijd was deze klaar. “Oké, nu gaan we met zen allen zoveel mogelijk van dit levensnoodzakelijke water overhevelen van de rivier naar deze bak. Een hele colonne met emmers, flessen of wat men ook maar kon vinden vertrok naar de rivier.
Na enkele heen en weer toertjes kwamen ze de groep van Imran tegen. Samen vertrokken ze naar het kamp. Vanaf daar gingen beide groepen nog enkele keren heen en terug om de bak te vullen. Uitgeput kwamen ze terug op het strand, de bak was goedgevuld.
Imran complimenteerde iedereen met het geleverde werk. Robby verkondigde dat het kamp wat achterstand had opgelopen door de waterbak. Imran zei dat er morgen nog een dag was, en overmorgen. Ondertussen was het al donker geworden, iedereen ging rond het gezellige kampvuur zitten en at samen. Al snel ontstond er een gesprek over of Ajax nu kampioen was gespeeld dit jaar of niet? Jan geloofde heilig van wel.
Niet veel later genoot iedereen van zijn welverdiende rust.
Deel II
Deel III
Na een stilte die voor Jan wel een eeuwigheid leek te duren sprak de kapitein “Hoewel het vreemd klinkt moet ik dat beamen, de schade aan het schip komt inderdaad overeen met een botsing met een ijsberg”. Niemand zei iets, maar iedereen dacht hetzelfde. Zijn we echt zover afgedwaald? Imran besloot dat het terug tijd was voor actie. “Ik stel voor dat we ons opsplitsen in 2 groepen. Robby, jij neemt de leiding over het verder uitbouwen van ‘het dorp’. Ik stel voor dat de andere groep met mij mee het eiland gaat verkennen en…” Jan onderbrak hem abrupt. “Zouden we niet eerst de radio uittesten?” Imran was dit volledig vergeten, hij knikte instemmend. Jan schakelde de aan, godzijdank dat de batterij nog werkte. Het signaal bleef echter uit. “Er zijn dus 2 mogelijkheden. 1) Er is niemand binnen het bereik van de radio 2)Het signaal wordt om onbekende reden geblokkeerd. Ik stel dus voor dat we elke dag af en toe de radio aanzetten, op deze manier besparen we de batterij. Ten tweede worden alle mobieltjes uit jullie koffers gerantsoeneerd, niemand mag ze gebruiken. Af en toe zetten we er 1 op om te kijken of we bereik hebben. Kan iedereen hier mee leven?” De kleine menigte knikte.
Niet veel later was de Imran-groep gepakt en gezakt om het eiland te verkennen. “Ik heb ten Westen van ons, ik schat op zo een 2km een berg gezien. Vanaf daar hebben we misschien bereik met de radio, ook hebben we vanaf daar het beste uitzicht over het eiland. Ik heb papier gevonden en potlood gevonden op het schip, kan iemand vanuit daar het eiland schetsen?”. “Ik kan dat zei Ruben trots”. Ruben en Imran pakte de kop van de colonne, gevolgd door de overige 10.
Nog op het strand hadden Robby en Jan even iedereen kort gebriefd over wat er moest gebeuren. Iedereen had het begrepen, men begon aan de heuse verbouwingwerken. Iedereen droeg zijn steentje bij: Houthakken, sjorren,…
Imran en Rubin waren ondertussen al ongeveer halverwege hun tocht toon ze plots iets hoorde stromen. Zou het zijn?, dacht Rubin. Naarmate men dichter kwam werd het duidelijk, stromend water van een klein riviertje. Dit was ver heugelijk nieuws. Water, de basis van het leven! Imran was zo gelukkig dat hij direct iemand terugstuurde om het nieuws aan Robby te vertellen.
Imran en Rubin vervolledigden hun tocht. Ze baanden zich een weg door de jungle. De jungle was goed behandelbaar, de dichtheid viel redelijk goed mee. Tien minuten later kwamen ze bij de voet van de berg aan. Imran besloot om maar een rust/drinkpauze in te lassen voor ze aan de beklimming zouden beginnen. Na een kleine pauze begon de redelijk steile beklimming, na een tijdje waren ze boven. Wat een prachtig uitzicht klonk ergens in de menigte. Ruben was ondertussen al haastig bezig met schetsen. Het eiland bleek nogal redelijk uitgestrekt te zijn, de exacte afmetingen durfde niemand schatten. Imran dacht echter wel dat je meer dan een dag zo nodig hebben om van Noord naar Zuid of van Oost naar West te moeten gaan. Van bovenaf kon je niet echt veel onderscheiden behalve wat bos, wat open vlaktes en Robby’s dorp in wording. Terwijl iedereen nog aan het genieten was van het uitzicht zette Imran de radio aan. Deze klik zette iedereen terug in focus. Het eventuele signaal bleef echter uit.
Ondertussen was het werk bij Robby en Jan al goed opgeschoten. Plots kwam er iemand uit de jungle gerent, buiten adem kondigde de persoon aan dat ze stromend drinkbaar water hadden gevonden. Drinkbaar water flitste er door Robby’s hoofd. Het duurde niet land voor Robby iedereen opdracht gaf om een grote bak te maken. In een mum van tijd was deze klaar. “Oké, nu gaan we met zen allen zoveel mogelijk van dit levensnoodzakelijke water overhevelen van de rivier naar deze bak. Een hele colonne met emmers, flessen of wat men ook maar kon vinden vertrok naar de rivier.
Na enkele heen en weer toertjes kwamen ze de groep van Imran tegen. Samen vertrokken ze naar het kamp. Vanaf daar gingen beide groepen nog enkele keren heen en terug om de bak te vullen. Uitgeput kwamen ze terug op het strand, de bak was goedgevuld.
Imran complimenteerde iedereen met het geleverde werk. Robby verkondigde dat het kamp wat achterstand had opgelopen door de waterbak. Imran zei dat er morgen nog een dag was, en overmorgen. Ondertussen was het al donker geworden, iedereen ging rond het gezellige kampvuur zitten en at samen. Al snel ontstond er een gesprek over of Ajax nu kampioen was gespeeld dit jaar of niet? Jan geloofde heilig van wel.
Niet veel later genoot iedereen van zijn welverdiende rust.
Laatst bewerkt door een moderator:
Araluen
Manticore
detective
ik moest dit ooit schrijven voor zo'n spel op dit forum dat ronde 1 nog niet eens haalde. . .
ik was toen zo'n twee jaar jonger dan nu, wat vinden jullie ervan?
ik heb het nog even door gelezen, achteraf is het eigenlijk best een slecht verhaaltje.
ik moest dit ooit schrijven voor zo'n spel op dit forum dat ronde 1 nog niet eens haalde. . .
ik was toen zo'n twee jaar jonger dan nu, wat vinden jullie ervan?
Detective Roy zat bij een muurtje een krant te lezen, zijn ogen schoten heen en weer. Maar niet over het papier, hij hield de straat goed in de gaten. Hier ging het gebeuren, hij had heel lang alles onderzocht en op goede volgorde bekeken en hij wist het zeker. Hij ston al bijna een uur te wachten, maar hij bleef staan. Het werdt steeds later en later, en het werd donkerder en donkerder. ‘dat wordt een boze vrouw’ ,dacht hij verbitterd, toch bleef hij staan. Er stonden levens op het spel. Het was half één, Roy was even ingedommeld tot hij een auto hoorde langs komen. Hij schrok op, hij had het bijna gemist. Maar de auto reed door. Nu zocht hij dus een veilige plek achter een prullenbak die net om de hoek van een deur stond, waardoor hij gedekt stond. Hij hoefde niet meer lang te wachten, want even later scheurde er een auto langs die even verderop stopte. Er stapte iemand uit, Roy was te verweg om te zien hoe hij eruit zag. De man liep richting Roy, maar hij zag Roy niet. Hij liep snel en zag eruit alsof hij haast had. Het gezicht had Roy nog steeds niet kunnen zien. Er kwam een vrouw de hoek om, eigenlijk nog maar een meisje. ze schrok toen die man op haar af kan lopen, ze bleef staan. De man kwam op haar af lopen en pakte zijn mes. Het meisje rende weg en liep een steegje in. Het steegje liep dood. ‘ze rende wel weg’ ,dacht Roy, De meesten blijven stil staan. Hij stond snel op en liep naar de steeg. Quertoni stond tegenover het meisje, hij schrok: wat was ze jong!!! Zou hij het doen? Het was wel zonde, maar hij had het geld nodig. Het was al 2 weken geleden dat hij begon, hij had geld nodig voor zijn zieke kinderen. Hij was radeloos, en kwam via internet op een dievensite. Een aanbieding voor 100 euro per dode, radeloos als hij was had hij gelijk geantwoord. En nu kreeg hij om de 2 dagen een mailtje met een straat waar hij iemand moest vermoorden. Maar hij merkte dat het hem niet lag en begon spijt krijgen, dit zou de laatste keer zijn. ’maar nu nog even 100 euro binnenhalen’,dacht hij snel. Hij pakte zijn mes en liep op het meisje af, die was ondertussen uit doodsangst op de grond gevallen en snikte luid. Quertoni wilde net steken toen iemand achter hem riep: stop!!!!!!! Geschrokken draaide Quertoni zich om. Roy zag het gebeuren, hij wilde de man verassen, maar omdat hij laat was riep hij bijna automatisch: stop!!!!!!!!! Nu stond hij tegenover de man. Het was totaal niet wat hij verwacht had, hij had een grote boze man verwacht. Inplaats daarvan zag hij een een beetje bange man die niet zelfverzekerd was, duidelijk iemand met problemen. ‘leg dat mes neer’, zei Roy. De man bleef staan. ‘doe het’, zei Roy, maar de man deed niks. ‘ik vraag het je nog één keer. Leg dat mes neer.’ De man begon te beven en schreeuwde plotseling: ‘nee!!!!!!!!!!!!!!’ hij zakte in elkaar en begon te snikken. Roy stond er verbaasd naar te kijken, maar hij wist wat er ging gebeuren. Hij beseft het te laat. Quertoni draaide zich plotseling om en haalde uit naar het meisje dat probeerde weg te sluipen. Ze sprong weg, maar ze was te laat. Het mes raakte haar in haar borst. Ze viel en haar ogen draaide weg, met een zacht gekreun zakte ze flauw neer op de grond. Quertoni draaide zich half huilend om. Hij had uit angst gehandeld. Hij keek op en op dat moment sprong er iemand op hem. Roy had hem vast, en schreeuwde, ‘waarom deed je dat.’ Quertoni begon nu echt te huilen. Roy liet hem zitten en hij vertelde het verhaal: ‘ik heb geld nodig voor mijn zieke kinderen, en ik vond dit. Om de 2 dagen dood ik iemand voor 100 euro. Ik weet niet voor wie de opdrachtgever is. Dit was voor mij de laatste keer voor mij.’ Roy wilde net antwoorden toen ze werden beschoten. Roy rolde weg achter een container. Maar Quertoni werd geraakt in zijn arm, hij schreeuwde het uit en ook hij viel flauw. Zijn opdrachtgever had hem in de gaten gehouden. Maar Roy had ook zijn mensen en na 5 minuten heen en weer geschut werden de schietende mannen gevangen genomen. Roy legde later uit: ‘ik heb de plek van de misdaad gevonden, want het ging op alfabethische volgorde volgens de meest criminele wegen in deze staat.’ Roy had weer een misdaad succesvol opgelost.
ik heb het nog even door gelezen, achteraf is het eigenlijk best een slecht verhaaltje.
Laatst bewerkt:
DeletedUser12160
Gast
DeletedUser19689
Gast
Misschien, maar heb nu geen zin/inspiratie.
DeletedUser20125
Gast
En ik JAP?
DeletedUser19689
Gast
Hoe bedoel je? Omdat je er niet in voor komt? Tsja, ik kan niet iedereen erin verwerken. Na mijn examens probeer ik het verhaal af te werken.
Waar blijft jouw koekjesverhaal Rabbid?
RabbidRobin
Ex-Teamleider Forum
Vanavond Jap, Vanavond 
DeletedUser19689
Gast
Vanavond Jap, Vanavond
Goed, ik zat al een tijdje op mijn honger (die beeldspraak toch
).
RabbidRobin
Ex-Teamleider Forum
Het Koekjesverhaal Deel I
Wegens vraag naar meer
Wegens vraag naar meer
Proloog
Hoofdstuk I:
Nikitirana zuchtte, ze was weer eens te ver gedaan. Dit keer had ze een ijsbeer op zijn neus geslagen omdat haar geheime liefde die boven haar verkoos(insider
). Ze liep door het Honderd Bunderbos op zoek naar iets om te doen. Nadat ze was weggejaagd door haar vriendjes wegens haar woeste gedrag was ze nergens meer welkom geweest, het arme schepsel. Ze was nu al een tijdje aan het lopen toen ze een klein huisje tegen kwam. Daar woonde een man in een huisje, gemaakt van koekjes en chocola. Aangezien Nikitirana een vrouw is en vrouwen nu eenmaal niet tegen de drang van chocolade kunnen, nam ze een hap uit het huis. Het was vieze chocola. Ze spuwde alles uit toen een oude man uit het huisje kwam." Dat is vieze chocola" zei Nikitirana zonder respect. De oude man lachte. "Wat is er zo grappig?" vroeg Nikitirana. De oude man zei dat het geen chocolade was maar modder. Nikitirana keek de man even raar aan, waarna ze het hele bosje rechts van het huisje onderkotste. De oude man was nog steeds een het lachen en zei: "Ik kan je wel een verhaal vinden over een schat. En dat is niet zomaar een schat. Het is DE schat, en in die schat zit de allerlekkerste, allerpuurste chocolade." Nikitirina luisterde onmiddellijk en volgde de man mee naar binnen in het huisje van koekjes(waren het dat wel) en modder. De oude man ging bij de haard zitten en gebaarde Nikitirana om te volgen. Ze ging over hem zitten en trok een koekje van de muur."Dit zijn toch wel echte koekjes, niet?". "Wie weet" zei de man en hij begon zijn verhaal. Nikitirana luisterde eerst geboeid maar algauw viel ze in slaap door de saaiheid van het verhaal. Achteraf kon ze zich er niet veel meer van herinneren, alleen dat het iets met een regenboog was.Toen ze wakker werd was de oude man verdwenen. Het vuur was uit en voor haar stond een lekkere cake. Ze at de cake helemaal op want ze was hongerig. Maar helemaal onderaan de cake, op het bord lag een briefje. Nieuwsgierig en met een volle maag las ze het.
"Jij bent niet zo liev, daarom deze lekkere moddertaart,
Liefs, de oude man".
Deze keer kon ze zich nog inhouden en bleef de lekkere taart in haar, modder was zo slecht nog niet, dacht ze. En ze liep algauw naar buiten, op zoek naar de schat.
Noot: Voor de extreme versie van het verhaal mag je ook elke 'modder' door 'uitwerpselen van een big' vervangen.
Wordt Vervolgd.
Laatst bewerkt:
DeletedUser
Gast
buuuuuuuuuuuuurp
DeletedUser
Gast
DeletedUser19689
Gast
Ben ik de enige die dacht dat het anders ging gaan bij oude man laat meisje in huis komen?
Just Saying...
Just Saying...