Naam: Ethel
Persoonlijkheid: Ethel
Locatie: Het kamp
Inventaris: Stok
Het is nu al eventjes geleden dat Ethel is "veranderd", maar het laatste incident spookt nog steeds door haar hoofd. Die arme man, die haar nooit iets had misdaan. Ze kende hem niet echt maar was hem wel een aantal keer tegengekomen op het schip en hij had altijd vriendelijk naar haar gelachen... en nu is hij dood.
Ethel gelooft niet dat het slechts een ongeval was waarbij zij toevallig de ongelukkige was om het lijk te ontdekken. Nee, toeval bestaat niet. Daar gelooft Ethel niet in.
En om alles dan nog eens erger te maken was er die charismatische jongen die haar in het kamp had begroet... met Enigma's naam en "leuke dingen". Ze voelt gewoon dat die jongen niet spoort, al is het maar omdat een ongewenst deel van zichzelf hem lijkt te mogen.
De rest van haar dagen had ze in het kamp gesleten. Ze had wat geholpen met de anderen voorzien van voedsel - niet dat ze ooit een goede kokin is geweest maar dat moet ze er maar bijnemen - en het bouwen van de kampementen. Ook heeft ze de laatste tijd de gewoonte gekweekt om steeds met een stok rond te lopen om makkelijker door het hete zand heen te kunnen ploegen. Haar huid is bruin geworden, haar lippen droog en gebarsten en op die korte tijd is ze vrij veel afgevallen, ook al wordt dat deels gecompenseerd door de nieuwe spieren die ze gekweekt lijkt te hebben.
Ethel heeft zich al die tijd vrij afzijdig gehouden, ervoor gezorgd dat de anderen niet verhongerden en een plek hadden om in te overnachten als het weer verslechtte, terwijl ze zichzelf niet echt met anderen ging mengen. De enige waar ze veel contact mee heeft is die danser met zijn witte masker, Rodriques. Een vriendelijke jongen, Ethel kan het goed met hem vinden vanwege zijn eeuwige opgewektheid en humoristische manier om tegen het leven aan te kijken.
Die dag ligt Ethel op haar gemak in de schaduw van een zelfgemaakt scherm te rusten. Het weer is heerlijk, met een warm briesje die tegelijk verkoelend is. Dit is haar favoriete bezigheid. Gewoon alles vergeten en genieten, wegdromen in de zon zonder je zorgen te moeten maken over vanalles en nog wat. Gestrand zijn op een onbewoond eiland heeft zo zijn voordelen, dus waarom er geen gebruik van maken?
Echter wordt Ethel abrupt uit haar slaap gewekt door Rodriques.
"Wtf doe je?!" Slaapdronken en verontwaardigt stelt Ethel zich recht en duwt de jongen, die haar zojuist nog vast had, van zich af. "Ik schrok me dood!"
Rodriques kijkt het meisje bloedserieus aan, "er is iets vreselijks gebeurd." Rodriques hield zijn linker arm stevig vast met de andere en er liep een straaltje bloed over zijn voorhoofd. Nog een paar tellen blijft de danser haar zo aanstaren, maar schiet daarna keihard in de lach. Hij laat zijn arm los en wrijft de bessensap van zijn voorhoofd. Kwaad staart Ethel de jongen aan.
"Doe dat nooit meer, ik schrok me haast dood!"
De jongen mompelt verontschuldigend, terwijl hij haar scheef lachend aankijkt. Hij steekt de hand uit die hij een paar seconden daarvoor nog verborgen hield, en houdt het voor Ethel's neus. Een zoete, kleverige massa bedekt zijn hand, het sap zo naar beneden druipend.
"Bessen." Constateert ze.
"Goed geraden."
Ethel neemt een paar bessen uit zijn hand en laat de zoetigheid haar de meester maken. Het zijn de lekkerste bessen die ze ooit gegeten heeft. Hoewel, langs de andere kant had ze in haar leven nog niet zo veel bessen gegeten. Dat was voor het "arme volk". En zo zaten ze daar, in een schaduw van het zonnescherm, zich verschuilend voor de hitte van de zon die zich niet verder aan de hemel leek te verplaatsen. Een paar uur later was de zoete smaak van de bessen nog steeds na te proeven in haar mond en in die van Rodriques. Echter was dat niet zo positief. De zoete smaak bracht de dood met zich mee. Een vredige dood. Een pijnlijke dood. Een zoete dood.
Niet veel later wordt Ethel wakker met barstende hoofdpijn. De zon is helemaal gedraaid waardoor ze met haar hoofd in de volle zon is komen te liggen. Ze was vast ingeslapen...
Langzaam probeert het meisje zich recht te duwen, maar ze wordt bijna onmiddelijk overvallen door een onmenselijke duizeligheid. Hulpeloos blijft ze in het zand liggen, geveld door de duizeligheid en koorts die de zonneslag met zich mee brengt.
