• Gegroet, sterveling! Nieuw op het forum?
    Als je wilt deelnemen aan het forum heb je een forumaccount nodig. Registeer er snel een! Heb je al een forumaccount? Dan kun je hier inloggen.

Het Geheime Spel - Het Kasteel

Status
Niet open voor verdere reacties.

DeletedUser19654

Gast
Succes iedereen!!

Denk dat ik het niet moeilijk krijg. Ga nu al lekker iets op gestuurd voor morgen xD
 

DeletedUser

Gast
Mensen ik heb gezien dat er geen welp inzit dus claimen mag altijd ik claim met alle plezier terug.
 

DeletedUser20686

Gast
Mensen die onderling goud willen ruilen mogen dat meldeN!

Verder succes iedereen :)
 
RabbidRobin

RabbidRobin

Ex-Teamleider Forum
Ik heb nog maar de helft van de inzendingen die ik moet hebben. Gelieve niet te vergeten dat de eerste deadline vanavond 20.00 uur is. Aangezien ik hoop op inactiviteitsdoden ga ik geen mensen porren.
 
RabbidRobin

RabbidRobin

Ex-Teamleider Forum
- Dag 1 -​

De nacht daalde neer over het kasteel. De meeste kasteelbewoners hadden rustig op hun kamer gezeten en werden nu naar beneden geroepen om gezamenlijk het avondmaal te nuttigen. Het was al vrij laat en iedereen rammelde van de honger. Sommigen hadden het kasteel al verkend, maar het merendeel was vrij schuw en wachtte totdat de graaf meer uitleg ging geven over het erven van het kasteel. Toen de klok enkele keren had geslagen en er over heel het kasteel butlers waren opgedoken was het voor iedereen duidelijk geweest dat de graaf rijk was. Zo veel butlers moest veel geld betekenen. Toen de gasten uiteindelijk beneden kwamen en gezellig rond de lange, tafel gingen zitten zagen ze dat alle plaatsen gevuld waren. De graaf had dus geweten hoevel personen er naar het kasteel kwamen. Vreemd.

Na een heerlijke maaltijd te hebben genuttigd, gingen ze allemaal terug naar hun kamers, hun buikjes vol met fazantenpaté en een vreemde gele peulvrucht. Het eten had iedereen gesmaakt en toen ten slotte de klok voor een laatste keer die dag zichzelf luidde kroop iedereen in bed. De graaf had laten weten dat hij de volgende dag iedereen zou laten samenkomen om de plannen te bespreken. In de tussentijd zou de graaf alle kosten vergoeden en konden de gasten vrij gebruik maken van alle dingen in het kasteel. Iedere bezoeker droomde al van de verschillende leuke dingen die hij zou kunnen doen de volgende dag.

Vanuit de ogen van meneer De Wit

Meneer De Wit zei:
Ik stond vanmorgend op, nog nadenkend over wat ik vandaag allemaal zou doen in het kasteel. Toen wist ik nog niet welke gruwelijke taferelen er zich die dag zouden afspelen. Ik huiver bij het vertellen dat ik op dat moment nog droogjes zat te mijmeren over welk zwembad ik eerst zou bezwemmen. Het kasteel was groot, het weer was geweldig en natuurlijk waren er zwembaden aanwezig in het kasteel. Nog nadenkend over mijn luxueuze leventje, ik zou er van gaan genieten zolang het zou kunnen, nu blijkt dat dat niet zo lang kon. Ik daalde van de trap af, nog vaag proberend te herinneren welke kant de eetzaal was. Ik dwaalde even door het kasteel, geen idee waarom ik de weg niet zo goed vond. Normaal gezien heb ik een vrij goed geheugen en oriënteringsgevoel. Toch liet het mij deze keer in de steek. Na een kwartiertje te hebben gezocht, vond ik uiteindelijk toch de eetzaal. Ik opende de deur en keek naar binnen. Er zaten nog geen mensen aan de eettafel. Ik vloekte toen ik besefte dat mijn horloge nog boven lag, op het nachtkastje. Ik wist dus niet hoe laat het was. Als mijn geheugen me niet in de steek liet, dacht ik me te herinneren dat de graaf had gemeld dat we konden ontbijten tussen 9 en 11. Geen idee hoe laat het was, maar in ieder geval nog geen elven, ging ik aan de eettafel zitten. De tafel was leeg, schoon en opgeruimd. Ik geeuwde, blijkbaar was het toch nog vroeger dan ik had gedacht. En dat is het moment dat julie binnenkwamen en me in gevangenschap namen.
Klik om te vergroten...

De butler stopte met schrijven. Hij had elk woord dat meneer De Wit had genoteerd keurig genoteerd. Het was belangrijk alle verhalen te noteren, met elkaar te vergelijken om zo hopelijk een verdachte te kunnen aanduiden. Hij hoopte in ieder geval dat het een van de gasten was. Hij durfde er niet aan te denken dat iemand van het kasteel zelf zoiets op zijn geweten zou kunnen hebben. Hij zuchtte, tot nu klopte alle verhalen van de gasten. Verder was er ook de serieuze verdenking dat iemand van het personeel het had gedaan. Ze sliepen namelijk allemaal in dezelfde grote zaal. De graaf behandelde hen goed, maar had toch een grote zaal laten bouwen waar het personeel zou kunnen slapen. De deur ging nooit op slot, dus in principe zou iedereen er in en uit kunnen wandelen. Echter was het wel gebeurd in de slaapzaal van het personeel, de kans dat iemand van hen het had gedaan was dus niet klein.

Meneer de Wit bedankte de butler en wreef over zijn polsen nu zijn handboeien weg waren gehaald. Hij keerde terug naar de eetzaal, waar al een paar andere mensen neerzaten. Iedereen werd in gevangenschap gehouden in een van de vele kerkers totdat er iemand van het personeel hun verhaal zou horen, opschrijven en tenslotte hen vrij zou laten. De graaf had zijn kasteel op een eigen stuk land gezet. Hij beweerde nu dat hij het probleem zelf zou moeten oplossen, de politie had hier niets mee te maken. Iedereen vond zijn beslissing raar, maar legde zich er bij neer. Al bij al wilden ze geen van al het willen riskeren om hun kans te verliezen op het bemachtigen van de eigendomsrechten van het kasteel. Ze zouden allemaal dus wat meer op hun hoede zijn na het voorval maar meer ook niet. Ze mochten van de graaf het kasteel niet verlaten, wat bij sommigen toch wel wat argwaan opwekte. Echter werden ze continu in het oog gehouden door enkele leden van het personeel. Ontsnappen was niet echt mogelijk, ze wilden er ook niet aan denken wat er zou gebeuren als ze het probeerden. Iedereen was nog steeds van streek, dus er was sowieso niet echt iemand die nog helemaal helder kon nadenken.

Meneer de Wit ging neerzitten naast een vrij jonge vrouw. Hij had haar gisteren niet opgemerkt aan het eten, en bestuurde haar nu dan ook aandachtig. Er was iets vreemd aan de vrouw, iets wat hij niet kon plaatsen. Wist zij meer over dit alles. Ze draaide haar hoofd en keek hem met betraande ogen aan. Een rode blos verscheen op zijn wang, had hij haar nu zitten bespioneren? Had hij haar nu bang gemaakt, aan het huilen gebracht. Maar nee, die gedachte verwierp hij al snel. Ze was gewoon nog wat van streek. Hij vroeg of hij met iets kon helpen. De vrouw schudde haar hoofd en stortte zichzelf in een nieuwe huilbui. Hij wist niet waarom hij het deed, hij was normaliter een bange, verlegen man, maar hij stond op en knuffelde haar. Hij troostte haar en sprak enkele bemoedigende woorden. De vrouw snikte, beefde en knikte uiteindelijk. Ze veegde haar tranen weg en een betraande glimlach verscheen op haar gezicht, hij kon nu ook lachen. De vrouw praatte zichzelf wat moed in en hij liet haar los. Meteen voelde hij dat gevoel weer, alsof er een band was verbreken, iets weg werd genomen. Een speciaal gevoel, iets magisch. Hij ging terug op zijn plaats zitten en de vrouw startte een aangenaam gesprek over koetjes en kalfjes.

Na een heel gesprek dat over vanalles en nog wat ging had hij veel bijgeleerd. Anne Vanderberghe was een dierenarts en was hier omdat ze altijd al een prinses wou zijn. En als klein meisje had ze al gedroomd van kastelen en prinsen. Ze droomde ervan om dit kasteel te erven en hier haar praktijk te maken. Er was genoeg ruimte voor verschillende verblijfplaatsen voor de dieren de ze verzorgde en daarnaast nog voldoende ruimte om zichzelf een prinses te voelen. Haar blije droom vulde hem met blijdschap. Het was een pak beter dan zijn reden, die hij dan ook voor zichzelf had gehouden. Ze woonde hier niet ver vandaan en was vrij goed bevriend met mevrouw van Look, die iets later ook bij hen kwam zitten. Beide waren ze vrij ongerust over de situatie hier. Ze waren beide naar hier gekomen, met totaal andere bedoelingen, totaal andere redenen en ze voelden zich allemaal even klein in vergelijking met het kasteel en de vreemde, gure dingen die hier gebeurden.

Ze waren net over katten en hoe vreselijk die dieren konden zijn toen de deur luid opensloeg. De 3 gasten werden ruw uit hun gesprek gehaald. Ze keken rond zich heen en zagen dat bijna iedereen in de ruimte al zat. Ze hadden hen niet eens horen binnenkomen. Ze keken verder en zagen wie de deur had opengeslagen en zagen baron Roodhart binnen komen. Hij werd vergezeld door de schoonmaakster en samen liepen ze rustig naar de tafel. Iedereen zweeg en alle aandacht, concentratie was op de baron gericht. Allen hoopten ze dat hij zou weten wie het gedaan had. Wie had deze vreselijke misdaad begaan en daarmee zichzelf als monster vertoond. De Baron liep rustig doorheen de ruimte, op weg naar de tafel. Zijn schoenen tikten op de grond, de spanning steeg. Toen ging hij zitten, nog steeds aangestaard door iedereen. Hij mompelde iets tegen zijn schoonmaakster. Deze verdween en liep uit de kamer.

Iedereen keek de graaf aan. Meneer de Wit wachtte net zoals alle gasten in stilte af totdat hij het woord zou nemen en hopelijk het een en het ander zou verduidelijken. Dat nam het woord weliswaar, of hij verduidelijkte, was een ander verhaal.'Geëerde gasten,' begon de baron.'Na de verhalen van jullie te hebben gecontroleerd, kloppen al deze verhalen. De kans dat een van jullie verantwoordelijk is voor.' Een ongemakkelijke stilte viel, de graaf leek niet op zijn woorden te komen, de kunnen verwoorden wat er nu juist was gebeurd. Na de pauze ging hij verder:'Wat ik momenteel dus denk is dat iemand van het personeel de dader is, iemand, of meerdere personen. Ik sluit geen enkele mogelijkheid uit. Aangezien niemand van hen het kasteel in handen zal krijgen, kan het wel dat ze boos en gefrustreerd zijn en zo wraak willen nemen. Ik zal de mensen van het personeel de mogelijkheid geven om het kasteel te verlaten en weg te gaan. Daarna zullen we zien wat er dan gebeurd. Ik heb jullie allemaal nodig, want ik vertrouw jullie. Ik wil van jullie dat jullie goed jullie ogen openhouden en zien wat er gebeurd. Jullie hebben geen vooroordelen en kunnen dus objectief de dingen weergeven. Jullie zullen de detectives zijn van dit verhaal.' Hij stond op en verliet de zaal. Vlak voordat hij de deur achter zich sloot, zei hij nog het volgende:'Ook degenen onder jullie die het kasteel willen verlaten, zijn vrij dat te doen.'

Het werd stil in de zaal, mensen begonnen te fezelen, de fluisteren, te praten, hun stem te verheven en uiteindelijk te roepen. Er ontstond een chaos. Er liep een schuldige rond, en zij hadden geen enkel idee wie dat was. Niemand had ook maar enig idee. De meesten kozen tenslotte om te blijven, enkelen verlieten die dag het kasteel. Maar degene die diezelfde avond het kasteel niet verlieten, blijven tot het einde op het asteel. Tot het einde.



Vanuit de ogen van Baron Roodhart

Hij zuchtte en zakte in zijn stoel. Wat was het een chaos. Hij wist totaal niet wie het gedan had. Hij wist zeker dat het iemand van het personeel was en hoopte dan ook vurig dat die persoon zou vertrekken uit het kasteel. Wat hij dan erna zou doen maakte hem niets uit. Maar gezien de gebeurtenis was hij er vrij zeker van dat de persoon zou blijven en zijn acties zou doorzetten. De meeste personeelsleden kende zijn familie echter vrij goed en zouden waarschijnlijk blijven zolang hij het kasteel zou bezitten. Het zou nog moeilijk zijn om de echte dader er uit te halen. Hij opende de map nog eens. Vanvoor zaten de getuigenissen van de gasten. Hij las ze allemaal, één voor één eens luidop voor. Toch kon hij niets speciaals merken, alles leek de waarheid en leek te kloppen. Hij hoopte maar dat de dader gevonden werd. Achteran de map zat de exacte info over het misdrijf. Hij bestudeerde het nog eens aandachtig en legde het tenslotte voor zich neer, verliet de kamer en dronk een laatste slaapmutsje waarna hij rustig in slaap dommelde.



In de morgen liet Scorpione het leven. De baron hield van goocheltrucs. Echter werd zijn goochelaar dood aangetroffen in het midden van de slaapzaal van het personeel. Hij was vreselijk gewond, mishandeld. Het ergste van al was dat hij nog leefde. Toen de baron het personeel zoals gewoonlijk kwam wekken, gilde hij heel het personeel wakker. Samen luisterden ze naar de laatste woorden van de goochelaar, waar ze niet echt iets uit hadden kunnen opmaken. Ze hadden hem van zijn pijnen verlost, aangezien het duidelijk was dat hij ging sterven. Een keukenmes door zijn bostkas maakt een einde aan zijn lijden. Zijn hals en gezicht waren amper herkenbaar. Losse stukken vlees hingen maar half aan de rest van het lichaam, een plas bloed omringde zijn romp, zijn vingers, rond zijn keel geklemd, waar hij bijna gestikt was in het bloed. Wat trouwens overal was, zijn oren waren afgesneden, zijn neus was verdwenen en er zaten verschillende kappen in zijn hoofd. Het was duidelijk dat hij had geleden. Desondanks had niemand van het personeel iets gemerkt, hij werd daar zo geworden, geen bloedsporen van enige verplaatsing. Naast het lichaam hadden ze de tekst 'To be continued' gevonden, geschreven met bloed.

Ook de hoofdkok, Frank, verliet die avond het kasteel. De overige keukenhulpjes zouden voortaan het eten moeten klaarmaken zonder hun hoofd. Ook hij was bang en vluchtte het kasteel om in een restaurant in het verre Noorden te gaan werken. Hij leefde nog lang en gelukkig, dat is toch wat velen dachten.

- Reacties op de inzendingen komen binnen het uur -​
 
Laatst bewerkt:
Status
Niet open voor verdere reacties.
Bovenaan