RPG | Het zuidelijke land

[DeletedUser16774]

Naam: Roos
Post: #5
Plaats: kraaiennest

Het gevecht ging er hard aan toe. Overal leed de bemanning, behalve hier. Roos had de veiligste plaats die er is. Niemand die levend boven geraakt, en het is bijna onmogelijk om haar van beneden te raken met een wapen. Eén keer klom er wel iemand naar boven, maar die schoot Roos meteen door zijn kop.

"Kapitein geraakt!" riep Charles opeens. "O, jeetje!" zei Roos. Wel vreemd, want er was geen enkele vijand in de buurt. Terwijl onder het gevecht verderging, begon Roos te vuren richting het vijandelijke kraaiennest. Ze raakte zo vaak de paal dat het vijandelijke kraaiennest helemaal de zee in vloog. "Pff, dat heeft me wel wat kogels gekost!" zei Roos. Gelukkig was het gevecht bijna gedaan.

Plots zag Roos dat een piraat Soldire in zijn hoofd schoot. Ze was in shock. Meteen schoot ze de piraat in zijn ****** tot hij niet meer bewoog, toen sprong ze zonder trap of ladder van het kraaiennest af. Een paar tonnen braken haar val. Roos spurtte naar Soldire. Die knappe jongen waar hij zo veel van hield, was dood. Nee, toch nog niet. Maar het zou niet lang meer duren. "Soldire," zei ze zacht, "ik ben het, Roos. Ik wil dat je nog weet... Dat ik van je houd." Ze zag hem glimlachen. Ze wist dat dat een ja betekende. Toen kuste ze hem net zo lang tot hij echt dood was.

Het gevecht was uiteindelijk voorbij. Het schip schudde de vijand voorlopig af, maar we hadden zeker niet gewonnen. Roos zat huilend op haar knieën naast Soldire. Uiteindelijk begroef ze hem, hoewel er niets te graven viel.

 

[DeletedUser]

Naam: Charles
Post: #5 denk ik
Locatie: A la schip

Charles ging beklom de trap naar boven en ging aan het stuur staan, neerkijkend op al zijn mede matrozen. "Sommige van jullie ken ik, andere ken ik niet. Degene die me kennen, weten dat ik capabel ben. Nu vragen de domme en onnadenkende onder jullie natuurlijk, capabel voor wat? Kapitein is het antwoord." Ze keken hem aan. Sommige deden hun best hun lach binnen te houden, anderen bemoedigigend, andere niet uitmakend. "Deze aanval. In het midden ging onze... Geweldige" Charles liet een grijns tonen,"kapitein ten onder. Wat zonde." Charles zijn uitdrukking maakte duidelijk aan iedereen, dat hij het prachtig vond. Net zoals elke echte piraat. "Daarom is er vervanging nodig, waar ik toe in staat ben. Alle buit wordt eerlijk verdeeld met de regel, de helft wordt eerlijk verdeeld, een derde aan het schip, en een zesde aan de kapitein. (normaal gesproken nam de kapitein de helft voor zichzelf) Verder stel ik voor, als ik word verkozen door mijn kameraden als kapitein, om vanavond een feest te organiseren ter na gedachtenis van de arme boekaniers en andere die vandaag zijn gestorven." Charles hield een pauze, draaide zich om, maar net voordat hij naar beneden liep voegde hij er nog een laatste zin aan toe. "Iedereen die niet van plan is het leven door te gaan als boekanier laat ik gewoon gaan." Hij liep verder de trap af. Hij ontving een scherpe blik van de Dief, die hij geen blik waardig gunde. Hij liep door naar de Navigator. "Graag gedaan." zei hij.

 

[RabbidRobin]

Naam: Occy de Octopus
Post: #1
Plaats: Diep in de zee.

Hij dook op, hij was te lang onder water geweest. Het was etenstijd. Hij had honger en speurde de omgeving af, op zoek naar iets om te eten. Zijn maagje knorde toen hij iets te eten vond. Het was een schip, de Blue Pearl deinde zachtjes op de golven. Een glimlach verscheen op zijn slijmerige gezicht. Hij grijnsde, voor zover een octopus kan doen. Hij was een gemuteerde octopus, hij hield van vlees en van het opslorpen van mensenhuid, waarna hij met de botten een bowlingspel maakte. Hij hield van bowlen, echter was hij zijn vorige bowlset kwijtgeraakt. Het was tijd voor een nieuwe. Hij zwom met zijn superglibberige tentakels richting het schip en zette zich vast op de kiel van het schip. De zon was al aan het dalen, hij zou nu nog even slapen. Wanneer de nacht uiteindelijk viel, was het klaar om te nemen wat hij nodig had.

De nacht viel, het laatste licht verdween uit het water. Een anker werd overboord gegooid. De bemanning ging vredig slapen. Maar, voor hoelang nog? Hij kroop uit zijn donkere verstopplaats en begaf zich naar het oppervlakte. Hij maakte zijn zuignappen vast aan de zijkant van het schip en kroop zo naar boven, poot per poot. Vervolgens sprong hij met een luide smak op het dek. Hij bleef stokstijf staan, dat was meer lawaai dan hij verwacht had. Echter was er na een minuut of vijf nog steeds geen reactie. Occy veegde met zijn 5e tentakel het zweet van zijn voorhoofd en vervolgde zijn weg doorheen de kajuiten van het schip.

'STRIKE!', alle kegels waren in 1 keer omvergegooid. Occy sprong in de lucht van blijdschap. Ze waren allemaal dood en hij had een hele volledig set kunnen knutselen van hun botten. De botten glansden nog, het kraken van de schedel op de botten maakte zo'n heerlijk geluid dat hij nog heel de middag lang bowlde.

Heel de bemanning van The Blue Pearl sterft. De rest moet eens dringend actiever gaan worden.​