[RPG]Straxila

[DeletedUser16774]

Post: 6
Personage: Roos
Plaats: Thayes

De volgende ochtend werd Roos lekker dicht tegen Arthur aan wakker. Arthur was al wakker en hij genoot ervan om naar haar staren, terwijl hij haar omhelsde. Wat zag ze er toch prachtig uit. "Goedemorgen", zei hij. "Goedemorgen, Arthur. Ik houd van je", antwoordde Roos. Zo bleven ze daar nog een tijdje liggen, want ze waren hun houding nog niet beu. Toen ze wat wakkerder waren en minder lui begonnen ze elkaar rustig te zoenen.

Uiteindelijk besloten ze om op te staan. "Kom mee, Roos, dan gaan we beneden ontbijten!" zei Arthur. Roos knikte. Nadat ze zich hadden omgekleed, wou Roos op Traels deur kloppen, maar Arthur pakte haar hand en zei: "Laat hem maar, ik denk dat hij moe is. Hij wilt vast uitslapen." Toen het koppel beneden kwam, was de herbergier vreemd genoeg nergens te bekennen. "Vreemd," zei Roos, "maar ach, hij wilt vast ook eens een keertje uitslapen. Jij hebt vast geen eten bij?" "Ehm, Trael heeft wel wat brood en zo meegenomen, maar het is beter dat we die niet wakker maken. We zullen wel ontbijten in een café verderop", antwoordde Arthur. Om er wat sneller te geraken, drukte Roos op een knop, waardoor haar schip naar hen vloog om hen op te pikken. Toen Roos en Arthur naar het schip overgebracht waren door een straal, beval Roos het schip om naar een café te vliegen waar ze konden ontbijten. Tijdens de reis van zo'n twee minuten sliep ze nog even half op Arthurs schoot, want ze was geen ochtendmens. Arthur kuste haar ook graag op haar hoofd.

In het café at Roos een donut met een warme chocomelk. Arthur dronk ook een warme chocomelk, maar at een suikercroissant. Hij vroeg wel aan de ober of hij een mes en choco kreeg, want zo smaakte de croissant veel lekkerder. Na het lekkere maal (en afgerekend te hebben) stonden Roos en Arthur recht, pakten elkaars handen vast en keken elkaar liefdevol in de ogen. "Ik moet nu gaan en jij moet terug naar de herberg om zo met Trael verder te trekken. Zie ik je vanavond nog kort?" "Is goed", zei Arthur. Ze wisselden elkaars gebruikersnamen en wachtwoorden uit van een app, waarmee ze elkaar konden opsporen. Enkel zij konden dit doen, want voor de opsporing moest je je vingerafdruk laten scannen. Roos bracht Arthur nog vlug terug naar de herberg en gaf hem een lange zoen, die veel te kort leek. "Tot vanavond, ik houd van je!" "Ik houd ook van jou!"

 

[DeletedUser16774]

Post: 7
Personage: Roos
Plaats: Thayes

Roos zat lekker te badderen. Ze had het zo leuk met Arthur gehad. Roos was nog nooit zo verliefd als nu. Terwijl ze genoot van het warme water, stuurde ze kleffe sms'jes naar Arthur en ze kreeg er telkens 1 terug. Ja, die twee hielden van elkaar. Er stond trouwens ook op Facebook dat ze een relatie hadden.

Toen Roos omgekleed beneden stond, besloot ze om eens te kijken hoe het gaat in haar rozeinmijn. Na een tijdje kwam ze er aan. "Hoeveel euro hebben we met onze rozeinen verdiend?" vroeg Roos aan Ralph, de man die de leiding had in de mijn. De man antwoordde een groot getal dat ik nu niet ga zeggen, omdat ik de waarde van geld nog niet echt ken. Het zou dus waarschijnlijk onrealistisch zijn. In ieder geval was Roos heel tevreden.

Nadat Roos haar deel (zo'n 80 procent) van het geld op de bank had gestort, bekeek ze haar rekening. "Dit is geweldig! Ik kan eindelijk mijn droom laten uitkomen!" Roos droomde namelijk altijd al van een eigen dorp te hebben, waarin zij de baas was. Roos keek op haar klok en zag dat het tijd was om naar de handbaltraining te gaan.

Nadat Roos had getraind en gedoucht, was het tijd om even naar Arthur te gaan. Via de gps vloog ze naar de plek waar zij de nacht gingen doorbrengen. Meteen toen ze binnenkwam werd ze begroet door haar lief met een omhelzing. Ze keken elkaar daarna weer in de ogen en zoenden elkaar. "Waar is Trael?" vroeg Roos uiteindelijk. "In de kamer hiernaast, kom maar", antwoordde Arthur. Hij pakte haar hand vast en leidde haar naar de bar, waar Trael iets aan het drinken was. Roos dacht dat het een koffie of zo was. Roos en Trael groetten elkaar en daarna nam Roos het woord: "Wat fijn om je weer te zien, Trael. Maar ik ben hier eigenlijk niet alleen om Arthur te zien. Ik wil je graag een belangrijk voorstel doen. Je moet er goed over nadenken. Je weet dat je gezocht wordt, en ik heb daar de perfecte oplossing voor. Ik ben al lang aan het sparen om op een gunstig eiland mijn eigen dorp te bouwen. Het wordt een dorp met alles erop en eraan: grote huizen, een cool stadhuis, een groot sportstadion, een enorm vliegveld, winkels voor wezens van andere planeten en nog veel meer. Waarschijnlijk ook een paar mijnen, maar dat hangt van de grond af. Nu was mijn vraag of jij en Arthur niet met me mee willen. Jullie zullen ongetwijfeld een belangrijke machtspositie hebben, vooral jij, Arthur, jij wordt koning als je meekomt. Van de politie en de criminelen zullen jullie ongetwijfeld geen last meer hebben. Natuurlijk zorg ik ook voor een leger om de orde en veiligheid te handhaven. Wat denk je ervan? Je hoeft nu nog niet te beslissen, als je wilt."

 

[DeletedUser]

BumpderRIP

 

[DeletedUser16774]

Post: 7
Personage: Roos
Plaats: Thayes

Roos zag Trael glimlachen. "Dit komt goed", dacht Roos. "Rose," zei hij, "ik vind je plan heel erg g ..." verder kwam hij niet. Een soort dartpijl vloog recht in zijn linkerbeen. Onmiddellijk viel Trael op de grond, bewusteloos. "Neeeeeeeeeeeeee!" schreeuwden Roos en Arthur tegelijk. Maar Roos was slim en rende de dader achterna. Het was een man in donkere kleren en het was al donker, dus Roos wist niet of ze hem nog zou inhalen. Ze zag de man in de bergen vluchten. Toen die gewaarwerd dat Roos hem achtervolgde, begon hij minigranaten naar Roos te gooien. Roos wist ze met moeite te ontwijken. Gelukkig was de man niet zo snel. Uiteindelijk liep Roos op ongeveer anderhalve meter van hem. Toen deed ze een krachtige vuurtackle, waarmee ze de man bewusteloos op de grond liet vallen.

Vijf minuten later kwamen de ziekenwagen en de politie. Roos en Arthur hielden elkaars hand vast, beide handen waren klam. Ze waren erg bezorgd om Trael. "Roos, wil je bij mij slapen vannacht?" vroeg Arthur. Je kon het verdriet van zijn gezicht en zijn stem aflezen. Rose knikte. Nog diezelfde nacht werd Arthur wakker gebeld door het ziekenhuis. Roos sliep nog half, maar luisterde toch mee. Ze hoorde vrijwel niets, hoewel ze dicht tegen hem aan lag, maar toen ze Arthur hoorde, was ze meteen klaarwakker. "Het spijt me, jongeman", hoorde ze nog net. Arthur gooide zijn gsm een paar meter verder op de mat en begon toen te snikken in Roos' armen. Roos had geen uitleg nodig, ze wist wat er aan de hand was. Bijna zo hard als Arthur begon Roos ook te huilen en ze klemde Arthur om zich heen. Ze had Trael erg gemogen.

 

[DeletedUser16774]

Post: 8
Personage: Roos
Plaats: Thayes

Arthur keek weer eens naar een karatematch van Roos. Natuurlijk was ze opnieuw aan het winnen. Hoe kon dat anders? Ze was zo goed. En dat niet alleen, ze was ook nog eens erg aantrekkelijk en lief. Arthur voelde zich de gelukkigste man van alle universa met Roos als zijn vriendinnetje. Hij wilde haar nooit meer kwijt en hij wist dat het wederzijds was. Toen Rose de hele karatewedstrijd had gewonnen, doken er plots tientallen mannen de arena in. Ze waren sterk bepantserd en zwaarbewapend. Arthur keek achter zich. Hij verwachtte dat de agenten die er de wacht hielden meteen in actie zouden schieten, maar ze lagen allemaal bewusteloos op de grond. Roos was nu zwaar in gevecht met haar aanvallers. Ze wist er 1 neer te maaien, maar haar verzet was tevergeefs. Ze waren te sterk bepantserd. Meteen sprong Arthur van de plek op de tribune waarop hij zat - wat gelukkig maar 3 meter was - en viel de sterk bepantserde mannen aan. Maar hij kon er zonder wapens of kracht al helemaal niets tegen beginnen. Ze pakten met zeker 4 man hem in een greep waaruit hij onmogelijk kon ontsnappen. Hij zag dat Roos vastgebonden was met vuurbestendige draad. Ze kon onmogelijk nog iets doen. De tranen liepen van haar ogen, net zoals Arthur. "Arthur," kuchte ze, "ik houd van je ... ik zal altijd van je blijven houden ... dat is sterker dan ... sterker dan de dood." Een man pakte zijn zwaard en onthoofde Roos. Nog voor het gebeurd was overstroomde zijn gezicht met tranen en riep hij: "Nee, Roos, niet jij ook! Ik kan niet zonder je!" Toen werd alles zwart voor zijn ogen.

Arthur schoot wakker, zijn hart klopte snel en hij was nog steeds bang en begon te schreeuwen. Toen werd Roos, die dicht tegen hem aanlag, ook wakker en streelde hem. "Rustig maar," zei ze, "het was maar een droom." Arthur kalmeerde - niemand kon hem beter kalmeren dan Roos - en kroop dichter tegen Roos aan. "Wat droomde je?" vroeg ze. "Het was verschrikkelijk ... ik droomde dat jij voor mijn ogen onthoofd werd!" Arthur begon weer te snikken: "Ik wil je niet kwijt, je bent het laatste wat ik heb!" Roos gaf hem een dikke knuffel, die nog de hele nacht zou duren. "Rustig maar," suste ze, "ik blijf voor altijd bij je." Arthur genoot van de knuffel en met Roos dicht tegen zich aan voelde hij zich heel gelukkig.

De volgende dag was de begrafenis van Trael. Veel mensen waren er niet, want niet veel mensen kenden Trael. Roos was wel blij dat Xyzzy erbij was. Ze mocht haar erg. Roos had verwacht dat Arthur heel verdrietig zou zijn, en dat was hij ook, maar hij wist zich flink te houden. Roos en Arthur bleven elkaars hand vasthouden, dat hielp hem ook erg. De man die als beroep had het gat te graven, gaf een teken dat het klaar was, maar voor Trael begraven werd, hield Xyzzy een toespraak: "Beste mensen, bedankt dat u allemaal gekomen bent. Wij zijn hier vandaag bijeengekomen, omdat onze goede vriend, Trael, helaas van het leven beroofd is. Hij betekende veel voor ons allemaal, hij was zeer dapper en we zullen hem erg gaan missen. Ik heb hem niet lang gekend, maar toch ben ik erg gechoqueerd door dit bedroevende voorval." Roos kon zien dat Xyzzy zelfs een traantje moest laten van verdriet, en dat terwijl ze hem nog maar net kende. Arthur liet Roos' hand langzaam los en ging naar voren, want hij wilde ook iets zeggen over Trael. Ondertussen nam Roos Xyzzy in haar armen, die het gevecht met haar tranen verloren had. Arthur nam nu het woord: "Trael ... was ... echt als een vader voor mij. Een maand nadat ik geboren was, werd ik een wees door een ongeval. Dat herinner ik me natuurlijk niet meer, maar Trael heeft het me duizend keren verteld. Ja, hij heeft al die tijd voor me gezorgd. Hij was als een vader én als een broer voor me. Ik heb hem niet echt gezien als vader, meer als een goede vriend. Zo goed en lief was hij. En ... ik mis hem echt heel erg!" Arthur barstte in tranen uit. Roos stond al achter hem om ook iets over hem te zeggen, dus Xyzzy gebaarde en sloot Arthur in haar armen. Lang duurde de knuffel niet, want Arthur wilde dolgraag naar Roos luisteren. Roos begon met spreken: "Trael heb ik sinds kort ontmoet, toen ik hem bijna aanreed op de fiets. Sindsdien zijn we in contact gekomen en ben ik heel goed met hem en Arthur bevriend geraakt. Erg goed kende ik hem niet, maar ik weet zeker dat hij een heel, héél goed mens was." Roos begon nu ook te snikken, maar ze vermande zich snel en ging verder: "Hij heeft namelijk van de jonge Arthur zo'n lieve jongen gemaakt ... de jongen waar ik op verliefd ben geworden." Ze keek naar Arthur en glimlachte. Ook hij glimlachte. Met tranen in 4 ogen vlogen ze elkaar in de armen en kusten elkaar. Het was Rose gelukt om hem toch een beetje op te vrolijken.

Aan de koffietafel zei Arthur tegen Roos: "Roos, we hebben het niet meer gehad over je voorstel ... toen dat gebeurde. Maar ik vind het een zeer leuk idee en wil graag verder een dorp met je stichten." Roos glimlachte en zonder na te denken gaven ze elkaar nog een kusje van geluk. Maar Trael zouden ze helaas nooit kunnen vergeten.

 

[DeletedUser16774]

Post: 9
Personage: Roos
Plaats: Thayes

In de namiddag waren Roos en Arthur al een beetje opgevrolijkt. "Kom naar mijn huis, Arthur, dan laat ik je de plannen zien voor de nieuwe stad. Als we goed doorwerken, kunnen we morgen vertrekken naar de locatie", zei Roos. Arthur glimlachte en ze liepen dus hand in hand naar Roos' huis.

Roos ging even een bord en een alcoholstift halen om het fatsoenlijk aan Arthur uit te kunnen leggen. Ze begon het uit te leggen: "Dus, de meest gunstige plek om onze stad te stichten is op een eiland." Roos pakte de kaart van Thayes en duidde het eiland erop aan. Het was een eiland ver van de rest van het land op Thayes, met enkele mini-eilanden die bij de stad zouden horen. "Hihi," lachte Arthur, "dat eiland is in de vorm van een kegel!" Roos lachte en ging verder: "Natuurlijk kunnen wij niet met ons tweetjes een hele stad bevolken, ik heb een 100-tal mensen geselecteerd om met ons mee te gaan. Onder die mensen zitten ook mijn ploegmaten van de handbal, ken je hen nog? Een belangrijk onderdeel van de stad is verdediging. Daarom komen er veel sterke, zwaarbewapende robots mee die verantwoordelijk zullen zijn voor de verdediging van de stad. Op de mini-eilanden komen krachtige kanonnen en luchtafweer. Dat laatste zal zeer veel voorkomen op het eiland, aangezien het omgeven is door zee. Ook heb ik veel krachtige onderwatermijnen voorzien. In de stad zal economie en vervoer ook geen probleem zijn." "Roos?" vroeg Arthur, "Weet je dat je er erg knap uitziet als je aan het uitleggen bent?" Arthur moest bij de zaak blijven, maar Roos kon onmogelijk boos op hem worden. "Dank je, jij bent ook erg knap!" antwoordde Roos. Ze kon niet stoppen met in zijn ogen te kijken. Het waren pubers, dus niet veel aan te doen. Roos besloot om alles maar verder uit te leggen op Arthurs schoot, dat was veel minder saai voor beiden.

Die avond ging Roos nog naar haar karatetraining. Roos wist wel dat haar trainer ziek was, maar ze had de dojo op dat uur, dus ze besloot op er een beetje aan yoga te doen in haar badjas. Arthur ging haar mee brengen. Toen ze aankwamen, vroeg Roos: "Liefje, kun je me over anderhalf uur hier ophalen?" Arthur knikte. "Dankjewel, tot zo", zei Roos en ze drukte nog een kus op zijn lippen voor ze de sporthal binnenliep.

Weet je, ik weet niets van yoga en als ik het wel zou weten, zou het saai zijn, dus ik sla dat even over.

Toen Roos de dojo uitkwam, stond Arthur al op hem te wachten. Hij was vroeg. Maar waar hij niet op gerekend had, was dat zijn vriendinnetje in een sexy badjes naar buiten zou komen. Ze had zich vast nog omgekleed in haar kleedkamer. "Hey", begroette Roos hem en gaf hem een kus. Arthur stond bij wijze van spreken nog steeds te kwijlen en zei: "Roos ... je ziet er prachtig uit!" Roos ontzag de knappe jongen natuurlijk niet en kroop in zijn armen. Een lange zoen volgde. Beiden waren nu opgewonden en Roos trok Arthur dus mee haar kleedkamer in. Een lange, intieme zoenpartij volgde. De pubers konden geen genoeg van elkaar krijgen en Roos trok Arthurs T-shirt uit. Arthur vond het fijn dat hun manier van liefde uiten evolueerde en trok dus Roos' badjas uit. Zijn mond stond open. Hij had nog nooit zoveel van haar gezien. Uiteindelijk douchten ze lekker samen.

Toen ze thuiskwamen waren ze natuurlijk weer aangekleed. "Wow, Roos, dat was echt geweldig!" zei Arthur. Roos vond het nog niet genoeg en pakte Arthur bij zijn hand. "Kom mee, ik breng je naar mijn slaapkamer!" riep ze met haar lief stemmetje.

 

[DeletedUser16774]

Post: 10
Personage: Roos
Plaats: Thayes

Je kunt je wel voorstellen dat het voor Roos en Arthur een zalige nacht was. Arthur werd de volgende dag al vroeg wakker. Hij lag nog steeds in dezelfde omarming als gisterenavond, toen ze voldaan en knuffelend in slaap waren gevallen. Hij kon nog steeds niet geloven dat ze echt seks hadden gehad. Dat was toch te mooi om waar te zijn? Hoeveel karatefans zouden daarvan gedroomd hebben? Maar Roos was voor Arthur niet gewoon een sexy idool, nee, hij hield van al haar karaktertrekken, iedere moedervlek en elk plekje op haar lichaam. Hoewel, hij kon dat eergisteren nog niet zeggen, maar dat doet er niet toe. Arthur wist dat zijn gevoelens wederzijds waren. Hij voelde gewoon dat ze nooit meer van elkaar zouden scheiden en altijd van elkaar zouden houden. Misschien zou hij ooit wel kinderen bij haar verwekken. Dat zou leuk zijn! En nu lag ze daar nog steeds dicht tegen hem. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Ze had de nacht doorgebracht op haar zij in een knuffel met Arthur, die in dezelfde houding met haar in slaap was gevallen. Wat was dat lekker warm. Arthur herinnerde zich dat het vandaag Pasen was. "O ja, bijna vergeten! Ik ga Roos verrassen!" dacht Arthur.

Het was moeilijk om afstand te nemen van die heerlijke houding. Na zeker een kwartier lukte het hem toch. Hij gaf haar nog een zacht kusje op haar voorhoofd en rende toen naar beneden. Daar deed hij zijn zak open, die hij ergens in het huis van Roos gelegd had. Daar zaten paaseieren in. Arthur verstopte ze niet al te moeilijk in de keuken en de woonkamer. Hij haastte zich wel, want hij wou zo snel mogelijk terug naar Roos. Niet alleen omdat hij enorm veel van haar hield, maar ook omdat Rose weleens wakker zou kunnen worden, hoewel ze echt geen ochtendmens was. Dan zou de verrassing verprutst zijn. Toen hij weer in de warme slaapkamer aankwam, lag Roos nog steeds te slapen. Hij kroop weer bij haar onder de dekens en ging in dezelfde houding liggen met haar als vannacht, alleen dan wel op zijn buik en met zijn rechterbeen licht over haar heen. Dit keer was hij degene wiens lichaam koud was, maar daar had Roos nu geen last van. Al gauw viel Arthur weer in slaap.

Een uur voordat Roos en Arthur moesten opstaan, ontwaakte Roos langzaam. Arthur lag nog steeds dicht tegen haar aan. Hij zag er zo schattig uit, en sexy. Ze kon het niet laten om Arthur onder de dekens te strelen en extra te knuffelen. Ze wist dat hij dat lekker vond. Zo werd Arthur ook langzaam wakker. Echt de beste manier om wakker te worden. Toen hij zijn ogen opendeed, gaf hij Roos meteen een zoen. Dat werden er meer en uiteindelijk lagen ze weer te 'rollen' in het bed. Toen ze uiteindelijk toch gingen opstaan, wat moeilijk was, gingen ze zich omkleden. Arthur werd een beetje ongeduldig om zijn verrassing te kunnen tonen, maar ja, vrouwen hè? Die moeten altijd lang aan hun haar prutsen. Of je het verschil ziet is voor veel mannen een raadsel, maar ik denk niet dat er een verschil is.

"Roos, je haar zit goed zo, kom ontbijten!" Arthur werd ongeduldig, maar hij klonk nog steeds vrolijk en aantrekkelijk. "Wacht nou even, Arthur, ik ben bijna klaar. Bovendien hebben we nog genoeg tijd, we moeten pas over twee uur op de afspraak zijn om het dorp te stichten! Ga anders al naar beneden, ik ben er over vijf minuten!" Arthur schudde zijn hoofd. "Kom mee," zei hij, "je haar zit perfect, ik draag je wel naar beneden." En dat deed hij ook. "Arthur, wacht, ik ..." protesteerde Roos nog, maar het had geen zin. Ze was natuurlijk niet boos, ik bedoel, hij had sowieso gelijk en hoe kon je nu boos worden op iemand die je zo graag ziet?

Beneden aan de trap zette Arthur haar neer. Het viel hem om dat haar voetjes het schattigst waren van heel haar lichaam. Toen ze de woonkamer betraden, viel Roos' mond open van verbazing. "OMG, de paashaas is hier geweest! Of wacht ..." Roos keek met een lieflijke glimlach - zo kon alleen zij het - naar Arthur en gaf hem toen een zoen om zijn wang. "Dank je", zei ze. Ze hadden samen veel plezier met paaseieren zoeken. Het was ook leuk om een eitje en chocolade als ontbijt te hebben.