• Gegroet, sterveling! Nieuw op het forum?
    Als je wilt deelnemen aan het forum heb je een forumaccount nodig. Registeer er snel een! Heb je al een forumaccount? Dan kun je hier inloggen.

VerhalenTopic

RabbidRobin

Ex-Teamleider Forum
Barda keek in het rond, hij moest snel denken. Hij had niet veel tijd, hij moest nu iets doen, anders zou het te laat zijn. Te laat om nog iets te veranderen, nog iets goed te maken. Het was nu of nooit. De druk en stress stegen hoog op en maakten hem nerveus. Hij haatte het als hij in tijdsnood zat, en zeker wanneer er zulke dingen op het spel stonden. Hij zocht wat hij nodig had en vloog er met enkele grote sprongen naartoe. Vlug pakte hij het voorwerp van de haak en haastte hij zich naar buiten. Hij hoopte maar dat hij niet te laat zou zijn, dat ze niet op hem hadden moeten wachten. Want wachten was meestal niet goed, dat betekende meestal dat je de beste kans al had verkeken en alles een stuk gevaarlijker of moeilijker werd, en dat was in een situatie als deze net iets te belangrijk om zomaar te negeren. Hij spurtte de deur uit en haastte zich door het donker.

Garry haalde zijn schouders op, hij wist het gewoon niet. Hij rolde nog eens opvallend met zijn ogen om aan zijn moeder duidelijk te maken dat ze geen antwoord moest verwachten. Deze glimlachte enkel en besloot haar vraag nog eens te herhalen. ‘Wat wil je nu eigenlijk worden, Garry?’. De 7-jarige jongen zuchtte en wist dat hij voor de zoveelste keer zou moeten antwoorden dat hij het nog niet wist en ergens binnenkort wel zou kijken welke opleiding bij hem zou passen. Hij had nog geen flauw benul over zijn eigenlijke keuze, hij had eigenlijk geeneens een keuze. Hij zou gewoon moeten doen wat er van hem gevraagd zou worden. En hopelijk zou hij dat niet eens doorhebben en denken dat het zijn eigen keuze was.

Geof zat stil op de stoel. Wachtend, hij vloekte. Hij had het helemaal verpest, het was allemaal zijn schuld. Door hem was alles om zeep, zouden de zwaardhanden zijn enige zoon wegzenden, en zou de trots van de familie voor eeuwig om zeep zijn. Zijn zoon zou geen waardige echtgenoot vinden, de familie zou instorten, uitsterven, in schande eindigen. De naam zou uit boeken worden gehaald, niet meer merkbaar zijn voor het nageslacht. Vluchten zou waarschijnlijk nog hun beste optie zijn, naar over de bergen, naar veiliger oorden. Waar ze onbekend waren, hopelijk. Wie weet hoe ver de geruchten zouden gaan. Maar het land van de Maan zouden ze niet bereiken, dat zou onmogelijk zijn. Daar zouden ze kunnen gaan intrekken, arm, zonder enige bezittingen, uitgeput en vermoeid door de lange weg. Als bedelaars en zwervers aankomend in een nieuwe stad, zonder enig houvast of kennis. Het zou een hard leven worden, maar dat was hun beste kans op enige toekomst. Zo zou het moeten zijn, hij werd steeds meer vastberaden over zijn beslissing. Er waren echt geen andere oplossingen. Hij stond op, hij zou het met Magda moeten overleggen. Ze zou tegen zijn, zij begreep de hogere waarden niet, dat was haar enige gebrek, naast de oneindige positieve zaken. Ze zou het moeten begrijpen, er was geen keuze, er was geen mogelijkheid.

De zwaardhanden keken de twee jongemannen argwanend aan. Zij waren de laatsten, de rest was alvast naar binnen. Zij stonden hier nog, wachtend op hun beurt. Ze zagen er niet eens zenuwachtig uit, zo kregen de zwaardhanden aan de deur de indruk. Alhoewel ze allebei wisten dat het zo goed als onmogelijk was niet zenuwachtig te zijn. En als dat zelfs zo was, hadden ze niet eens hoeven komen want dan beseften ze niet wat er op het spel stond, en dat ze tot het uiterste moesten gaan, al dan niet verder. De deuren gingen achter hen open en ze gaven de twee jongemannen een seintje. Ze konden naar binnen, het was tijd. De jongemannen gingen naar binnen en de zwaardhanden sloten de deuren. Ze knikten naar elkaar en haastten zich naar binnen via de kleinere zijdeur, om zo weinig mogelijk te missen. Als wachters misten ze al een groot stuk van het schouwspel, het laatste zouden ze niet willen missen.
 

DeletedUser2057

Gast
Hmm, jammer. Elk initiatief waarin ik een hoofdrol speel, juich ik uiteraard toe.
 

DeletedUser21204

Gast
Ik wist gewoon zo dat ie weggging, snel gekopieerd en in word gezet :p
 

DeletedUser

Gast
De homoseksuele kandelaar

Een angstig gevoel bekroop de oude tovenaar. Hoe moest hij nu de uitgang vinden? Hij had voor zijn gevoel al uren door dit grottencomplex rondgedwaald zonder een streep buitenlicht te zien. Het enige licht was afkomstig van zijn kandelaar, welke spookachtige schaduwen op de rotswanden wierp. Ieder moment kon het doven en dan kon hij helemaal niets meer zien: een vreselijk vooruitzicht. Het licht van de kandelaar begon al te *******en...

Daar staan sterretjes omdat ik natuurlijk bedoelde dat de kandelaar homo is. :) :) :)
 

DeletedUser

Gast
Hierbij wordt dit topic terug geopend.
Gelieve in je teksten de forumregels in acht te houden.
 

DeletedUser

Gast
Ik heb nog 2 onuitgegeven verhalen gevonden die geschreven zijn door Initia. Zou het de moeite zijn om deze te publiceren?
 

AriChibi

Hydra
Hier is ie dan, het verhaal dat ik uit m'n achterwerk getrokken heb in drie dagen.

Absolution


Disclaimer: Dit is een fictief verhaal. Duidelijke referenties naar personen buiten de fictieve wereld om zijn met toestemming gemaakt. Overige gelijkenissen met de echte wereld, buiten deze personages om, zijn puur coïncidenteel.

"Zo."
Dat was dat. Alysha ruimde haar werkplek op en zwaaide naar haar collega's, Frank en Joël, die nog wel eventjes door zouden gaan. Die twee die verspilden ook al hun tijd door te prutsen met de robots aan boord, vroeg of laat zouden die botjes nog tegen hen keren. Nou ja... gelukkig niet allemaal. Alysha had namelijk een zwakte voor de afgekeurde modellen van hun kleine bedrijfje. Zo nu en dan nam ze zelf een aantal foutieve bots mee, in de hoop om ze te repareren. Diep van binnen geloofde ze namelijk dat ook deze artificiële levensvormen gevoelens hadden. Op de wereld Forum woonden ook niet veel mensen, vooral niet in hun land 'Spellenforum'. De robots moesten gebouwd worden, zodat ook hun land zich kon verdedigen tegen vijanden.
"Goedenavond, Sam," zei ze lieflijk tegen de kjoet robot die in de hoek van haar luchtschip lag. Natuurlijk zei hij niks terug, hij was immers disfunctioneel, maar Alysha had vandaag wat extra onderdelen meegesmokkeld. Sam was een nieuwer model, dus hij had nog veel mogelijkheden om geüpgraded te worden. Na het avondeten ging Alysha hier dus ook meteen mee aan de slag. Gloednieuwe sensoren, extra verwerkingsgeheugen, een algoritme dat menselijke emoties imiteerde en zelf beslissingen kon maken... Sam zou haar beste projectje worden, de perfecte robot. Door de nieuwe siliconen materialen die het bedrijf sinds kort gebruikte, zag Sam er vanaf de buitenkant al menselijk uit.

"Pff... Goed, aanzetten dan maar. Zet je schrap!" Met een zacht lachje drukte ze de knoppencombinatie in die Sam deed opstarten. Eventjes leek het alsof hij opnieuw foutief respondeerde, maar plotseling reageerde hij op externe stimuli. Alysha zwaaide kort met haar hand om te kijken of zijn 'ogen' ook werkelijk op de beweging focusten. Toen Sam plotseling zijn pupillen op de hand richtte, glimlachte Alysha trots. Ze had zelf een foutief model weten te fiksen! Nu moest ze alleen nog testen of de algoritmen werkten.
"Jouw naam is Sam." Ze articuleerde de woorden nauwkeurig. Hoewel ze zowel een Engels als een Nederlands woordenboek in Sams geheugen had geïmporteerd, inclusief grammaticaregels, waren er nog veel dingen in de taalkunde die hij niet kende. Het algoritme zou deze zin moeten kunnen ontleden, plus het woord 'Sam' toevoegen aan het bestaande woordenboek. Op den duur zou hij ook accenten moeten verstaan... wellicht kon hij ook nog wel lezen...!
"Mijn naam is Sam?"
"Ja, dat klopt."
Alysha knikte en grinnikte toen ze hoorde dat de Zeeuws-Vlaamse spraakset op dit botje geprogrammeerd zat. Joël en Frank hadden echt veel te veel accenten nagebootst.

Plotseling sloeg de klok elf keer en aangezien ze morgenochtend vroeg moest werken, besloot Alysha toch maar naar bed te gaan. Nog eventjes keerde ze naar Sam, die rustig op de grond bleef zitten, en meldde duidelijk wat ze ging doen, "Ik ga nu naar bed om te slapen. Morgen om half zeven ben ik weer beneden."
Sam knikte begrijpend, Alysha's gedrag kopiërend, waardoor de onderzoekster weer moest glimlachen. Morgen zou ze meer onderdelen installeren, wellicht die nieuwe lenzen waardoor hij tekst kon lezen, plus nog wat extra algoritmen om zijn gedrag nog menselijker te maken. Voordat ze de lichten uitdeed, fluisterde ze nog zachtjes "Trusten," waarna Sam haar nadeed. Giechelend zei ze nog snel "Houdoe koekoek," om vervolgens het licht uit te doen en naar boven te lopen. Halverwege de trap hoorde ze Sam nog hetzelfde terug zeggen, waardoor ze opnieuw moest lachen. Dit was geweldig.



De volgende ochtend kwam Alysha weer naar beneden om te ontbijten, waarna ze schrok van de rotzooi die in haar huiskamer gemaakt was. De troep leidde tot één persoon, en dat was Sam. Boos fronste Alysha naar haar robot, maar toen hij omdraaide, was ze verbijsterd.
"Sam, hoe kom je aan die lenzen?"
"Ik verveelde me, dus ik heb ze bij mezelf geïnstalleerd." Hij keek een beetje schaapachtig op, zijn zelfgefabriceerde hipsterbril blinkend in het zonlicht.
"Je hebt dit zelf gedaan...?" Alysha kwam dichterbij en observeerde de bril, waarna het inderdaad bleek dat Sam zelf de lenzen op de bril had gemonteerd en deze aan zijn eigen ogen had gekoppeld. Naast de jongen lag ook een stapel boeken, vooral wat oude literatuur die normaal toch in de kast lag te verslijten. Naast de boeken lag een klein aantekeningenschriftje, waarin duidelijke analysen van de boeken stonden. Had ze wellicht teveel taalalgoritmen in zijn hoofdje gepropt? Nee wacht, hij zou niet eens moeten kunnen lezen, dat moest ze nog in hem programmeren! "Heb je al deze boeken gelezen?"
"Um... ik ben op de helft, maar die stapel heb ik dus al gelezen, ja."
"Hoe...?" Het was onmogelijk dat Sam met zijn huidige kennis zelf algoritmen kon creëren. Zo slim was hij nog niet. Sam keek echter doodnormaal op en wees naar de computer, "Ik heb alle bronmaterialen in mijn source code geïmporteerd."
"Alsnog... hoe?" Alysha kon niet begrijpen dat Sam zelf dingen kon installeren, maar toen de klok weer sloeg, drong er iets tot haar door, "Shit, ik moet naar m'n werk! Ik ben vanavond rond half zeven weer terug, Sam. Braaf zijn!" Ze pakte snel haar spullen in en haastte zich naar de deur. Haar robotje zwaaide haar nog eventjes uit en deed voor haar de deur dicht, aangezien ze dat in haar paniek vergeten was.

Ondertussen vloog Alysha met haar jetpack naar haar werkplaats. De grote, vliegende stoomboot kwam al snel in zicht en ze vloog bijna door het raam naar binnen, zo snel ging ze erop af. Joël en Frank waren alweer bezig en de laatstgenoemde keek meteen op, "Waarom ben je zo laat, machaal?! Je zweet echt kanonnenveel!"
"Pff." Ze nam even de tijd om haar uiterlijk te fiksen, waarna ze naar de werktafel liep, "Nou, je kent toch die robot die ik meegenomen heb naar huis?"
"Oh, Sammy?" De twee jongens gniffelden even onder elkaar en keken toen weer naar het meisje, waarna Joël het woord nam, "Wat is daarmee?"
"Ik dacht dat hij defect was, maar vandaag heeft hij zelf onderdelen bij zich ingebouwd. Hij heeft zelfs een hele code in zichzelf geprogrammeerd! Vanochtend had hij bovendien mijn hele boekenkast geplunderd en de helft al gelezen!"
"Dat klinkt als Sam." De Sri Lankaan/Lankaniër/Lankanees glimlachte, alsof hij iets wist wat zij niet wist. Alysha merkte dit ook en eiste direct een verklaring, "Hoe bedoel je? Weet jij hier meer over?"
"Sam is een... nee, was een vriend van ons. Hij werkte hier ook, voordat jij hier kwam, voordat hij verdween in de 'storm'."
"De... storm?" Alysha keek verward op. Voordat ze hier werkte, zat ze meestal in haar eigen woonbootje verstopt. Veilig van de rest van de wereld. Ze had nog nooit van zo'n fenomeen gehoord.
"Eens per jaar neemt de storm mensen mee die de overheid niet in leven wilt hebben." Toen Joël dit zei, was het even stil. Als er zoiets gaande was, waarom deed niemand er dan iets tegen? Waren zij criminelen? Was Sam crimineel?
Joël zag de verwarring op Alysha's gezicht en stelde haar gerust met een glimlach, "Sam heeft niks fout gedaan. De grote leider was bang dat hij zich tegen hem zou keren. Hij wist het en heeft van te voren zijn hele persoonlijkheid gekopieerd en in een identieke robot gestopt. Dit omdat hij onmisbaar voor ons is, hij heeft dit bedrijf immers opgericht. Het grootste deel van de code voor die robot is ook door hemzelf geschreven. Ik vond het al vreemd dat hij in eerste instantie niet werkte."
"Waarom hebben jullie hem dan aan mij gegeven? Moet deze technologie niet beschermd worden?"
"Wahed?" Frank legde zijn moersleutel neer en keek haar aan, "Mozes kriebel wat een machaal ben jij."
"Vlak nadat Sam bij ons wegging, kwam jij in de zaak. Je bezat dezelfde skills als hij en wist direct ons bedrijf op te pakken, daarom dumpten we hem bij jou, zodat jij hem kon fiksen."
"Kroel, doe normaal man. Die Sammy-bot is echt een taffuszooi. Alleen het verhaal eromheen is sappig."
"Dank je, Frank, voor je geweldige input. Je kan ook gewoon gaan?"
"Bami." De hipsterbrildragende greppelbewoner grijnsde en gaf vervolgens een diepe zucht en stond op, waarna hij richting de deur liep, "Jongens, ik grafmiechel op voor vandaag. Red uuuuuuuuuuuuu."
"Hey, wacht nou man, je bent net bezig!" Joël liep nog achter hem aan, maar Frank was er al vandoor gevlogen. Met de rook van zijn jetpack schreef hij nog groot 'GR.' in de lucht, waarna hij achter de wolken verdween.
"Tsja..." De twee Asians keken elkaar aan, waarna ze hun schouders ophaalden en besloten om Frank maar te laten gaan. Alsof iemand die 'machaal' kon tegenhouden.
Na een paar uur werd het toch alweer tijd om terug naar huis te gaan. De twee pakten hun spullen in en Alysha was als eerste de deur uit. Terwijl ze haar jetpack omdeed, kwam Joël nog eventjes bij haar staan, "Kun je Sam morgen misschien meenemen naar het schip? Als hij het weer doet, kan hij nog veel voor ons betekenen."
"Is goed, anders zit hij toch alleen maar mijn huis te terroriseren. Tot morgen!" Alysha lachte, waarna ze Joël gedag zei en terug naar haar vliegende boot vloog.

Eenmaal thuisgekomen, werd ze meteen door haar nieuwe huisgenoot begroet. Sam zette net wat pannen op tafel en gebaarde naar de stoel tegenover hem. Verward deed Alysha haar jas uit en legde ze haar tas neer, waarna ze op de stoel ging zitten. Met een glimlach dekte Sam de tafel verder en kwam hij tegenover haar zitten.
Het was pas nadat ze de derde hap nam, dat Alysha doorhad dat de robot vandaag gekookt had. Geschokt keek ze de androïde aan, "Wacht, heb jij gekookt?!"
"Nuja." Hij lachte, "Ik dacht dat dat wel het minste was wat ik kon doen, aangezien ik hier mag verblijven. Ik heb ook het huis opgeruimd en al je mapjes gesorteerd. Ik hoop dat het geen probl-"
"Geen probleem, geen probleem. Geweldig zelfs!" Dit was wel iets anders dan die kant-en-klare maaltijden die Alysha normaal at. Vers gekookt voedsel was een luxe voor het weekend, maar nu had ze een Sammeke die een heerlijk maaltijdje bereid had en haar hele huis had schoongemaakt. Bijna had ze spijt dat ze haar collega's over Sam had verteld, want dan zou ze zonder die helpende hand zitten.

Na het avondeten leerden ze elkaar nog wat bij over hun vakgebied en de rest van de avond spendeerden ze met het luisteren naar muziek. De oude grammofoon kon geen Muse-plaatjes meer zien, maar de twee kregen er zelf geen genoeg van. Hun laatste dramatische dans eindigde met het meezingen met Falling Away With You, want net nadat het liedje afgelopen was, sloeg de klok weer en was het tijd om te gaan slapen.
"Pfft." Alysha zuchtte en begon de lichten uit te doen, "Was het maar vrijdagavond." ...Dan konden we doorgaan tot diep in de nacht, en hoefde ik hem nog niet naar het schip te brengen.
Dat waren de gedachten die door haar hoofd dwaalden. Het was nou eenmaal alsof de twee alles met elkaar gemeen hadden, van interesses tot hoe ze hun jeugd beleefden.
"Is er iets morgen dan?" Sam deed de lichten achter haar uit en keek haar vragend aan, waarop Alysha halfhartig knikte, "Ja, Joël wilt dat je vanaf morgen op de werkplek blijft slapen."
"Op de werkplek?" Eventjes staarde hij leeg voor zich uit, waarna hij een glimlach forceerde, "Wat doet hen denken dat ik daar nog wil zijn?"
"Is er iets...?"
"Nee, natuurlijk niet." Sam wuifde het van zich af en inspecteerde de kachel, "Zeg, ga je deze nog laten maken of niet? Het is ijskoud beneden."
"Wacht... waarom zou je warmtesensoren in je installeren? Mij lijkt het handiger als je daar geen last van hebt, als artificieel bewustzijn dan."
"Ik wou dat mijn kloon zich menselijk kon voelen."
"Oh... ja..." Eventjes vergat Alysha dat Sam vastzat in de tijd waarop hij gemaakt was, als een soort levende foto. Alles was vooruit geprogrammeerd. Sam moest wel een genie zijn, aangezien hij zelfs deze situatie voorspeld had. Desalniettemin had Alysha nog steeds medelijden met de bot en gaf ze hem een voorstel, "Waarom kom je niet mee naar mijn kamer dan? De kachel boven werkt wel."



De volgende dag kwamen de twee samen uit bed en at Alysha haar ontbijt, waarna ze richting de werkplek vertrokken. Eenmaal aangekomen, groetten de twee Joël en Frank die verrassend vroeg aan het werk waren. Wellicht wilden ze Sam weer graag zien.
Dit laatste was confirmed toen ze direct op Sam afstortten en hem inspecteerde, "Dus jij bent het echt, Sam?"
"Ariekip, dat heb je mooi gedaan."
Het drietal had nog eventjes een reüniegesprekje, maar toen moesten ze alweer aan het werk. Joël, Alysha en Frank gingen meteen druk aan de slag, maar Sam bleef enkel een beetje melancholisch naar de onderdelen staren. Had hij misschien te veel emoties in hem geprogrammeerd gekregen? Nee, dat zou het niet zijn, er was iets anders aan de hand.

"Dit is de jaarlijkse inspectie, opendoen alstublieft."

Plotseling werd er een aantal keer hard op de deur gebonsd en Joël liep automatisch naar de deur, maar toen stopte Sam hem opeens. Als de inspectie zou zien dat hij nog bij ons was, waren we er allemaal geweest.
De boze mannen waren alleen niet van plan om nog langer te wachten en begonnen de deur in te trappen. Alysha pakte Sams arm beet en sleepte hem mee naar de nooduitgang, om hem met een noodjetpack terug naar huis te brengen, maar toen ze de deur openduwde, ging het alarm af.
Direct hoorde ze de inspectie wat omroepen en werden er troepen naar de achterkant van het schip gestuurd. Nét voordat Alysha de jetpack omdeed, waren de extra troepen al gearriveerd. Zodra ze Sam zagen, haalden ze hun geweren tevoorschijn. Deze troepen bestonden uit robots die ze zelf voor de leider hadden gebouwd. Ze wisten beiden dat die roestbakken het snelste voertuig op de wereld nog met precisie uit de lucht konden schieten. Uit spontane paniek liet Alysha de jetpack direct opstijgen en trok ze Sam mee de lucht in, maar voordat ze ver genoeg weg konden komen, schoot een van de robotagenten op de benzinetank.
"Shit!"
De brandstoffen spoten bijna uit het gat en de jetpack begon langzaam aan snelheid te verliezen. Plotseling stopte hij met gassen en begonnen de twee met een toenemende snelheid naar beneden te vallen. Direct grepen Sam en Alysha naar elkaar en hielden ze elkaar stevig vast. Omdat de robots nog op ze schoten, draaide Sam zijn eigen lichaam naar boven, aangezien zijn bijna kogelvrije bouw Alysha kon beschermen tegen de kogels.
Alsnog schoot de onderzoekster in paniek, want ze begonnen steeds sneller naar beneden te vallen. Gelukkig probeerde Sam haar gerust te stellen door haar dicht tegen zich aan te houden. Zijn lichaam bracht misschien niet hetzelfde comfort als een menselijk lichaam, maar voor nu was dit alles wat Alysha nodig had.

Na een lange val, kletterden de twee gelukkig niet tegen de grond, maar vielen ze langs een aantal vage doeken naar beneden. Vreemd, dacht Alysha, want zover zij wist, was de aarde half vergaan en leefden de mensheid nu in zwevende stoomboten in de lucht.
"Dus het is waar..."
"Wat is waar?"
"Nee, niks." Sam hielp Alysha overeind en keek rond, "Je zult het zelf wel zien, denk ik."
Toen de twee voorbij de vuilnisbelt liepen, zagen ze kleine huisjes gemaakt van afval. Buiten speelden wat kindjes gekleed in vodden, maar erg levendig zagen ze er niet uit.
"Hier leven de Nieuwerds, de mensen die geen bijdrage kunnen leveren aan het Spellenforum. Althans, hun voorgangers konden dat niet. De huidige generatie heeft geen kans om terug naar boven te komen. Ze zijn voor eeuwig verdoemd hier te blijven, nou ja, totdat..."
Plotseling kwam er een robotagent voorbij. Alysha herkende hem als een nieuwer model, eentje die ze laatst nog op de markt hadden gebracht. De robot liep een huis binnen, waarna er opeens geschreeuw klonk. Na een paar schoten, kwam de robot terug naar buiten, een jankende vrouw achterlatend.
"...Nou ja, laat ik zeggen dat de mensen hier beneden maar eventjes bestaan. Daarna worden ze opgeruimd door de grote leider."
"Wacht... hebben wij hiervoor die robots gebouwd? Ik dacht dat we ons voorbereidden op een oorlog!"
"Wel, zoiets is het ook. De leider tegen de Nieuwerds. Daarom ben ik waarschijnlijk meegenomen, ik had er een statement tegen gemaakt."
"Tja, dat snap ik ook wel... maar wat nu?"
"Nu?" Sam leek eventjes na te denken, wat best moeilijk was voor een robot die gelimiteerde opties had. Hij keek in het rond en zocht naar iets, maar toen leek hij het gevonden te hebben, "Ah, daar. In dat gebouw hebben ze mijn lichaam opgeslagen."
"Wacht, je bent dus niet dood?"
"Ik neem aan van niet. Ik meen dat ze mij wel later weer willen gebruiken voor onderzoek, wellicht komen we meer te weten als we mijn oude lichaam opzoeken."

Niet veel later, braken de twee in het grote gebouw. Aangezien ze niet gechipt waren zoals de rest van de lagere klasse, kwamen ze overal makkelijk binnen. Het duurde dus ook niet lang voordat ze de ruimte vonden waar de echte Sam in verborgen zat.
"Oh, goed... hij is nog in leven..." Alysha zuchtte opgelucht en klopte op het glas, maar de jongen zat met zijn rug naar het tweetal gekeerd en het leek erop dat de ramen geluiddicht waren.
"Wacht, laat mij maar." Robo-Sam hief opeens zijn vuist en gaf het raam een enorme stomp, waarna het glas in stukken uiteen brak en de echte Sam geschrokken omdraaide.
Voordat hij iets kon zeggen, drukte de Robo-Sam zijn hand tegen Sams voorhoofd, waarna het botje zijn ogen sloot en plotseling neerviel. Eventjes knipperde Sam verward met zijn ogen, maar toen greep hij opeens Alysha beet en trok hij haar achter een muur.

Binnen een paar tellen liet de Robo-Sam wat piepjes horen, waarna hij spontaan explodeerde.
"Kut, ik dacht dat ik ervoor gezorgd had dat hij me niet zou gaan zoeken...!"
"Wacht, wat? Waarom?" Alysha keek hem raar aan, waarom zou hij zichzelf niet willen redden?
"Weet je nog? Nee, wacht... We hebben toen ook jouw herinneringen afgenomen en opgeslagen..."
"Wat? Opgeslagen?"
"Er is hier geen tijd voor! We moeten weg voordat Nudger-!"
"Te laat!" Voor het tweetal verschenen een blonde jongen en zijn lieftallige assistente. Sam keek fronsend op, "Nudger en Ajli...!"
"Jullie zullen niet ontsnappen aan mijn macht! Ik heers over de lucht en aarde! Nergens zullen jullie veilig zijn voor de tirannie die ik over jullie zal uitroepen!"

"DAT DACHT JE!"

Plotseling verschenen er een aantal trouwe vrienden van Sam en Alysha in het gebouw. Joël en Frank, inclusief een robotleger, Commandant Kram, Sergeant Blatan en zélfs rookie soldaat Mats kwamen opdagen. Echter kreeg Nudger ook nog hulp, een aantal toezichthouders genaamd Bods waren vastberaden om Sam en Alysha van deze wereld te verwijderen! Vooraan het front stond opperbod KnarfNod, zijn verwijderlaser in de aanslag. Neulara stond samen met niet-Bod Mot als support aan de zijlijn, maar er was nog één Bod die maar al te bekend was onder deze groep.
"Newo, red ons!"
Nudger gaf het aanvalsgebaar en direct stormde de nieuwste Bod op Sam en Alysha af.
"DE GOVERNMENT IS REPTILES!" Joël gaf zijn eigen team het seintje om aan te vallen, maar het was meteen al duidelijk wie er zouden gaan winnen. Vooral Mats had een heel groot aandeel in de overwinning. Een héél groot aandeel.
Uiteindelijk werden Nudger en Ajli in een hoekje gedreven, hun macht ver van groots nu. Ze konden niks anders dan om hun macht af te staan aan Sam en Alysha, die nu de nieuwe heersers over het Spellenforum werden.

Direct verbeterde de wereld Forum. Hoewel het Spellenforum nog steeds als het elite, vliegende land werd gezien, werden de Nieuwerds nu eerst richting de verschillende Wereldfora geleid, zodat ze zich daar konden ontwikkelen tot goed functionerende leden van de wereld Forum.
Joël en Frank stopten met het bouwen van robots en besloten professionele spelers van Guild of Myths te worden. Blatan verdween op een trekker, maar kwam soms nog langs om zijn nieuwe tractor te showen. Mats eiste nog meer screentime en Kram... tja, die probeerde Blatans plek op te vullen. Nudger en Ajli mochten op het Spellenforum blijven, maar moesten met tegenzin toekijken hoe Sam en Alysha erover heersten.
Sam herstelde Alysha's geheugen, waarna ze zich herinnerde hoe lang ze al samen waren! Direct deed Sam een huwelijksaanzoek en de twee trouwden en waren nog lang en gelukkig!

Althans... totdat almachtige opperforumleider Huneorks zou merken dat zijn lieftallige Bods van de wereld Forum verdwenen waren...
 

DeletedUser

Gast
Zeer sappig verhaal, alleen verdienden Kroel en Ferbak de alleenheerschappij met zijn tweeën in mijn ogen.
 
Laatst bewerkt door een moderator:

DeletedUser18363

Gast
De avonturen van Kram

Kram zat op de wc, want ook incapabele mensen moeten zo nu en dan schijten.
Deze held is een ervaren kneus en commandant van de bevreesde Walen. Kram heeft geen vrienden, dus hij praat met zijn grasmaaier. ''Hallo grasmaaier.'' BRBRBGRRBRHRBRGRBR, zei de grasmaaier. Toen Kram non-celibataire wilde uitvoeren met de grasmaaier werd hij gekilled door Gert, de onbekende. Door privacywetgeving mogen we geen verdere informatie verschaffen over Gert. Hierdoor eindigt dit verhaal dus ook. Rip.
 
Bovenaan