DeletedUser
Gast
De Royalisten van Roche de Nez
Verhaal
Basis info
Aantal spelers: Zo veel mogelijk
Claimen: Ja
Netwerken: Ja
Hints: Nee
Afscheidsbrief: Nee
Klaagmuur: Ja
BM-opvolging: Oude BM kiest nieuwe
Manier van stemmen: In topic Lynch Rood BM Groen
Eindtijd stemmen: 23:00
Mogelijke rollen
Goedjes
- Beschermengel V1
- Burger
- Dorpsoudste V2
- Heks V1a
- Jager V2
- Ziener V1
Neutraaltjes
- Cupido V2
Slechtjes
- Wolf
- Infectiewolf V1
- Welp V2a
Extra: Elk slechtje kan elke nacht 1 speler afschermen tegen zieneringen. Maximaal de helft van alle wolven kunnen per nacht afgeschermd worden door wolven.
Deadline morgen 23:00
Verhaal
Het was 1789, een Frans dorpje, overheerst door de Royalisten. De bewoners werden leeggezogen door de mannen van de koning. Overal had hij ogen en oren, niemand was veilig, en niemand durfde ook maar een kwaad woord over de koning te zeggen. De perikelen uit de hoofdstad bleven dit plaatsje echter niet bespaard. De val van de bastille, de mars op Versailles, de macht van de koning bleek tanende. Weken, misschien zelfs maanden, na de gebeurtenissen in Parijs durfden ook eindelijk de burgers van dit dorpje in opstand te komen.
Het begon allemaal zo. Roche de Nez, zoals dit dorpje heette, had net een zware belastingdag achter de rug. De mannen van de koning hadden zelfs een arme vrouw, die niet meer kon betalen, publiekelijk op het dorpsplein onthoofd. Hun macht rijkte ver. De naburige Hertog, die in dienst van de koning zijn mannen op het dorpje afstuurde om de belasting te heffen en de wetten van de kroon door te voeren, mocht in ruil voor zijn steun een deel van het geld houden en had onbeperkte macht over de dorpelingen.
Geruchten hadden ook in dit ver weg gelegen dorpje, dat op een week reizen lag van het meest naburige bewoonde plaatsje, de oren van de burgers bereikt. In het begin konden de troepen van de hertog en de koning nog redelijk de geruchten in de kiem smoren. Tot op een dag een groepje revolutionairen het dorp bereikte. Liberte, equalite, et Fraternite werd er door de straten geschreeuwd. Een voor een kwamen de burgers naar buiten. Op het dorpsplein stond een groep vreemdelingen met brandende fakkels. Ze hadden een pop meegebracht die Louis XVI moest voorstellen. Het vuur verschroeide de pop van top tot teen. Dit was het startsignaal voor de burgers om mee te juichen. Een voor een gingen de armen lucht in en ze begonnen mee te schreeuwen met de revolutionairen. De troepen van de hertog, die voor hun dagelijkse controle het dorp hadden bereikt, deinzden terug toen ze de woedende menigte op zich af zagen komen.
Charge, riep de kapitein van het bataljon nog, slechts een enkeling gaf gehoor aan zijn oproep. De paarden die de woedende menigte bereikten verdwenen in de kolkende massa van vuur en hysterie. De soldaten die terug wisten te komen bij de hertog brachten het slechte nieuws. Nog net op tijd wist de hertog met zijn gezin weg te komen voordat de menigte ook zijn woning had bereikt en volledig had platgebrand. Het volk van Roche de Nez had overwonnen. De hertog en de koning waren verdreven uit hun dorp.
Het ellendige aan dit verhaal is dat dit niet het einde is. De hertog was namelijk een sluwe man. Hij wist dat het dom was om naar Parijs te gaan. De opstandelingen hadden daar nog een grote meerderheid. En zo door de jaren heen had de hertog ook enkele dorpelingen aan zich weten te verbinden met stiekem uitsluiten van betalen en beloftes over extra voedsel. Hij besloot dat het dorp beter uitgemoord kon worden, en opnieuw bevolkt met vluchtelingen uit de grote steden, dan dat hij zou opgeven en moest vertrekken.
De volgende nacht stuurde hij een van zijn mannen naar het dorp om de omgekochte dorpelingen bij zich te halen. Opnieuw kocht hij ze om met voedsel en geld, heel hun gezinnen zouden na de zuivering beloond worden, en de koning zou hun rijkelijk belonen. Als eerste zouden de revolutionairen, uit Parijs, vermoord moeten worden om onzekerheid onder de burgers te zaaien.
De volgende dag kwamen de burgers bijeen op het dorpsplein. De herbergier had met een lijkbleek gezicht iedereen verzameld. Ze zijn dood, ze zijn dood, stamelde hij. Wie zijn dood vroeg de oudste man van de dorp, de soldaten, ja die zijn dood, en ja de hertog is weg, maar waarom ben je dan zo bang? Nee, zei de herbergier, nee, nee, nee, die revolutionairen, onze helden, onze bevrijders, ze sliepen bij mij, ik wilde ze wekken voor het ontbijt maar hun kelen waren doorgesneden! Heel de kamer lag onder het bloed, alles kapot geslagen, ik heb niets gemerkt. Ze zijn dood, ze zijn dood, ze zijn dood stamelde hij nog een paar keer na. Een vrouw met een wrat op haar neus begon te schreeuwen, de koning, hij leeft nog en hij heeft de hertog teruggestuurd! Misschien heeft hij wel 1000 soldaten meegegeven! O God help ons!
Iedereen begon door elkaar te schreeuwen en te gillen. Tot de oude man weer het woord nam en zei: het is duidelijk dat we verraders hebben. Niemand is vannacht in ons dorp geweest. De hertog zou er dagen over moeten doen voordat hij genoeg soldaten verzameld had om ons durven aan te vallen. Iemand van binnen heeft dit gedaan, of meer mensen, dit moeten we oplossen. We moeten ze vinden en ze onthoofden, zoals met de adel gebeurd, de koning mag hier nooit meer terugkomen. Ik leef nu al vele jaren en de absolute macht heeft ons niets dan ellende gekost. Wij kregen de glorie van militaire overwinningen niet, wij kregen het vele voedsel van de koningen niet, wij kregen hun geld niet. Nee, wij betaalden dat, en wat kregen we er voor terug, inderdaad, niets. De revolutionairen zijn dood, maar ze hebben ons iets gegeven, iets dat veel belangrijker is dan al die dingen die we de hertog moesten geven. Ze gaven ons hoop, en laat dat niet met hun dood vervlogen zijn oh burgers, oh trots Frans volk, laten we in actie blijven komen, en deze ellendelingen opsporen en uit ons dorp halen op dezelfde manier als ze met onze helden hebben gedaan. We zullen de dode revolutionairen op gepaste wijze eren. Maar eerst moeten we een veilig dorp maken. Terwijl iedereen weer enige hoop en moed hervond stonden enkele burgers te gniffelen. Eentje veegde voordat hij wegliep nog zijn hand af aan een muur. Een kleine rode vlek bleef achter.
Hier begon het verhaal van de royalisten van Roche de Nez.
Het begon allemaal zo. Roche de Nez, zoals dit dorpje heette, had net een zware belastingdag achter de rug. De mannen van de koning hadden zelfs een arme vrouw, die niet meer kon betalen, publiekelijk op het dorpsplein onthoofd. Hun macht rijkte ver. De naburige Hertog, die in dienst van de koning zijn mannen op het dorpje afstuurde om de belasting te heffen en de wetten van de kroon door te voeren, mocht in ruil voor zijn steun een deel van het geld houden en had onbeperkte macht over de dorpelingen.
Geruchten hadden ook in dit ver weg gelegen dorpje, dat op een week reizen lag van het meest naburige bewoonde plaatsje, de oren van de burgers bereikt. In het begin konden de troepen van de hertog en de koning nog redelijk de geruchten in de kiem smoren. Tot op een dag een groepje revolutionairen het dorp bereikte. Liberte, equalite, et Fraternite werd er door de straten geschreeuwd. Een voor een kwamen de burgers naar buiten. Op het dorpsplein stond een groep vreemdelingen met brandende fakkels. Ze hadden een pop meegebracht die Louis XVI moest voorstellen. Het vuur verschroeide de pop van top tot teen. Dit was het startsignaal voor de burgers om mee te juichen. Een voor een gingen de armen lucht in en ze begonnen mee te schreeuwen met de revolutionairen. De troepen van de hertog, die voor hun dagelijkse controle het dorp hadden bereikt, deinzden terug toen ze de woedende menigte op zich af zagen komen.
Charge, riep de kapitein van het bataljon nog, slechts een enkeling gaf gehoor aan zijn oproep. De paarden die de woedende menigte bereikten verdwenen in de kolkende massa van vuur en hysterie. De soldaten die terug wisten te komen bij de hertog brachten het slechte nieuws. Nog net op tijd wist de hertog met zijn gezin weg te komen voordat de menigte ook zijn woning had bereikt en volledig had platgebrand. Het volk van Roche de Nez had overwonnen. De hertog en de koning waren verdreven uit hun dorp.
Het ellendige aan dit verhaal is dat dit niet het einde is. De hertog was namelijk een sluwe man. Hij wist dat het dom was om naar Parijs te gaan. De opstandelingen hadden daar nog een grote meerderheid. En zo door de jaren heen had de hertog ook enkele dorpelingen aan zich weten te verbinden met stiekem uitsluiten van betalen en beloftes over extra voedsel. Hij besloot dat het dorp beter uitgemoord kon worden, en opnieuw bevolkt met vluchtelingen uit de grote steden, dan dat hij zou opgeven en moest vertrekken.
De volgende nacht stuurde hij een van zijn mannen naar het dorp om de omgekochte dorpelingen bij zich te halen. Opnieuw kocht hij ze om met voedsel en geld, heel hun gezinnen zouden na de zuivering beloond worden, en de koning zou hun rijkelijk belonen. Als eerste zouden de revolutionairen, uit Parijs, vermoord moeten worden om onzekerheid onder de burgers te zaaien.
De volgende dag kwamen de burgers bijeen op het dorpsplein. De herbergier had met een lijkbleek gezicht iedereen verzameld. Ze zijn dood, ze zijn dood, stamelde hij. Wie zijn dood vroeg de oudste man van de dorp, de soldaten, ja die zijn dood, en ja de hertog is weg, maar waarom ben je dan zo bang? Nee, zei de herbergier, nee, nee, nee, die revolutionairen, onze helden, onze bevrijders, ze sliepen bij mij, ik wilde ze wekken voor het ontbijt maar hun kelen waren doorgesneden! Heel de kamer lag onder het bloed, alles kapot geslagen, ik heb niets gemerkt. Ze zijn dood, ze zijn dood, ze zijn dood stamelde hij nog een paar keer na. Een vrouw met een wrat op haar neus begon te schreeuwen, de koning, hij leeft nog en hij heeft de hertog teruggestuurd! Misschien heeft hij wel 1000 soldaten meegegeven! O God help ons!
Iedereen begon door elkaar te schreeuwen en te gillen. Tot de oude man weer het woord nam en zei: het is duidelijk dat we verraders hebben. Niemand is vannacht in ons dorp geweest. De hertog zou er dagen over moeten doen voordat hij genoeg soldaten verzameld had om ons durven aan te vallen. Iemand van binnen heeft dit gedaan, of meer mensen, dit moeten we oplossen. We moeten ze vinden en ze onthoofden, zoals met de adel gebeurd, de koning mag hier nooit meer terugkomen. Ik leef nu al vele jaren en de absolute macht heeft ons niets dan ellende gekost. Wij kregen de glorie van militaire overwinningen niet, wij kregen het vele voedsel van de koningen niet, wij kregen hun geld niet. Nee, wij betaalden dat, en wat kregen we er voor terug, inderdaad, niets. De revolutionairen zijn dood, maar ze hebben ons iets gegeven, iets dat veel belangrijker is dan al die dingen die we de hertog moesten geven. Ze gaven ons hoop, en laat dat niet met hun dood vervlogen zijn oh burgers, oh trots Frans volk, laten we in actie blijven komen, en deze ellendelingen opsporen en uit ons dorp halen op dezelfde manier als ze met onze helden hebben gedaan. We zullen de dode revolutionairen op gepaste wijze eren. Maar eerst moeten we een veilig dorp maken. Terwijl iedereen weer enige hoop en moed hervond stonden enkele burgers te gniffelen. Eentje veegde voordat hij wegliep nog zijn hand af aan een muur. Een kleine rode vlek bleef achter.
Hier begon het verhaal van de royalisten van Roche de Nez.
Basis info
Aantal spelers: Zo veel mogelijk
Claimen: Ja
Netwerken: Ja
Hints: Nee
Afscheidsbrief: Nee
Klaagmuur: Ja
BM-opvolging: Oude BM kiest nieuwe
Manier van stemmen: In topic Lynch Rood BM Groen
Eindtijd stemmen: 23:00
Mogelijke rollen
Goedjes
- Beschermengel V1
- Burger
- Dorpsoudste V2
- Heks V1a
- Jager V2
- Ziener V1
Neutraaltjes
- Cupido V2
Slechtjes
- Wolf
- Infectiewolf V1
- Welp V2a
Extra: Elk slechtje kan elke nacht 1 speler afschermen tegen zieneringen. Maximaal de helft van alle wolven kunnen per nacht afgeschermd worden door wolven.
Deadline morgen 23:00
Laatst bewerkt door een moderator:
